Το πρόγραμμα του 3ου Συνεδρίου της Επιστημονικής Εταιρείας Πολιτικής Οικονομίας, Παν.Πατρών 14-15/1/2014

3^ο Συνέδριο ΕΕΠΟ

Το 3ο Συνέδριο της ΕΕΠΟ θα διεξαχθεί στις 14-15/1/2014 στο Παν. Πατρών με την υποστήριξη του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων.

Θα ξεκινήσει στις 14/1/2014 με την εναρκτήρια συνεδρίαση και τους χαιρετισμούς. Θα ακολουθήσουν οι διαδικασίες του συνεδρίου που θα διεξαχθούν με εργαστήρια που θα διεξαχθούν σε δύο παράλληλες συνεδρίες.

Παρακάτω παρατίθενται (α) τα εργαστήρια και (β) το πρόγραμμα διεξαγωγής του συνεδρίου.

Εργαστήρια

(1) Ιστορία Οικονομικής Σκέψης (προεδρεύων: Στ. Μαυρουδέας)

• Zouboulakis Michel S.: “Risky behavior in Classical Political Economy, Marx and beyond”
• Milonakis Dimitris: “Mathematics and Formalism in Economic Discourse: A Potted History with Some Partial Explanation”
• Προδρομίδης Νίκος: «Adam Smith και νεοφιλελευθερισμός»
• Φουρίκος Κώστας: «Από το χρηματιστικό κεφάλαιο στο ολοκληρωτικό κράτος. Μια αναφορά σε κρίσιμα χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού μέσα από το έργο του Rudolf Hilferding»

 

(2) Ανθρώπινοι και ενεργειακοί πόροι (προεδρεύων: Λ. Μαρούδας)

• Ασπράγκαθος Νίκος Α.: «Η καπιταλιστική κρίση και η κεφαλαιοκρατική ιδιοποίηση του επιστημονικού πλούτου»
• Νικολακάκη Μαρία: «Καπιταλιστική αναδιάρθρωση, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και δημόσιο πανεπιστήμιο»
• Βελεγράκης Γιώργος & Μάργαρης Γιάννης: «Ιστορίες Υφαρπαγής [Ενέργεια, Εξορύξεις, Δημόσια Αγαθά]»
• Βιδάκης Ιωάννης: «Γεωπολιτική, Γεωοικονομία Γεωενέργεια και Πολιτική Οικονομία: Υπόδειγμα διασύνδεσης και ερμηνεία της ελληνικής κρίσης»

 

(3) Υποδείγματα Καπιταλισμού, Φασισμός, Πατριαρχία και Τεχνοκρατία (προεδρεύων: Κ. Συριόπουλος)

• Zarotiadis Grigoris: “International Technocracy goes Local: Evidence from Southern Europe”
• Μαρκέτος Σπύρος: «Πρωταρχική συσσώρευση και πολιτική της έντασης»
• Σωτηροπούλου Ειρήνη: «Η ελληνική οικονομία ως μια αποτυχία της καπιταλιστικής πατριαρχίας και η επιλογή της δυστοπίας»
• Χάρδας Αναστάσιος: «Μοντέλα Καπιταλισμού, θεσμικές συμπληρωματικότητες και η ελληνική πολιτική οικονομία»

 

(4) Οικονομική Ανάλυση (προεδρεύων: Θ. Μαριόλης)

• Ροδουσάκης Νικόλαος: «Γενίκευση του Υποδείγματος Θηρευτή-Θηράματος του Goodwin βάσει της Συνάρτησης Επενδύσεων à la Bhaduri-Marglin: Η Περίπτωση της Συνάρτησης Παραγωγής Σταθερής Ελαστικότητας Υποκατάστασης»
• ΠαρασκευοπούλουΧριστίνα & Τσουλφίδης Λευτέρης: “The Leontief Paradox Revisited”
• Μαρσέλλου Αιμιλία: «Οι επιπτώσεις των πολιτικών μισθολογικής μετριοπάθειας στη συναθροιστική ζήτηση της Ελληνικής Οικονομίας»
• Ζάννης Παναγιώτης: «Ο Τρίτος Τομέας στην Πολιτική Οικονομία: Μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη της χώρας μας; Αν ναι, με ποιον τρόπο;»

 

(5) Αγορά Εργασίας (προεδρεύων: Λ. Τσουλφίδης)

• Δεδουσόπουλος Απόστολος: «Από την εσωτερική υποτίμηση στη δημιουργική (;) καταστροφή: Η αγορά εργασίας στην εποχή των μνημονίων»
• Ιωαννίδης Αλέξης: «Η αγορά εργασίας στην Ελλάδα της κρίσης»
• Κουτρούκης Θεόδωρος: «Επιπτώσεις της εργατικής πολιτικής την εποχή των Μνημονίων»
• Gialis Stelios E.: “Flexi-curity’ policies and employment in Southern EU: a critical political economy perspective”

 

(6) Εργασιακές Σχέσεις (προεδρεύων: Δ. Μυλωνάκης)

• Ζησιμόπουλος Γιάννης, Καρολίδης Γιώργος, Ανδρουλάκης Γιώργος & Οικονομάκης Γιώργος: «Συμμετοχή στα συνδικάτα και δομικοί προσδιοριστικοί παράγοντες την περίοδο της κρίσης: μια εμπειρική διερεύνηση»
• Μαρούδας Λεωνίδας & Ριζόπουλος Γιώργος: «Προϋποθέσεις ακύρωσης του «σιδηρού νόμου της ολιγαρχίας» στους εργατικούς συνεταιρισμούς»
• Σταμπουλής Γεώργιος & Γεωργίου Απόστολος: «Οι συνεταιρισμοί εργαζομένων ως απάντηση στα προβλήματα  εντολέα-εντολοδόχου»
• Τασιόπουλος Σταύρος: «Νέοι εργαζόμενοι και κατώτατος μισθός»

 

(7) Κοινωνική και Δημοσιονομική Πολιτική (προεδρεύων: Α. Δεδουσόπουλος)

• Παπαθεοδώρου Χρίστος: «Οικονομική κρίση, φτώχεια και αποστέρηση στην Ελλάδα. Οι καταστροφικές συνέπειες των νεοφιλελεύθερων συνταγών»
• Σταμπουλής Γεώργιος: «Με τα Ταμεία ή με τους Συνταξιούχους; Η δυναμική του συνταξιοδοτικού συστήματος και μια ριζοσπαστική εναλλακτική»
• Ανδρίτσος Θάνος: «Πουθενά δεν είναι πουθενά: Η γεωγραφία της εχεμύθειας»
• Repousis Spyridon: “Is there banks stocks’ manipulation around announcement of national elections and how can detect and recover ill-gotten assets? The case of Greece”

 

(8) Μνημόνια και Οικονομική Πολιτική (προεδρεύων: Γ. Οικονομάκης)

• Λαπατσιώρας Σπύρος & Σωτηρόπουλος Δημήτρης: «Στρατηγικές διαχείρισης της Παγκόσμιας Κρίσης του 2008: Ευρωπαϊκή στρατηγική και η περίπτωση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού»
• Παπαδάτος Δημοφάνης: «Τα Μνημόνια ΕΕ-ΔΝΤ για την Ελλάδα: Μια προβληματική στρατηγική για τη διάσωση του Ελληνικού καπιταλισμού»
• Μπουσούνης Εμμανουήλ & Οικονομίδης Χαράλαμπος: «Δομικές αλλαγές που προκύπτουν από την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 για την ελληνική οικονομία»
• Παπαδάκης Βασίλης: «Κρίση και τεχνολογία: οι περιορισμένες δυνατότητες των τεχνολογικών αναδιαρθρώσεων  στην αντιμετώπιση της κρίσης του συστήματος»

 

(9) Κρίση του ελληνικού καπιταλισμού Ι (προεδρεύων: Ν. Θεοχαράκης)

• Μαυρουδέας Σταύρος: «Η «χρηματιστικοποίηση» και η ελληνική περίπτωση»
• Maniatis Thanasis & Passas Costas: “The Law of the Falling Rate of Profit in the postwar Greek Economy”
• Μαριόλης Θεόδωρος & Σώκλης Γιώργος: «Ο Σραφφαϊανός Πολλαπλασιαστής της Ελληνικής Οικονομίας:  Ευρήματα από τον Πίνακα Προσφοράς-Χρήσεων του έτους 2010»
• Δουράκης Γιώργος: «Η Γερμανική Ευρώπη και ο Σινο-γερμανικός Άξονας»

 

(10) Κρίση του ελληνικού καπιταλισμού ΙΙ (προεδρεύων: Θ. Μανιάτης)

• Konstantakis Konstantinos N., Michaelides Panayotis G., Demertzi Aggeliki A. & Milios John G.: «The Determinants of Credit Ratio in Greece: An Empirical Investigation (1960-2011)»
• Μαρκάκη Μαρία, Μπελεγρή-Ρομπόλη Αθηνά & Κρητικίδης Γιώργος: «Η Οικονομική Κρίση, η Ανεργία και οι Επιπτώσεις στην Παραγωγή: Η Ελληνική Οικονομία (2008-2013)»
• Trachanas Emmanouil, Tsaliki Persefoni, Tsoulfidis Lefteris & Vardalachakis Ioannis: “Jobless growth and Job-destructive Recession. The asymmetric effect of Business Cycle to Unemployment in Greece”
• Χήτα Ελένη & Ζέρβας Ευθύμιος: «Η Ευρωπαϊκή αγορά αυτοκινήτων σε περίοδο οικονομικής κρίσης»
• Λαγός Δημήτρης.: «Οικονομική κρίση και ελληνικός τουρισμός»

 

Πρόγραμμα Συνεδρίου

Τρίτη 14/1/2014
12:30μμ – 1:30μμ	Εναρκτήρια συνεδρίαση
2μμ – 4μμ	(3) Υποδείγματα Καπιταλισμού, Φασισμός, Πατριαρχία και Τεχνοκρατία (πρ. Κ. Συριόπουλος)	(4) Οικονομική Ανάλυση (πρ. Θ. Μαριόλης)
4μμ – 5μμ	Διάλειμμα
5μμ – 7μμ	(1) Ιστορία Οικονομικής Σκέψης (πρ. Στ. Μαυρουδέας)	(2) Ανθρώπινοι και ενεργειακοί πόροι (πρ. Λ. Μαρούδας)
Τετάρτη 15/1/2014
10μμ – 12μμ	(6) Εργασιακές Σχέσεις (πρ. Δ. Μυλωνάκης)	(9) Κρίση του ελληνικού καπιταλισμού Ι (πρ. Ν.  Θεοχαράκης)
12μμ – 1μμ	Διάλειμμα
1μμ – 3μμ	(5) Αγορά Εργασίας (πρ.Λ. Τσουλφίδης)	(10) Κρίση του ελληνικού καπιταλισμού ΙΙ (πρ. Θ. Μανιάτης)
3μμ – 5μμ	(7) Κοινωνική και Δημοσιονομική Πολιτική (πρ. Α. Δεδουσόπουλος)	(8) Μνημόνια και Οικονομική Πολιτική (πρ. Γ. Οικονομάκης)

 

 

Advertisement

Συνέδριο ΟΜΕ-Ιδρ.Μπάτση-Συλλ.Κορδάτος-Ομ.Επ.Θεωρίας

ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέναντι στην Ελλάδα: Επιστημονικές και Πολιτικές Προβληματικές

 

 

Πάντειο Πανεπιστήμιο

Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα ΙΙ

17-18-19 Ιανουαρίου 2014

 

Διοργανωτές:

Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών Δημήτρης Μπάτσης

Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών στην Οικονομική Επιστήμη του Παντείου Πανεπιστημίου

Όμιλοι Επαναστατικής Θεωρίας

Όμιλος Μαρξιστικών Ερευνών

Σύλλογος Μαρξιστικής Σκέψης «Γιάνης Κορδάτος»

 

 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

 Έναρξη Συνεδρίου: 16.30

Χαιρετισμός των Διοργανωτών: 16.30 – 17.00

 1^η ΣΥΝΕΔΡΙΑ: 17.00 – 18.50

Πρόεδρος: Σταύρος Μαυρουδέας

– Περσεφόνη Τσαλίκη: Το διεθνές εμπόριο ως μηχανισμός μεταφοράς αξίας μεταξύ χωρών.

– Γιώργος Οικονομάκης, Μάνια Μαρκάκη και Γιώργος Ανδρουλάκης: Εξωστρέφεια και κρίση της ελληνικής οικονομίας.

– Θεόδωρος Μαριόλης και Βασίλειος Περλέγκος: Παραγωγικότητες εργασίας και μισθοί στη Ζώνη του Ευρώ.

– Γιάννης Αθανασιάδης: Ελλάς, Ευρώ και Ευρώπη: η έξοδος από την Ευρωζώνη.

2^η ΣΥΝΕΔΡΙΑ: 19.00 – 20.50

Πρόεδρος: Δημήτρης Καλτσώνης

– Κώστας Συριόπουλος: Ευρήματα από ένα μικρής κλίμακας μακρο-οικονομετρικό υπόδειγμα για την ελληνική οικονομία.

– Παναγιώτης Μελαχρινός: Οι «κλάδοι-κλειδιά» στη γερμανική και στην ελληνική οικονομία.

– Θεόδωρος Μαριόλης και Γιώργος Σώκλης: Ο σραφφαϊανός πολλαπλασιαστής της ελληνικής οικονομίας: ευρήματα από τον Πίνακα Προσφοράς-Χρήσεων του έτους 2010.

– Νικόλαος Ροδουσάκης: Χαοτική δυναμική και οικονομική πολιτική.

ΣΑΒΒΑΤΟ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

3^η ΣΥΝΕΔΡΙΑ: 10.30 – 12.40

Πρόεδρος: Λευτέρης Τσουλφίδης

– Σταύρος Μαυρουδέας: Για μία εναλλακτική οικονομική στρατηγική ενάντια στη στρατηγική του μνημονίου.

– Φάνης Παπαδάτος: Ο νεοσυντηρητικός μετασχηματισμός του ελληνικού καπιταλισμού εν μέσω παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης: η στρατηγική των μνημονίων.

– Κυριάκος Κατσαρός & Στέλιος Γκιάλης: Κυρίαρχη στρατηγική και εναλλακτικές πολιτικές του κεφαλαίου.

— Γρηγόρης Ζαρωτιάδης: Η αναγκαιότητα και η προοπτική ενός νέου μοντέλου συναταιριζόμενων παραγωγών στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

– Παναγιώτης Γιαννόπουλος: Τα ελληνικά πανεπιστήμια στον καιρό της κρίσης: «τιτανικός» ή σωτηρία;

4^η ΣΥΝΕΔΡΙΑ: 12.50– 15.00

Πρόεδρος: Δημήτρης Πατέλης

– Πολυξένη Παπαδάκη: Ο περιορισμός της κρατικής κυριαρχίας μετά την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδίως μετά τη Συνθήκη της Λισαβόνας.

– Μεταξία Κουσκουνά: Ο πολίτης της Ένωσης: μια σχέση διπλής νομικής υποτέλειας.

– Ελένη Ρεθυμιωτάκη: Ευρωπαϊκή έννομη τάξη και ανισότητες πολιτικής ισχύος: εγγενείς εντάσεις και προοπτικές εκδημοκρατισμού.

–  Γιώργος Κατρούγκαλος: Η νομική διαχείριση της διαγραφής του χρέους.

– Δημήτρης Καλτσώνης: Η ανάγκη μιας ριζικής δημοκρατικής και συνταγματικής αλλαγής.

5^η ΣΥΝΕΔΡΙΑ: 17.00-19.10

Πρόεδρος: Θεόδωρος Μαριόλης

 – Ιωάννης Βαβούρας: Κοινωνικοπολιτική ανάπτυξη και οικονομική κρίση: η περίπτωση της Ελλάδας.

– Λευτέρης Τσουλφίδης: Η τρέχουσα οικονομική κρίση. Αιτία και εναλλακτικές πολιτικές.

– Γρηγόρης Ζαρωτιάδης: Συστημικοί περιορισμοί: Ποια λογική κρύβεται πίσω από τις υπερβολής της ευρωπαϊκής πληθωρισμοφοβίας.

– Ηλίας Κικίλιας: Η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, οι κοινωνικές επιπτώσεις της εσωτερικής υποτίμησης και οι επιλογές πολιτικής.

– Βασίλειος Ρουσόπουλος: Ευρωζώνη: πολιτική ενοποίηση ή διάλυση;

ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

6^η ΣΥΝΕΔΡΙΑ: 11.00-13.30

Πρόεδρος: Αλέξανδρος Χρύσης

– Κωνσταντίνος Μυρωδιάς: Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Κυπριακό Ζήτημα: μύθοι και πραγματικότητα.

– Γιώργος Βασσάλος: Ιεραρχικές σχέσεις και επιβολή πολιτικών από τους ισχυρότερους στους πιο αδύναμους «εταίρους» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

– Παναγιώτης Σωτήρης και Δημήτρης Λένης: Πέρα από την «οικονομική πολιτική»: συζητώντας τις στρατηγικές πολιτικές και προγραμματικές προϋποθέσεις ενός δρόμου ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

– Δημήτρης Πατέλης: Ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση, ανισομέρεια και «ασθενής κρίκος».

– Γιώργος Κακαρίνος: Μεταβατικό πρόγραμμα και σοσιαλισμός: Το ερώτημα της σχέσης τακτικής και στρατηγικής στη σημερινή συγκυρία.

– Θέμης Τζήμας και Γρηγόρης Ζαρωτιάδης: Πτυχές ενός εναλλακτικού προγράμματος.

Ολοκλήρωση Εργασιών Συνεδρίου: 13.30 – 14.00

 

 

 

 

                                                                       

Το βίντεο της εκδήλωσης των eΣonomists με θέμα «Επιχειρηματικοποίηση και τα Ελληνικά Πανεπιστήμια»

Αυτός είναι ο σύνδεσμος για να δει κανείς το βίντεο της εκδήλωσης:

 

Οι eΣonomists ανέβασαν – ομολογουμένως ταχύτατα – το βίντεο της χθεσινής εκδήλωσης με θέμα «Επιχειρηματικοποίηση και τα Ελληνικά Πανεπιστήμια».

Ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση και πάνω απ’ όλα μία αξιέπαινη προσπάθεια από νέα παιδιά που θέλουν να έχουν μία κριτική άποψη σχετικά με την Οικονομική Ανάλυση.

Επίσης, είχε μία εντυπωσιακή συμμετοχή για τα δεδομένα της και την αναβολή την οπία υπέστη καθώς επίσης και πολύ ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις και ερωτήσεις από το ακροατήριο (που δεν υπάρχουν ατυχώς στο βίντεο).

Η ιστοσελίδα των eΣonomists είναι:

https://www.facebook.com/esonomist.econuoa?fref=ts

 

Pre-anouncement of the publication of ‘Greek Capitalism in Crisis – Marxist Analyses’

This is a pre-anouncement of the publication of ‘Greek Capitalism in Crisis – Marxist Analyses’.

http://www.routledge.com/books/details/9780415744928/

 

 

 

 

 

 

The volume editor is Stavros Mavroudeas.

Its contents are the following:

INTRODUCTION (Stavros Mavroudeas)

PART I: Critiques of mainstream and heterodox analyses of the Greek problem

1. Mainstream accounts of the Greek crisis: more heat than light? (Stavros Mavroudeas and Dimitris Paitaridis)
2. Fiscal crisis in Southern Europe: Whose fault? (Thanasis Maniatis)
3. Explaining the rising wage-productivity gap in the Greek economy (Thanasis Maniatis and Costas Passas)
4. The Memoranda: a problematic strategy for Greek capitalism (Demophanes Papadatos)
5. ‘Financialisation’ and the Greek case (Stavros Mavroudeas)

PART II: Marxist explanations of the Greek crisis

1. The Law of the Falling Rate of Profit and the Greek economic crisis (Thanasis Maniatis and Costas Passas)
2. Profitability and crisis in the Greek economy (1960-2012): an investigation (George Economakis, George Androulakis and Maria Markaki)
3. The Greek crisis: a dual crisis of overaccumulation and imperialist exploitation (Stavros Mavroudeas and Dimitris Paitaridis)

 

PART III: Analyses of particular areas (labour market, social policy, health economics)

1. Economic crisis, poverty and deprivation in Greece. The impact of neoliberal remedies (Christos Papatheodorou)
2. A comparative study of the structure of employment in Greece before and after the crisis (Alexis Ioannides)
3. Recession and atypical employment: a focus on contemporary Greek metropolitan regions (Stelios Gialis)

CONCLUSIONS (Stavros Mavroudeas)

 

Αλλαγή ημερομηνίας της εκδήλωσης του eΣonomist: Πέμπτη, 19/12, 6μμ

Εκδήλωση με θέμα την «Επιχειρηματικοποίηση και τα Ελληνικά Πανεπιστήμια»

 

Η εκδήλωση διοργανώνεται από την αυτόνομη συλλογική πρωτοβουλία eΣοnomist (Ελεύθερα Σκεπτόμενοι Οικονομολόγοι) του Οικονομικού Τμήματος του ΕΚΠΑ, την Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου και ώρα 18:00 στο Κάτω Πολυτεχνέιο-Κτίριο Γκίνη.

Εισηγούνται οι:

Σταύρος Μαυρουδέας, καθηγητής στο ΠΑ.ΜΑΚ και συγγραφέας του βιβλίου «Οι τρεις εποχές του Πανεπιστημίου»

Νίκος Θεοχαράκης, καθηγητής ΕΚΠΑ

Δημήτρης Πατέλης, καθηγητής στο πολυτεχνείο Κρήτης, με έργο του το «Η λογική της ελεύθερης έρευνας και η υπαγωγή επιστήμης και παιδείας στο κεφάλαιο».

Σας καλούμε όλους να παρακολουθήσετε την ομιλία που θα πραγματοποιηθεί και να συμμετάσχετε στη συζήτηση που θα ακολουθήσει.

Συνέντευξη Γ.Ρούση στο περιοδικό Crash

Συνέντευξη Γ.Ρούση στον Γιώργο Χουδαλάκη στο περιοδικό Crash

Σημασία δεν έχει μόνο τι λέγεται, αλλά και ποιος το λέει. Ο Γιώργος Ρούσης θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους διανοούμενους της αριστεράς . Για αυτό και αποκτά άλλη αξία όταν  χαρακτηρίζει τον Τσίπρα ως “ένα νεαρό που καβάλησε το καλάμι”. Ως καθηγητής στο Πάντειο εδώ  και  τριανταπέντε χρόνια παραδίδει μαθήματα ανατροπής του συστήματος. Ίσως για αυτό και δεν χρηματοδοτήθηκε ποτέ καμιά έρευνά του. Σε μια εκ  βαθέων -μη πολιτικά ορθή- συνέντευξη στο CRASH, επιχειρούμε μια εξ αριστερών ανάλυση του πολιτικού τοπίου. Ο Ρούσης πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα δίνει όλα για να γίνει κυβέρνηση. Για τον Γ.Γ. του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, επιλέγει το χαρακτηρισμό “από κάθε άποψη τέλειος εκπρόσωπος απολιθώματος» ενώ για το ΚΚΕ πιστεύει ότι «οραματίζεται το μέλλον κοιτάζοντας προς το Σταλινικό παρελθόν». Η ΔΗΜΑΡ για τον Ρούση είναι ό,τι πιο γελοίο, δίγλωσσο, και ασυνεπές  υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό και ο Κουβέλης δεν είναι αριστερός αλλά ο κύριος “ναι μεν αλλά”. Ο ίδιος, αντάρτης πολιτικά, χωράει μόνο στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε αυτόν κριτικά .  Στα μάτια του καθηγητή η σημερινή ΝΔ του Σαμαρά, με ‘Αδωνη, Βορίδη, Δένδια κλπ  είναι ακροδεξιά.  Για το ΠΑΣΟΚ δηλώνει “τέλειωσε το πανηγύρι” που απλά εξακολουθεί να υπάρχει για να είναι ο δυστυχής Βενιζέλος αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση.  Όταν η συζήτηση φθάνει στην τρομοκρατία, υπενθυμίζει ότι η πρώτη τρομοκρατία είναι η κρατική, ακολουθεί η παρακρατική της Χρυσής Αυγής. Ο ίδιος θεωρεί ότι η εποχή ευνοεί και άλλου είδους ένοπλη αντιβία με την οποία διαφωνεί επειδή την θεωρεί ηθικά ελέγξιμη και αναποτελεσματική”. Για πρώτη φορά ανασύρει την προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για το χτύπημα στα γραφεία της ΝΔ και καταγγέλει μέσω του Crash ότι είναι κατασκευασμένη από τις μυστικές υπηρεσίες.

ΒΟΧΑΚΙ Ξεχωριστο.

Σύνορα Γαλλίας-Βελγίου, 1971. Ένα ζευγάρι ταξιδεύει με οτοστόπ από την Γαλλία, φθάνει στον Τελωνειακό έλεγχο του Βελγίου.

Η Λίζα, μια νεαρή Αμερικανίδα, εμφανώς νευρική, ρωτάει με τα σπασμένα Ελληνικά της: Γιώργο τι γίνεται τώρα;

Ο Βέλγος τελωνειακός ζητάει από τον Γιώργο το διαβατήριό του. Είναι πλαστό.

Η απαγόρευση εισόδου είχε ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό του νεαρού στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ των δύο χωρών. Οι Βελγικές αρχές παρέπεμψαν τον Γιώργο Ρούση στην Ελληνικη πρεσβεία, αγνοώντας ότι είχε καταδικαστεί σε «τουλάχιστον δύο χρόνια φυλακή» για την αντιδικτατορική του δράση.

Το πινγκ πονγκ μεταξύ Γάλλων και Βέλγων τερματίστηκε με την πρόταση των Βέλγων στο ¨βομβιστή¨ να αιτηθεί πολιτικό άσυλο. Του ζήτησαν μόνο να υπογράψει ένα χαρτί στο οποίο θα αποκήρυσσε την βία.

Ο νεαρός αριστερός το αρνήθηκε προκαλώντας στον Αυστριακό Αρμοστή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, εγκεφαλικό.

«Εδώ πιο κάτω» του είπε, «είναι το άγαλμα της  βελγίδας ηρωίδας Γκαμπριέλ Πετί, που καταδικάστηκε σε θάνατο για βίαιη  αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς. Σέβομαι την αντίσταση της χώρας που με φιλοξενεί και δεν μπορώ να αρνηθώ την Βελγική αντίσταση. Όπως δεν μπορώ να απαρνηθώ την αντίσταση του πατέρα μου κατά των Γερμανών και των Άγγλών κατακτητών και δεν υπογράφω.

Επί τρεις μήνες ο Ρούσης ήταν επί ξύλου κρεμάμενος. Τελικά, ο ΟΗΕ υποχώρησε χορηγώντας για πρώτη φορά άσυλο χωρίς την έγγραφη αποκήρυξη της Βίας.

Συνέντευξη

Ξεκινήσαμε την κουβέντα ζητώντας την ερμηνεία του για τον κατακερματισμό της Αριστεράς.

“Θεωρώ ότι ορισμένα στελέχη, μεγάλων αριστερών κομμάτων αν βγαίνανε στην κοινωνία σε ένα ευρύτερο μέτωπο, θα ήταν ένα τίποτα. Μέσα στο μικρομάγαζο του γραφειοκρατικού μηχανισμού στον οποίο βρίσκονται είναι κάποιοι. Και αυτό το στηρίζουνε με νύχια και με δόντια”.

Ο Ρούσης προτείνει για τα στελέχη μια μόνο θητεία σε θέση κομματική ευθύνης.

“Να μην υπάρχει αυτή η κατάντια της μονιμότητας. Το να είσαι γραμματέας σε ένα κόμμα είκοσι-τριάντα χρόνια, είναι απαράδεκτο”.

Ο καθηγητής έχει υπάρξει μέλος του ΚΚΕ για μια εικοσαετία. Ξέρει τα πράγματα από μέσα και του ζητάμε μια ακτινογραφία: ”Το ΚΚΕ έχει τρία αρνητικά κατά την γνώμη μου. Λέει ότι οραματίζεται τον σοσιαλισμό αλλά βλέπει προς τα πίσω. Δηλαδή κάνει αυτό  με το οποίο διαφωνούσε  ο Μαρξ, δηλαδή να αντλούμε την ποίηση μας  από το παρελθόν και όχι από το μέλλον . Δηλαδή η εικόνα για τον σοσιαλισμό την οποία οραματίζεται , είναι να επαναφέρουμε τον υπαρκτό σοσιαλισμό και μάλιστα την πιο σκοτεινή πλευρά του, τον σταλινισμό. Το δεύτερο είναι ότι έχει την λογική ¨το μοναστήρι να’ ναι καλά”. Θεωρεί ότι το κύριο είναι να διατηρηθεί το μαγαζί του έτσι λειτουργεί σαν σέχτα . Και αυτό στην εποχή μας είναι καταστροφικό για το λαϊκό κίνημα . Τρίτο και χειρότερο. Στο όνομα να είναι μια αντιπολίτευση αποδεκτή από το σύστημα υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα και αντί να λειτουργεί σαν προσάναμα και πρωτοπωρία λειτουργεί πυροσβεστικά.  Αυτό επιβεβαιώθηκε πρόσφατα  στις απεργίες των καθηγητών, των  διοικητικών των πανεπιστημίων,  και γενικά σε όλες ς κινητοποιήσεις. Θεωρώ ότι το ΚΚΕ έχει πλήρως απωλέσει την όποια επαναστατικότητα είχε.”

Οδηγούμε την συζήτηση στο μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς και ο Ρούσης δεν μασάει τα λόγια του. “Προεκλογικά  είχα δηλώσει  για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι όσο ανεβαίνει η μαϊμού τόσο περισσότερο της φαίνεται ο κώλος. Νομίζω ότι αυτό όσο περισσότερο περνάει ο καιρός τόσο και περισσότερο ισχύει. Στο όνομα του να πάρει την κυβέρνηση έχει δώσει τα πάντα και δίνει όλο και περισσότερα. Και είναι ίσως και παγκόσμια πρώτη. Η σοσιαλδημοκρατία παραδοσιακά όταν ήταν στην αντιπολίτευση έπαιζε την διεθνή, είχε το χέρι γροθιά και αριστέριζε. Περνούσε και τα κομμουνιστικά κόμματα σε προτάσεις. Αλλαζε άρδην όταν έπαιρνε την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει απο πριν. Υπογράφει την δήλωση μετάνοιας για να μπορέσει να πάρει την εξουσία. Και αυτό φαίνεται από κάθε άποψη και κυρίως από τις συμμαχίες που πάει να κάνει σήμερα.

Ως αριστερός διανοούμενος υποστηρίζει πως η ψήφος δεν έχει αποτέλεσμα και το μόνο που δείχνει το εκλογικό αποτέλεσμα είναι “ο βαθμός ωριμότητας των εργαζομένων”. Πιστεύει ότι μόνο μέσα από την διεκδίκηση μιας ευρύτερης αλλαγής και ρήξης με την Ευρωπαική Ενωση θα αλλάξουν τα πράγματα. Καταλογίζει ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ “επειδή είναι ανίκανος να οργανώσει ένα λαϊκό κίνημα και να συγκρουστεί με την ΕΕ”.

Ποια η γνώμη σας για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ;

«Ο Τσίπρας είναι ένας νεαρός που έχει καβαλήσει το καλάμι».

Του αναγνωρίζετε κάποια προσόντα;

«Δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Η κίνηση και μόνο του σώματος του δείχνει μια υπερβολική έπαρση. Δεν είναι κουτός. Έχει μια ευφράδεια,  θα έλεγα, αλλά δεν έχει κανένα θεωρητικό βάθος και τα  κύρια  χαρακτηριστικά  του είναι η έπαρση και ο οποτρυνισμός …»

Τον Δημήτρη Κουτσούμπα όμως τον γνωρίζετε;

Τον Κουτσούμπα τον ξέρω. Θα έλεγα οτι αναπαράγει με τον καλύτερο τρόπο τόσο με τον λόγο του όσο και με την γενικώτερη στάση του την αντίληψη του ΚΚΕ ως απολίθωμα μια άλλης εποχής.

Ο Αλαβάνος;

«Eίναι ένας  αστός, «προδότης της τάξης του»,  για αυτό ανιδιοτελής. ……… Είναι άνθρωπος με βαθιά κουλτούρα και το τελευταίο διάστημα έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα προς τα αριστερά και προς την ρήξη».

Την επιλογή του στο πρόσωπο του Τσίπρα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ πως την χαρακτηρίζετε;

 

«Εγκληματική….»

Σε ένα συνεργαζόμενο με την αξιωματική αντιπολίτευση ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμμετέχατε;

«Θα ήμουν έξω με τα τέσσερα.  Όχι επουδενί, μας δηλώνει. “Και ένας λόγος παραπάνω που το λέω σήμερα είναι ότι αυτοί που είναι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και που υποτίθεται θα τον επηρεάζανε σε μια αριστερή κατεύθυνση όπως ο Λαφαζάνης, το τελευταίο διάστημα αντί να επηρεάζουνε αυτοί προς μια αριστερή κατεύθυνση τους επηρεάζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια δεξιά κατεύθυνση».

 

To ΠΑΣΟΚ έχει μέλλον;

«Ποιό ΠΑΣΟΚ ; η ουρά της ΝΔημοκρατικής ακροδεξιάς; Τέλειωσε το πανηγύρι για το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε. Ο μόνος λόγος ύπαρξης  του είναι η πολιτική επιβίωση των βουλευτών του και του Βενιζέλου . ».

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποβληθούν από το πολιτικό σύστημα ή πρέπει να ενταχθούν σε κάποιο σχήμα όπως στο ΣΥΡΙΖΑ;

 

«Θεωρώ το χειρότερο για ένα λαό να μην έχει ιστορική μνήμη. Η Δυτική Γερμανία μετά τον πόλεμο, χωρίς να κάνω αναλογίες καθοδηγήθηκε και κυβερνήθηκε σε μεγάλο βαθμό  από πρώην συνεργάτες των ναζί . Είχαν βγάλει οι Ανατολικογερμανοί ένα τόμο, το καφέ βιβλίο, το οποίο έχω εδώ, με ένα κατάλογο ονομάτων που ήτανε πρώην βασανιστές συνεργάτες του Χίτλερ κλπ, και είχαν καίριες θέσεις στον κρατικό και οικονομικό μηχανισμό της Δυτικής Γερμανίας. Το ίδιο πιστεύω για στελέχη του ΠΑΣΟΚ τύπου Κατσέλη κλπ που ετοιμάζονται να συνεργαστουνε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απαράδεκτο να τα αγκαλιάζει. Δεν μιλάω βέβαια για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, στον οποίο την μόνη ευθύνη που μπορείς να του καταλογίσεις για την σημερινή μας κατάντια είναι ότι κάποια στιγμή το ψήψισε. Αλλά όχι  άνθρωποι που είναι συνυπεύθυνοι για τη κατάντια μας όπως  π.χ,ο Ανδρουλάκης ή ο Νίκος ο Κοτζιάς,  να τους ξανααγγαλίασει η  Αριστερά».

Η ΔΗΜΑΡ έχει λόγο ύπαρξης;

 

Για το κυρίαρχο σύστημα έχει και παρά έχει.

Eίναι ότι πιο γελοίο υπάρχει σήμερα στην Ελληνική πολιτική ζωή. Είναι η προσωποποίηση του “ναι μεν αλλά”.

Τον Κουβέλη τον θεωρείται αριστερό;

“Τον Κουβέλη δεν το θεωρώ αριστερό, άλλωστε δεν θεωρώ ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του αριστερό.

Αφήνουμε την αριστερά και του ζητάμε να τοποθετήσει στον πολιτικό χάρτη την ΝΔ. “Αν  συνιπολόγιζα μόνον και μόνον τον Βορίδη με το τσεκούρι. Τον Αδωνη να λέει αυτά που λέει κατά των μεταναστών. Τον Καρατζαφέρη να είναι κομμάτι της ΝΔ, άσχετο αν έφυγε και αν πρόκειται να επανέλθει. Και έβλεπα επίσης τον Δένδια να παίρνει τα μέτρα που παίρνει και την αστυνομία να στέλνει χαρτί στον πρύτανη του Παντείου πανεπιστημίου και να του λέει “Κλείσε το Πανεπιστήμιο” ή να στέλνει και χαρτί και να απαγορεύει την εκδήλωση των απεργών της ΕΡΤ στο προαύλιο, θα έλεγα ότι η ΝΔ ανήκει στην άκρα δεξιά.

Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί.

 

Ο Ρούσης όχι μόνο δεν θεωρεί ότι υπάρχει μνημονιακό και αντιμνημονικαό μπλοκ αλλά όπως δηλώνει στο crash: “με θίγει να μου το λένε γιατί με βάζουνε στο ίδιο μπλοκ με την Χρυσή Αυγή. Δεν είναι εκεί η τομή του πράγματος, μνημονιακό-αντιμνημονιακό. Αυτό καλιεργείται εντέχνως. Δεν σημαίνει τίποτα, το είμαι υπέρ ή κατά του μνημονίου από μόνο του. Ο διαχωρισμός θα πρέπει να είναι ανάμεσα σε αυτούς που είναι υπέρ του συστήματος που διαμόρφωσε την κρίση ή κατά του συστήματος και θέλει να βγει εκτός του συστήματος. Ο διαχωρισμός που πρέπει να γίνει είναι ανάμεσα στις φιλοκαπιταλιστικές και τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις”.

 

Είναι πιθανόν να δούμε συμπορεύσεις που δεν επιβεβαιώνουν αυτό το διαχωρισμό;

 

«Σαφώς. Αύριο μπορούν να υπάρξουν συμμαχίες διαφόρων ειδών. Το να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμένο είναι πολύ πιθανόν. Αυτό είναι επιλογή του”.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη ενός  αριστερού διεθνιστή για την έννοια του πατριωτισμού;

“Στην σημερινή κατάσταση ο πατριωτισμός υπό την έννοια της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας έχει τεράστια σημασία και είναι κάτι που η αριστερά δεν πρέπει να χαρίσει στην ακροδεξιά. Ιστορικά κάθε φορά που κινδύνευε η πατρίδα, η αριστερά ήταν εκείνη που την υπερασπίστηκε και όχι η αστική τάξη. Στην Ελλάδα δε αυτό ήταν μοναδικό με ποιά έννοια, στην Γαλλία είχες τον Ντε Γκωλ, ο Ντε Γκωλ δεν ήταν κομμουνιστής, αστός ήτανε. Και όμως πήρε μέρος στην αντίσταση. Ο Τσωρτσιλ δεν ήταν αριστερός. Παρόλα αυτά, εδώ, η Ελληνική αστική τάξη ξεπούλησε την υπόθεση της αντίστασης στην μεγάλη της πλειοψηφία και για αυτό και ανέβηκε τότε πάρα πολύ το ΚΚΕ. Διότι το ΕΑΜ το ΕΛΑΣ κλπ έγινε τότε με πρωτοβουλίες του ΚΚΕ. Άρα συνεπώς ο πατριωτισμός υπό αυτή την έννοια, είναι κομμάτι της αριστεράς, από την άλλη όμως δεν πρέπει να ξεχνάει και το διεθνιστικό της χαρακτήρα”. Ο Ρούσης εκτιμά πως η εποχή επιβάλει την αναζήτηση των κοινών που έχουν όλοι οι λαοί του κόσμου. Και τονίζει με νόημα ότι δεν εξαιρεί ούτε τους Γερμανούς. Φανατικός Ολυμπιακός ο ίδιος δίνει ένα ποδοσφαιρικό παράδειγμα για το πως αντιλαμβάνεται την ενότητα “αντί να χωριζόμαστε σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς καλό θα είναι να χωριζόμαστε σε Ινδιάνους και Καουμπόϋδες και ληστές και αστυνόμους, και να είμαστε πάντα με τους Ινδιάνους και να είμαστε πάντα με τους ληστές, κατά των καουμπόϋδων και κατά των μπάτσων”

Η έξοδος από την κρίση.

 

Μπορείτε να μας περιγράψετε με ποια πρακτικά βήματα θα αντιμετωπίζατε την σημερινή κατάσταση;

 

Παύση πληρωμών κατάργηση όλων των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όχι μόνο των μνημονίων, αλλά και έξοδο από το ευρώ, έξοδο και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εθνικοποίηση των τραπεζών, αλλά και των στρατηγικών τομέων χωρίς καμία αποζημίωση. Αναδιάρθρωση της οικονομίας έτσι ώστε να μπορέσει η χώρα να μειώσει το εμπορικό της έλλειμμα και να εισάγει λιγότερο και τέλος διεύρυνση της δημοκρατίας. Αυτά που λέω δεν είναι σοσιαλισμός, είναι μέτρα που μπορείς να πάρεις αύριο το πρωϊ ή τουλάχιστον να τα ξεκινήσεις,όπως είναι η διαγραφή του χρέους.

Με ποιο τρόπο μπορείς να διαγράψεις το χρέος;

Όπως διέγραψε η Αμερική το χρέος της από την Αγγλία. Η πρώτη χώρα που δεν πλήρωσε χρέος ήταν η Αμερική και ακολούθησαν πολλές χώρες.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχει πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα και αυτό της δίνει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα.

“Πρόκειται για μια απάτη ολκής. Κατ’ αρχάς  το πρωτογενές πλεόνασμα δεν σημαίνει τίποτα από μόνο του. Το ζήτημα είναι να υπάρχει μείωση του ποσοστού του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ. Αυτό είναι το βασικό θέμα.  Αν όπως συμβαίνει σήμερα  η διαφορά εσόδων , εξόδων του δημοσίου, μειώνεται  σε βαρός της αύξησης του ΑΕΠ, τότε αυξάνεται η σχέση χρέους ΑΕΠ (από 129% έχει φάσει στο 188% ). Εκτός αυτού το εμφανιζομενο ως  πρωτογενές είναι πλαστό. Στηρίζεται  σε παρακράτηση φόρων, στους έμμεσους φόρους, τις επιστροφές των κερδών  από τα ελληνικά ομόλογα των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών, στη μείωση των δημοσίων επενδύσεων ….. Γι’ αυτό λέμε ότι η λύση είναι η στάση πληρωμών, αν πάψεις να πληρώνεις θα βελτιώσεις άμεσα τη σχέση χρέους ΑΕΠ.

Είναι ρεαλιστική η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ΕΕ όταν ο κόσμος εξακολουθεί να επιλέγει κόμματα που τάσσονται υπέρ της παραμονής στο ευρώ;

Πιστεύω ότι υπάρχει μία αναντιστοιχία των θέσεων των  κομμάτων και της βούλησης του κόσμου. Αυτό είναι επικίνδυνο γιατί το αντισυστημικό το εκδηλώνουν δυνάμεις όπως η Χρυσή Αυγή. Η Λεπέν, για παράδειγμα, εκφράζει αυτό το αντιευρωπαϊκό αίσθημα που υπάρχει στη Γαλλία. Σήμερα πάνω από 35-40% των Γάλλων είναι κατά της συνθήκης του Μάαστριχτ που δεν ήτανε ποτέ. Και αυτό επειδή βιώνουν την κρίση και στη Γαλλία. Η μόνη δύναμη που το εκφράζει με σαφήνεια είναι η Λεπέν και το καρπώνεται αυτό. Στην Ελλάδα υπάρχει ένα παρόμοι λαϊκό ρεύμα. Όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι  πρότινος υπήρχε η αριστερή του πτέρυγα , που είχε αυτές τις απόψεις που λέω και αυτό φάνηκε στις  τροπολογίες που κατέθεσαν  στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα όμως  όμως έχουν υποταχθεί και αυτοί στον δίχως αρχές κυβερνητισμό.

Το ΚΚΕ παραπέμπει κάθε μη συνδικαλιστικού τύπου μεταρρύθμιση στο σοσιαλισμό  και έτσι αποκλείει κάθε ρήξη και κάτακτηση αντίπαλων οχυρών στα πλαίσια του καπιταλισμού. Το όλα ή τίποτα που προτάσσει ισοδυναμεί στην πράξη με τίποτα .

Ποιός λοιπόν εκφράζει πολιτικά την απόψη της “ρήξης”;

“Yπάρχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπάρχει το σχέδιο Β του Αλαβάνου, και άλλες μικρότερες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Kυρίως όμως υπάρχει  ένας ανένταχτος αριστερός κόσμος. Νομίζω ότι όλοι αυτοί πρέπει να διαμορφώσουν  ένα μέτωπο και να προβάλουν αυτό το εναλλακτικό πρόγραμμα. Να σου πω και μια είδηση. Από την μεριά του σχεδίου Β και από την μεριά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων  έχουν παρθεί πρόσφατα σαφείς αποφάσεις έτσι ώστε να φτιαχτεί ένα μέτωπο προς της κατεύθυνση που λέω, και ίσως  μέχρι να εκδοθεί το περιοδικό πιθανώς και να έχει ανακοινωθεί ένας συντονισμός,και  μια συμπόρευση αυτών των τάσεων.”

Η διάσπαση των αριστερών δυνάμεων είναι καταστροφική όχι μόνο γιατί συνεχίζει να πληρώνει ο κόσμος την κρίση,

αλλά και για την άνοδο της ΧΑ γιατί της δίνει το δικαίωμα να εμφανίζεται ως η μόνη αντισυστημική δύναμη”.

Ο Ρούσης αποδίδει την πολυδιάσπαση στην δυνατότητα του καπιταλισμού να αποβλακώνει τους ανθρώπους. Υπενθυμίζει τους ιστορικούς λόγους που χωρίζουν τους αριστερούς σε ρωσόφιλους και κινεζόφιλους αλλά και στα μικρομάγαζα που διατηρούνται για να θεωρούν ορισμένοι ότι είναι “κάποιοι”. Ο καθηγητής όμως θεωρεί σημαντικό ότι η αριστερά δεν ήταν ποτέ κυβέρνηση. “Η πουτάνα η εξουσία έχει την δυναμική να συνενώνει γιατί είναι συμφέροντα από πίσω. Δηλαδή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σήμερα παραμένουν ενωμένοι γιατι υπάρχει αυτή η συγκολιτική κυβερνητική ουσία”

Μπορεί να έχουμε επανάκαμψη της τρομοκρατίας;

H κύρια τρομοκρατια ειναι η κρατική. Και δεν το λεω εγώ, το έλεγε ο Μακιαβέλι που περιέγραφε το αστικό κράτος ως συνδιασμό λιονταριού και αλεπούς. Δύναμη και Πονηριά. Βία και με δόλο αποσπασμένη συναίνεση. ‘Αρα η τρομοκρατία με αυτή την έννοια της βίας, της καταστολής, είναι βασικό συστατικό του αστικού κράτους. Σωστά λες ότι έχουμε επανάκαμψη, επειδή αποσαθρώνεται η κοινωνική βάση της συναίνεσης και οι δύο πόλοι που στηρίζεται το κράτος είναι από τη μία η βία και από την άλλη η συναίνεση. Όσο αποδυναμώνεται η συναίνεση, τόσο ενισχύεται η βία. Και υπό αυτή την έννοια έχουμε έξαρση της κρατικής τρομοκρατίας.

Είδαμε όμως και τρομοκρατικές ομάδες να εμφανίζονται και κάποια εντυπωσιακά χτυπήματα.

Κοίταξε, έχουμε και μία άλλη τρομοκρατία είναι εκείνη της  Χρυσής Αυγής που αποτελεί συμπλήρωμα της κρατικής τρομοκρατίας.

Ακόμη υπάρχει η μη εμφανιζίμενη ως τέτοια κρατική-παρακρταική προβοκατόρικη τρομοκρατία .

Κρατάω εδώ μία προκήρυξη που τη θεωρώ ακράδαντο αποδεικτικό στοχείο αυτής της τρομοκρατίας . Πρόκειται για την προκήρηξη μιας  επονομαζόμενης οργάνωσης “Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών”. Την προκήρυξη αυτή την κυκλοφόρησε η Ασφάλεια και ξέρω τί λέω. Eντάσσεται  ξεκάθαρα  στο σχέδιο χτυπήματος του αριστερού «άκρου» . Περιέχει μια πολιτική ανάλυση δεκαοκτώ-δεκαεννιά σελίδων, την οποία τη διάβαζα και λέω “τί διάολο, πήραν τα βιβλία μου και αυτούσια κείμενα άλλων συντρόφων μου και τα αντιγράψανε;” Μπορούσες κάλλιστα να πεις ότι είμαι ο συγγραφέας κομματιών αυτής της προκύρηξης και θα την υιοθετούσα αυτήν την πολιτική ανάλυση κατά 90%. Έχει ένα όμως ένα  λάθος στο τέλος. Το περιστατικό στο οποίο αναφέρεται ήταν η επίθεση στα γραφεια της Νέας Δημοκρατίας στη Συγγρού το οποίο δεν το περιγράφει  ο ίδιος που ανέλαβε να διαμορφώσει το παζλ της πολιτικής ανάλυσης. Το γράφει κάποιος άλλος, ο οποίος ξέρει από πρώτο χέρι τι ακριβώς συνέβη . Σε αυτό λοιπόν το υστερόγραφο, χρησιμοποιούνται φράσεις και όροι όπως : “της μείζονος σημασίας στόχου”, ο όρος “στο έπακρο”, ο όρος “αποβιβάστηκαν από το κλεμμένο όχημα”, ο όρος “να βάλλει με πολεμικό τυφέκιο”. Αν μου βρείτε έναν αριστεριστή επαναστάτη που να λέει “τυφέκιο” και όχι “ντουφέκι» κλπ εγώ να γίνω Λουλού από Γιώργος. Υπάρχει άρα και αυτού του είδους η τρομοκρατία, η προβοκατόρικη.

Τέλος όσο θα εντείνεται η κρατική, παρακρατική βία και όσο η επαναστατική αριστερά θα είναι απούσα ή αδύναμη θα εμφανίζονται και μορφές αντιβίας που θα έχουν τη μορφή τρομοκρατικών ενεργειών.

Article on ‘Teaching political economy and Marxism at an introductory level: a view from Greece’ published in IJPEE

This article is part of the special issue on «Marx and Marxism Still Relevant After the Crisis» Vol. 4, No. 3, 2013

The full contents of the issue are the following:

International Journal of Pluralism and Economics Education (IJPEE) , 2013, Vol. 4 No. 3

ISSN (Online): 1757-5656 – ISSN (Print): 1757-5648

——————————————————————————

Title: The shift from contradiction to redundancy in the critique of the labour theory of value
Author: Tiago Camarinha Lopes

URL: http://www.inderscience.com/link.php?id=58261

Title: Teaching political economy and Marxism at an introductory level: a view from Greece
Author: Stavros D. Mavroudeas

URL: http://www.inderscience.com/link.php?id=58262

Title: Marxist political economy and global warming
Author: Robert Albritton

URL: http://www.inderscience.com/link.php?id=58263

Title: Financial capitalism trapped in an ‘impossible’ profit rate. The infeasibility of a ‘usual’ profit rate, considering fictitious capital, and its redistributive, ecological, and political implications
Author: Wolfram Elsner

URL: http://www.inderscience.com/link.php?id=58264

Title: The economy of death: production, reproduction, and the matter of ontological difference
Author: Anne F. Pomeroy

URL: http://www.inderscience.com/link.php?id=58265

Title: Towards a Marxian critique of inflation targeting
Author: Andrew Trigg

URL: http://www.inderscience.com/link.php?id=58266

————————————————————————————————————————-

International Journal of Pluralism and Economics Education

The full text of this article

Teaching political economy and Marxism at an introductory level: a view from Greece by Stavros D. Mavroudeas International Journal of Pluralism and Economics Education (IJPEE), Vol. 4, No. 3, 2013  Abstract: Political economy, and especially Marxist political economy, holds a precarious position in the curricula of Greek universities today. This paper diagnoses problems associated with its teaching, particularly at an introductory level, and then proposes a solution. The paper first discusses how economic science had been introduced as an autonomous subject in Greek universities and its subsequent evolution. Particular emphasis is placed on the changing notions attributed to political economy during this evolution. Then the structure and rationale of an introductory course in political economy, with an emphasis on Marxism, is presented. This course aims to surpass the problems diagnosed and to promote the explanatory power of political economy and particularly Marxist political economy for comprehending contemporary capitalism.

is only available to individual subscribers or to users at subscribing institutions.
Existing subscribers:
Go to Inderscience Online Journals to access the full text of this article.
Pay per view:
If you are not a subscriber and you just want to read the full contents of this article, buy online access here.

Ένα πολύ διαφωτιστικό κείμενο στο Alfavita για την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ

Συνήθως το να σχολιάζονται εκ του μακρόθεν (θετικά ή αρνητικά) αγώνες (και οι αγωνίες που αυτοί κουβαλούν για τους συμμετέχοντες) δεν είναι το καλύτερο δυνατό. Εξάλλου σήμερα στην πατρίδα μας έχουμε γεμίσει «μάγους» και τυχοδιώκτες (μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς) που προσφέρουν «αφιλοκερδώς» (sic!) και εκ του ασφαλούς τις υπηρεσίες τους.

Όμως αυτό που γίνεται στα ελληνικά πανεπιστήμια αυτό τον καιρό ξεπερνά ίσως κάθε όριο.

Είναι αηδιαστική η ασφυκτική γκαιμπελική προπαγάνδα – ακόμη και φερόμενων ως αντι-μνημονιακών ΜΜΕ – εναντίον της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων και των άλλων πανεπιστημιακών κινητοποιήσεων κατά της διάλυσης των ΑΕΙ από την άθλια και διαπλεκόμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Η διαστροφή της πραγματικότητας και η «ρουφιανιά» (όπως εύστοχα την χαρακτηρίζει η λαϊκή γλώσσα) έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Η κυβέρνηση ανδρείκελων τρέμει για την ύπαρξη της και για την απώλια των προνομίων που αποκομίζει όλος αυτός ο εσμός του πολιτικού υπηρετικού προσωπικού της εγχώριας και των ξένων αστικών τάξεων αλλά ταυτόχρονα εξαγριώνεται και θέλει να εξαλείψει υριολεκτικά με κάθε κοινωνικό σκίρτημα που ξεπερνά τον δικό της άθλιο εξανδραποδισμό.

Οι πάτρωνες αυτής της άθλιας κυβέρνσηης είναι η ελληνική αστική τάξη. Φοβισμένη από την υποβάθμιση της από τους ευρωπαίους «εταίρους» της και τις απαιτήσεις τους. Με απίθανους εσωτερικούς καυγάδες και αλητείες, λήσταρχοι διαχρονικά αυτού του τόπου που μπροστά τους ακόμη και οι χειρότεροι εγκληματίες φαντάζουν Αρσακειάδες. Συμπράττει στη Μνημονιακή στρατηγική προσπαθώντας να σώσει το τομάρι της. Που και που σπονσοράρει και λίγο αντι-μνημονιακά σκιρτήματα για να ψευτο-διαπραγματευτεί με τους ξένους πάτρωνες (λες και αυτοί δεν γνωρίζουν το παιχνίδι αυτό πολύ καλά). Αλλά τρέμει όποτε αυτά πάνε να ξεφύγουν από τον έλεγχο και τα όρια που θέλει.

Στην περίπτωση των ΑΕΙ όλα αυτά φαίνονται με τον πιο καθαρό τρόπο. Όταν τα πράγματα ξεφεύγουν τότε ξαφνικά κυβερνητικά και αντι-κυβερνητικά καθεστωτικά κέντρα συνασπίζονται με λύσσα κατά του «εχθρού λαού».

Όχι γιατί οι διοικητικοί των ΑΕΙ έγιναν εξαίφνης επαναστατική πρωτοπορεία. Άνθρωποι με τα κουσούρια και τις αμαρτίες όλων μας είναι. Όμως η αναλγησία των καθεστωτικών πολιτικών έφερε ακόμη και αυτό το σχετικά παραδοσιακά πειθήνιο (σε κυβερνητικές και πανεπιστημιακές εξουσίες) στρώμα στα όρια του.

Ούτε γιατί υπάρχει μία αριστερή δύναμη με στρατηγική και πρόγραμμα πίσω από αυτές τις κινητοποιήσεις. Μακάρι να ήταν αλήθεια, επί της ουσίας, η κυριολεκτικά αλήτικη δήλωση Αρβανιτόπουλου περί «μειοψηφιών ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αλλά ο τρόμος του συστήματος και η λύσσα και η αλητεία με την οποία ξεσπά οφείλεται στο ότι βλέπει αυτούς που μέχρι πρότινος ήταν πειθήνιοι ακόλουθοι του να εξεγείρονται εναντίον του.

Το κείμενο του Alfavita έχει ιδιαίτερη αξία όχι γιατί κάνεις περισπούδαστες αναλύσεις. Από αυτές άλλωστε, συμπεριλαμβανόμενης και της δικής μου, έχουμε γεμίσει. Αλλά γιατί με απλό και τεκμηριωμένο τρόπο δείχνει όλο το βρώμικο παιχνίδι εκβιασμών, προσπάθειας «διαίρει και βασίλευε» που επιστρατεύει το σάπιο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα. Επιπλέον γιατί δείχνει τον γκαιμπελικό μηχανισμό παραπληροφόρησης που έχει εδώ και χρόνια στηθεί ειδικά για το ζήτημα των πανεπιστημίων. Ίσως κάποτε αυτά θα πρέπει να ειπωθούν και πιο καθαρά. Πως στήθηκε αυτός ο μηχανισμός με δημιοσιογράφους και ΜΜΕ (κυβερνητικά και αντι-κυβερνητικά) ήδη από την εποχή της προσπάθειας κατάληψης της ΠΟΣΔΕΠ. Τι ρόλο έπαιξαν και παίζουν γνωστοί δημοσιογράφι του «πανεπιστημιακού ρεπορταζ». Τι ρόλο έπαιξαν κάτι μυστήρια Παρατηρητήρια, προγράμματα μελετών (sic!) κλπ. Και φυσικά οι καθ’ ημάς «κίνηση των χιλίων μεταρρυθμιστών πανεπιστημιακών» (κατά κόσμον «χιλιάρχων» του συστήματος που ποτέ δεν ήταν 1000 αλλα οι γκαιμπελίσκοι τους τους βαφτισαν έτσι …).

—————————————————————————————-

Συνιστούν οι προτάσεις Αρβανιτόπουλου αιτία επιστροφής των διοικητικών υπαλλήλων στις θέσεις τους;

http://www.alfavita.gr/arthron/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82#ixzz2mPRtuBf6

Διατυπώνεται η ερώτηση μήπως οι προτάσεις της 23/11/2013 του Υπουργού Παιδείας, κ. Αρβανιτόπουλου προς τον Πρύτανη του ΕΚΠΑ για λύση της κρίσης συνιστούν μια διέξοδο, τέτοια που να επιτρέπει στους διοικητικούς υπαλλήλους του ΕΚΠΑ να επανέλθουν στις θέσεις εργασίας τους.

Υπενθυμίζουμε, εν συντομία, ότι προ τριών περίπου μηνών, με Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) των υπουργών παιδείας, Αρβανιτόπουλου, και διοικητικής μεταρρύθμισης, Κυρ. Μητσοτάκη, αποφασίστηκε να τεθούν σε διαθεσιμότητα 1349 διοικητικοί υπάλληλοι από 8 ΑΕΙ της χώρας, με τα 2/3 από αυτούς να ανήκουν στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ. Για το ΕΚΠΑ οι συνέπειες εφαρμογής της απόφασης αυτής θα είναι καταστρεπτικές. Έχουν δοθεί αναλυτικά στοιχεία της καταστροφής που επιτελείται, με τεράστιους χώρους να μένουν αφύλακτοι και χωρίς πυρασφάλεια, τις γραμματείες των περισσότερων τμημάτων να μένουν χωρίς υπαλλήλους ή με έναν ή δύο, πλήθος βιβλιοθηκών και αναγνωστηρίων να κλείνουν, εργαστήρια και κρίσιμες πανεπιστημιακές κλινικές να χάνουν το προσωπικό τους, κ.ο.κ. Ουσιαστικά επιχειρείται ένα καίριο χτύπημα διάλυσης ενάντια στα δύο κεντρικά ΑΕΙ της χώρας, χωρίς προηγούμενο  στην υπεραιωνόβια ιστορία τους.

Εδώ δεν θα μπούμε στη συζήτηση της αυθαιρεσίας με την οποία επιλέχτηκαν τα νούμερα των προς διαθεσιμότητα (χαρακτηριστικά, αν εφαρμόζονταν οι ίδιοι δείκτες σε 14 πανεπιστήμια του ευρωπαϊκού νότου, το ποσοστό μείωσης διοικητικού προσωπικού που θα έπρεπε να υποστούν θα ήταν της τάξεως του 67,2% [1]) ούτε στους στόχους της στρατηγική διάλυσης των ΑΕΙ που ακολουθεί ο υπουργός παιδείας, γνωστός υποστηρικτής των ιδιωτικών ΙΕΚ, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από την καταστροφή του Δημόσιου Πανεπιστημίου μέσω της χρεοκοπίας του και της συνακόλουθης επιβολής διδάκτρων και πώλησης μερών του. Κυρίως μας ενδιαφέρει το κομβικό σημείο στο οποίο έχει βρεθεί ο αγώνας των εργαζομένων στα ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, και ιδίως στο πρώτο.

Για να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια, να θυμίσουμε ότι αντιδρώντας στην ΚΥΑ και ζητώντας την ανάκλησή της, οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΚΠΑ (όπως και του ΕΜΠ) ξεκίνησαν ένα σοβαρό απεργιακό αγώνα που οδήγησε (στο ΕΚΠΑ) στο μερικό κλείσιμό του. Στις κινητοποιήσεις συμμετείχαν και τα μέλη ΔΕΠ (στο ΕΜΠ και στη Σχολή Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ) του ΕΚΠΑ), καθώς και οι φοιτητικοί σύλλογοι με καταλήψεις. Τις κινητοποιήσεις έδειξαν να κατανοούν σε μεγάλο βαθμό και οι (συνήθως) συντηρητικές σύγκλητοι των δύο ΑΕΙ, οι οποίες επανειλημμένα εξέπεμψαν εκκλήσεις βοήθειας προς το Υπουργείο Παιδείας, υπογραμμίζοντας τα αυτονόητα: ότι τα δύο ιδρύματα δε μπορούν αν λειτουργήσουν στοιχειωδώς μετά από αυτές τις περικοπές προσωπικού. Αλλά ο υπουργός παιδείας μέχρι την προηγούμενη βδομάδα είχε επιλέξει την πολιτική της κώφευσης, θεωρώντας ότι δεν τρέχει τίποτα και οι απολύσεις θα περάσουν, όπως παντού αλλού έχει συμβεί μέχρι τώρα.

Όμως, μετά από 12 εβδομάδες κινητοποιήσεων, ο κ. Αρβανιτόπουλος που εμφανιζόταν οπαδός του δόγματος «δε συζητάμε με απεργούς», αποφάσισε να δει τους πρυτάνεις. Σαν αποτέλεσμα της συνάντησής του με τον πρύτανη του ΕΚΠΑ, κ. Θ. Πελεγρίνη, το προηγούμενο Σάββατο (23/11), είχαμε ορισμένες προφορικές προτάσεις, τις οποίες εκόμισε ο κ. πρύτανης στη Σύγκλητο τη Δευτέρα 25/11. Μετά από αρκετές διαφορετικές εκτιμήσεις, η Σύγκλητος κατέληξε ότι οι προτάσεις είναι θετικές και τις έθεσε υπόψη του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού στη ΓΣ του στις 26/11. Ο Σύλλογος αποφάσισε να συζητήσει τις προτάσεις με τον υπουργό με ψήφους 239 έναντι 225, θεωρώντας τις ως καλή αφετηρία διαπραγματεύσεων (με την οριακή μειοψηφία να επιμένει στην ανάκληση της ΚΥΑ).

Αντιπροσωπεία από τον Πρύτανη, ένα μέλος ΔΕΠ, το νομικό σύμβουλο του ΕΚΠΑ, την πρόεδρο και το γ. γραμματέα του συλλόγου των διοικητικών είχαν συνάντηση με τον υπουργό στις 27/11. Από την αντιπροσωπεία αποκλείστηκε η «μειοψηφία» καθώς και ιδιαίτερα πληττόμενες κατηγορίες προσωπικού, όπως εκείνοι που δεν απογράφησαν στην παράνομη, κατά τη γνώμη έγκριτων νομικών, διαδικασία που επέλεξε το υπουργείο για να παρακάμψει το πρόβλημα έλλειψης στοιχείων για το ποιους ακριβώς θα έθετε σε διαθεσιμότητα. Η αντιπροσωπεία, χωρίς να αποκομίσει ούτε μία πρόταση γραπτή από τον υπουργό και «δίνοντας» του ουσιαστικά τους μη απογραμμένους (πράγμα που αρνήθηκε κατηγορηματικά να πράξει η αντίστοιχη αντιπροσωπεία του ΕΜΠ), πρότεινε στη ΓΣ των διοικητικών την Πέμπτη, 28/11, να ψηφιστεί η λήξη της απεργίας με …κάλπη. Στη διάρκεια της ΓΣ όμως, η οποία ήταν από τις μαζικότερες του Συλλόγου, και όταν έγινε σαφές ότι δεσμεύσεις πάνω στις προτάσεις δεν υπάρχουν, η ΓΣ αποφάσισε η ψηφοφορία να γίνει πάνω στις νέες διαμορφωμένες προτάσεις και κανονικά, όπως γινόταν πάντα, δι’ ανατάσεως της χειρός. Εκεί, με συντριπτική πλειοψηφία αποφασίστηκε η συνέχιση της απεργίας και να παραμείνει ως αίτημα η ανάκλιση της ΚΥΑ.

Το αποτέλεσμα της ΓΣ παραδέχτηκαν καθαρά με δηλώσεις τους, και η πρόεδρος και ο γ. γραμματέας του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού, οι οποίοι είχαν υποστηρίξει τις προτάσεις Αρβανιτόπουλου [2]. Όμως, από το απόγευμα της Πέμπτης ξέσπασε ένα αναπάντεχο μπαράζ δηλώσεων που αμφισβητούσαν τη νομιμότητα της ΓΣ και ψευδώς μιλούσαν για κλοπή(!) της κάλπης (υπάρχουν φωτογραφίες που τη δείχνουν να βρίσκεται εκεί κατά την ψηφοφορία δι’ ανατάσεως της χειρός) καθώς και για τάχα «ψηφοφορία δια βοής»!! Το χορό αυτής της φασαρία ξεκίνησε ο κ. Αρβανιτόπουλος, ο οποίος ανακάλυψε πίσω από τη ΓΣ και τις αποφάσεις της πράκτορες του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του …χάους (sic!), ακολουθούμενος από την γνωστή χορωδία των γνωστών μνημονιακών ΜΜΕ [3]

Αλλά, ας αφήσουμε τον κ. Αρβανιτόπουλο και τις πριμαντόνες των ΜΜΕ, και ας μπούμε στην ουσία. Την Παρασκευή, ο Δ. Σακκάτος (ο γ. γραμματέας) έκανε τις πρώτες απεργοσπαστικές κινήσεις με νέες δηλώσεις του, ότι τάχα το 40%-50% των υπαλλήλων προσήλθαν στις εργασίες τους (παρά τις αποφάσεις της ΓΣ τους) αλλά εμποδίστηκαν από τους απεργούς [4]. Δεδομένου ότι τα στοιχεία αυτά είναι παντελώς αποκυήματα φαντασίας, διερωτάται κανένας «πού το πάει ο γ. γραμματέας του Συλλόγου;». Είναι σαφές, κατά τη γνώμη μας, ότι επιχειρείται το στήσιμο απεργοσπαστικού μηχανισμού που θα ποντάρει στη φυσική κόπωση καθώς και στο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα των απεργών μετά από τρεις μήνες απεργίας. Ενδεχομένως να επιδιώκεται η δημιουργία επεισοδίων που θα δώσουν στην αστυνομία την ευκαιρία να επέμβει. Εκτός από το απονενοημένο τέτοιων διαβημάτων από πλευράς υπουργείου, εκτός από τους σοβαρότατους κινδύνους που εγκυμονούν οι σχεδιασμοί τετοιων προκλήσεων και την αύξηση των πιθανοτήτων μιας ευρύτερης ανάφλεξης, αν προχωρήσουν σε αυτές οι (αν)εγκέφαλοι της ΝΔ, η παράμετρος που ενδιαφέρει εμάς είναι η εξής: Μήπως τελικά η στάση της απεργιακής επιτροπής καθώς και της πλειοψηφίας των απεργών εμφορείται από ιδέες του τύπου «ή όλα ή τίποτα»; Μήπως απορρίπτοντας τις προτάσεις του ΥΠΑΙΘ οδηγείται η σύγκρουση σε αδιέξοδο;

Δε μιλάμε εδώ για την ανάγκη διαπραγμάτευσης με το ΥΠΑΙΘ, την οποία υποστηρίζουμε απολύτως. Μιλάμε για το αν οι συγκεκριμένες προτάσεις του κ. Αρβανιτόπουλου μπορούν να αποτελέσουν βάση επιστροφής στην εργασία (;) για τους διοικητικούς.

Εν συντομία, οι προτάσεις αυτές πρόβλεπαν περιορισμό του αριθμού αυτών που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα στους 399 από 498 και τον χωρισμό τους σε 4 ομάδες των 100, με διαφορετική μεταχείριση για την κάθε ομάδα. Με ποια κριτήρια θα γινόταν η τοποθέτηση του καθενός στην αντίστοιχη ομάδα δεν προβλεπόταν. Επίσης προβλεπόταν ότι όσοι αρνήθηκαν να απογραφούν θα ετίθεντο στον πάτο της λίστας με αρνητική μοριοδότηση.

Πριν δούμε κάθε κατηγορία από τις τέσσερις χωριστά, ας απαντήσουμε στο ερώτημα αν ο κ. Πρύτανης του ΕΚΠΑ έπαιξε το παιχνίδι του υπουργείου. Κατά τη γνώμη μας όχι, γι’ αυτό και πάλι έχουν ξεσπάσει με λύσσα εναντίον του το ΥΠΑΙΘ και τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Κατά τη γνώμη μας, κ. Πρύτανης προσπάθησε να αποσπάσει ρυθμίσεις από τον Υπουργό, οι οποίες θα επέτρεπαν να λήξει χωρίς σημαντικές απώλειες η περιπέτεια στην οποία μας έβαλε το υπουργείο. Όμως, έδειξε μεγάλη ευπιστία στο «λόγω τιμής» του κ. Αρβανιτόπουλου, αφού, κατά τη γνώμη μας οι υποσχέσεις του υπουργού κάθε άλλο παρά σοβαρές ήσαν. Γιατί;

(α) Δεν υπήρχε καμία νομική ρύθμιση ή έστω γραπτή δέσμευση που να επιτρέπει την υλοποίησή τους. Ήδη την επομένη ο Κυριάκος Μητσοτάκης »άδειασε» τις ρυθμίσεις Αρβανιτόπουλου επιμένοντας ότι οι προς διαθεσιμότητα υπάλληλοι θα ήσαν 498 και όχι 399, όπως υποσχόταν ο κ. Αρβανιτόπουλος, και μάλιστα είπε ότι η δέσμευση αυτή του κ. Αρβανιτόπουλου προς την Κυβέρνηση έχει δοθεί γραπτώς και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης έχει δει το γραπτό αυτό. [5]

(β) 100 υπάλληλοι θα απολύονταν, αλλά θα περνούσαν στον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Έρευνας (ΕΛΚΕ). Αυτό σημαίνει στο εξής ανασφάλιστη εργασία και ορισμένου χρόνου. Σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι. Ουσιαστικά αυτοί θα ήσαν απολυμένοι που το πανεπιστήμιο θα τους έδινε κάποιο βοήθημα έναντι παροχής έργου. Επίσης, αυτοί θα ήσαν από τους μη απογραφέντες, που σημαίνει ότι θα ήσαν, κατά τεκμήριο, υψηλά ειδικευμένο και αναγκαίο για το ΕΚΠΑ προσωπικό (εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε αρκετούς μη απογραφέντες και η εκτίμηση για την ποιότητα του προσωπικού αυτού είναι από πρώτο χέρι). Ακόμη να προσθέσουμε ότι τα αποθεματικά του ΕΛΚΕ προέρχονται κυρίως από ευρωπαϊκά προγράμματα, των οποίων το πλαίσιο απαγορεύει τη χρήση των ποσοστών που εισπράττει από αυτά ο ΕΛΚΕ για πρόσληψη πανεπιστημιακού προσωπικού, άρα πολύ σύντομα ο ΕΛΚΕ θα επεδίωκε να απαλλαγεί από αυτούς τους υπαλλήλους προκειμένου να μη διακινδυνεύσει τις εισροές από προγράμματα. Και τέλος να επισημάνουμε ότι ορισμένοι συμβασιούχοι προγραμμάτων του ΕΛΚΕ έχουν να πληρωθούν εδώ και έξι μήνες.

(γ) 100 υπάλληλοι θα μεταπηδούσαν στα Εργαστηριακό Διδακτικό Προσωπικό (ΕΔΙΠ). Αυτό όμως δε μπορεί να γίνει, επειδή οι υπό διαθεσιμότητα που έχουν προσόντα ΕΔΙΠ είναι 25-30. Ή θα έπρεπε να πάρει τεχνικούς εργαστηρίων οι οποίοι ΔΕΝ είναι σε διαθεσιμότητα και να τους περάσει σε διαθεσιμότητα ή τελικά οι 100 θα γινόταν 25-30. Αλλά, το βασικό είναι: Γιατί τόσο καιρό δεν προκηρύσσονται οι θέσεις ΕΔΙΠ, για τις οποίες υπάρχει το νομικό πλαίσιο έτοιμο; Απάντηση: Διότι δεν το επιτρέπει η τρόϊκα (διορισμοί στο Δημόσιο, κ.λπ.). Άρα, γιατί να πιστέψουμε ότι τώρα θα ανοίξουν 100 θέσεις ΕΔΙΠ, και μάλιστα για το ΕΚΠΑ ειδικά;  Προφορικά κάποιος τάσσει τον ουρανό και τη θάλασσα. Αλλά τι αντίκρυσμα έχουν τα λόγια;

(δ) 100 υπάλληλοι θα περνούσαν στην κινητικότητα, που σημαίνει ότι θα έφευγαν οριστικά από το ΕΚΠΑ. Υποσχόταν ότι αυτοί θα περνούσαν σε άλλες θέσεις, εντός Αθηνών και μάλιστα στο ΤΕΙ Αθήνας. Αλλά το ΤΕΙ Αθήνας είχε βρεθεί «υπεράριθμο» στο προηγούμενο κύμα διαθεσιμοτήτων και είχε χάσει το 10% του προσωπικού του. Πώς τώρα θα βρισκόταν με «έλλειψη» προσωπικού; Επίσης, δεν είναι παράλογο να βάζεις σε κινητικότητα βιβλιοθηκονόμους, να κλείνουν βιβλιοθήκες και αναγνωστήρια στο ΕΚΠΑ και μετά να λες ότι σου περισσεύουν, αφού σε όλη την Αττική υπάρχουν κενές μόνο 4 θέσεις βιβλιοθηκονόμων; (το παράδειγμα από διοικητικό-βιβλιοθηκονόμο, που το έφερε στη Σύγκλητο της 25ης/11).

(ε) Τέλος, 100 υπάλληλοι ΘΑ καταλάμβαναν αντίστοιχες οργανικές θέσεις που ΘΑ ανοίγονταν στο ΕΚΠΑ, μετά τη διαμόρφωση του Οργανισμού του. Αυτό μας φαίνεται λίγο σα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πώς το ΕΚΠΑ, που βεβαίως είναι και τώρα υποστελεχωμένο, αν και το υπουργείο αποφάσισε με βάση τους έωλους δείκτες του (για τους οποίους ο Σύλλογός της ΣΘΕ έχει παρουσιάσει σχετική μελέτη, βλ. [1]) ότι έχει περίσσια 40% του προσωπικού του, ξαφνικά θα βρεθεί με ανάγκη 100 οργανικών θέσεων επιπλέον; Και πώς θα γίνουν αυτοί οι ΝΕΟΙ διορισμοί, τη στιγμή που υπάρχει δέσμευση ότι για κάθε 20 που φεύγουν από το Δημόσιο θα προσλαμβάνεται 1;  Μήπως η υπόσχεση εδώ είναι σαν το τυρί στη φάκα;

(στ) Στις προτάσεις που μετέφερε ο κ. Πρύτανης υπήρχε η πρόβλεψη ότι η διαφορά του 25% του μισθού εκείνων που θα ετίθεντο σε διαθεσιμότητα θα πληρωνόταν από πόρους του Πανεπιστημίου (ΕΛΚΕ) και από χρήματα που ΘΑ έδινε το υπουργείο. Καταρχήν, η αιφνίδια γεναιοδωρία του υπουργείου μόνο υποψίες μπορεί να προκαλέσει. Αλλά,  ενώ ο κ. Πρύτανης είχε πει ότι η προσφορά χρημάτων ήταν δέσμευση του υπουργού, στη συνέχεια η ανακοίνωση της Συγκλήτου μιλά για «διεκδίκηση χρημάτων από το υπουργείο». Άρα, στην πραγματικότητα, ΔΕΝ υπήρχε οποιαδήποτε δέσμευση του Υπουργείου για προσφορά χρημάτων για πληρωμή υπαλλήλων (λένε, «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλι»).

(ζ) Αλλά ειδικά στην εκταμίευση χρημάτων από το ΕΚΠΑ για την πληρωμή μισθών (100 από ΕΛΚΕ + 398 από ΕΛΚΕ + άλλους πόρους του ΕΚΠΑ(;)), ο Σύλλογος Διδασκόντων της ΣΘΕ του ΕΚΠΑ, του οποίου τις απόψεις απηχούμε, είναι ΚΑΘΕΤΑ αντίθετος. Όχι διότι δεν θέλουμε τους υπαλλήλους, κάθε άλλο. Αλλά διότι θεωρούμε ότι η πολιτική εκείνων που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν το ΕΚΠΑ είναι να το οδηγήσουν στην χρεοκοπία, ώστε να βάλουν χέρι στην περιουσία του και να αρχίσουν το ξεπούλημα (και εδώ θα κληθεί, κατά τη γνώμη μας, να παίξει ρόλο η εταιρία διαχείρισης της περιουσίας του ΕΚΠΑ, την οποία θα αναλάβει το Συμβούλιο Ιδρύματος). Η εκταμίευση μηνιαίως ενός ποσού της τάξης των 300,000 ευρώ, όπως το υπολογίσαμε πρόχειρα, είναι βέβαιο ότι θα χρεοκοπήσει τον ΕΛΚΕ. Από κει και πέρα, η μόνη λύση, εκτός από την εκποίηση της περιουσίας του ΕΚΠΑ, θα είναι ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ. Βλέπουμε δηλαδή ότι το σχέδιο του Αρβανιτόπουλου, ενώ είναι παντελώς έωλο όσο αφορά τις θετικές του ρυθμίσεις, είναι εντελώς καταστροφικό για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο όσο αφορά τις συνέπειες που θα επιφέρει.

(η) Η ρύθμιση για τους 172 μη απογραφέντες υπαλλήλους του ΕΚΠΑ, δηλαδή να τεθούν σε διαθεσιμότητα με αρνητική μοριοδότηση, εξασφαλίζει την απόλυσή τους ΧΩΡΙΣ να περάσουν πειθαρχικό. Αποφεύγει έτσι ο κ. υπουργός τον πονοκέφαλο να υποστηρίξει στα Δικαστήρια τη νομιμότητα τόσο της απογραφής όσο και της αναδρομικής θέσπισης διατάξεων τιμωρίας, όταν τόσο η μία όσο και η άλλη έχουν αμφισβητηθεί δημοσίως και έντονα από έγκριτους νομικούς και πετυχαίνει την απόλυση του πλέον συνειδητού τμήματος των υπαλλήλων. Στο ΕΜΠ ο Σύλλογος των υπαλλήλων είναι κάθετος επ’ αυτού: Η απόλυση έστω και ενός μη απογραφέντος αποτελεί αιτία πολέμου (βλ. [6]). Μήπως λοιπόν και ο Σύλλογος του ΕΚΠΑ πρέπει να ακολουθήσει ανάλογη στάση, αντί της στάσης των αρχικών «διαπραγματευτών» στη συνάντηση με τον υπουργό, όπου ουσιαστικά «του έδωσαν» τους μη απογραφέντες;

Συμπερασματικά: Οι προτάσεις Αρβανιτόπουλου μπορούν να συζητούνται, άλλωστε αυτό κάνουμε αυτή τη στιγμή, αλλά με κανένα τρόπο δεν αποτελούν λύση ούτε καν κατεύθυνση λύσης, των προβλημάτων που δημιούργησε η ΚΥΑ. Δίνονται προφορικά, χωρίς πραγματικές ή νομικές δεσμεύσεις. Όταν μιλάμε για «νομικές δεσμεύσεις» αξίζει να υπενθυμίζουμε το προφανές: Οι «προτάσεις» Αρβανιτόπουλου προς το Σύλλογο αντιφάσκουν με την ΚΥΑ. Αλλά η ΚΥΑ είναι το νομικό πλαίσιο που ισχύει αυτή τη στιγμή. Επιστροφή στην εργασία, χωρίς αναστολή της ΚΥΑ, σημαίνει ότι, ενώ από νομική άποψη καμία από τις προτάσεις Αρβανιτόπουλου δεν ισχύει, ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού, αντί να κοιτά την υπάρχουσα νομική πραγματικότητα και να βάζει αίτημα αλλαγής της, προτιμά να ονειροφαντασιώνεται μιάν άλλη, μη υπαρκτή νομική πραγματικότητα. Οι συνέπειες τέτοιων στρουθοκαμηλισμών, εάν βεβαίως συμβούν, θα είναι προφανείς και καταστροφικές και για τους υπαλλήλους και για το ΕΚΠΑ.

Οι προτάσεις Αρβανιτόπουλου αποσκοπούν να χωρίσουν το διοικητικό προσωπικό των ΑΕΙ και του ΕΚΠΑ σε κατηγορίες, που η μία θα πολεμά την άλλη. Η αυτονόητη υποχρέωση διόρθωσης των άπειρων λαθών που περιέχουν οι λίστες διαθεσιμότητας, τις οποίες οριστικοποίησε βιαστικά και παράνομα ο υπουργός, ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ τελικά υλοποιηθούν διαθεσιμότητες, εμπεριέχεται ως «υπόσχεση» στις προτάσεις Αρβανιτόπουλου. Επιδιώκεται έτσι, αντί να παλεύουν για να μην υπάρξουν διαθεσιμότητες, όσοι είδαν το όνομά τους στις λίστες να υποστηρίξουν τις προτάσεις Αρβανιτόπουλου, ώστε να έχουν μία ακόμη ευκαιρία, δεδομένων των λαθών και της μη εγκυρότητας των τωρινών λιστών. Ελπίζει έτσι ο υπουργός να πετύχει το γνωστό «διαίρει και βασίλευε».

Το οποίο βεβαίως επιδιώκει να πετύχει με ταυτόχρονους χωρισμούς των εργαζομένων σε πολλά επίπεδα: Χωρισμός των διοικητικών του ΕΚΠΑ από εκείνους των υπόλοιπων 7 ΑΕΙ. Χωρισμός των διοικητικών του ΕΚΠΑ μεταξύ τους σε εκείνους που απεγράφησαν και σε εκείνους που δεν απεγράφησαν (και συλλογική τιμωρία των τελευταίων). Χωρισμός των εργαζομένων σε εκείνους που ΘΑ προσληφθούν και πάλι σε οργανικές θέσεις και σε εκείνους που θα είναι του κλώτσου και του μπάτσου με συμβάσεις έργου. Χωρισμός των τεχνικών σε εκείνους που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα στην επόμενη φάση και σε εκείνους που ΘΑ γίνουν ΕΔΙΠ.

Τελειώνω υπενθυμίζοντας μια εμπειρία που είχε ο Σύλλογος της ΣΘΕ. Πριν 10 χρόνια περίπου το ΔΕΠ είχε κάνει πανελλαδικά μεγάλη απεργία για τα συνταξιοδοτικά. Όταν ο κ. Ευθυμίου, υπουργός παιδείας στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε, αποφάσισε να διαπραγματευτεί προσέφερε ένα πακέτο, του οποίου οι μακροπρόθεσμες ρυθμίσεις (που ήταν οι πιο ουσιαστικές) θα γινόταν αντικείμενο επεξεργασίας μιας κοινής επιτροπής, που οι άξονες στους οποίους θα εκινείτο συμφωνήθηκαν με τον υπουργό. Η απεργία λύθηκε, οι καθηγητές άρχισαν μαθήματα και η ΠΟΣΔΕΠ συγκρότησε τα μέλη της επιτροπής από πλευράς ΔΕΠ και πήγαν στο Υπουργείο. Εκεί τους είπαν: «Επιτροπή; Πότε είπαμε εμείς για επιτροπή;». Και έτσι έληξε τελείως άδοξα το έργο της επιτροπής αυτής.

Με όλα αυτά θέλουμε να πούμε ότι καλώς γίνονται οι όποιες διαπραγματεύσεις με το Υπουργείο. Αλλά, (α) οι διοικητικοί υπάλληλοι θα αυτοκτονήσουν αν δεχτούν τις προτάσεις Αρβανιτόπουλου (που έτσι κι αλλιώς πάσχουν) χωρίς πραγματικές νομικές δεσμεύσεις και (β) Αν επιστρέψουν στην εργασία πριν αποσπαστούν αυτές οι δεσμεύσεις, καμία πρόταση δε θα υλοποιηθεί και απλώς θα επιλέγονται κάθε εβδομάδα μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες διοικητικών υπαλλήλων «προς σφαγήν». Ο πραγματικός δρόμος λύσης του προβλήματος, αν θέλουμε να κρατήσουμε τη σοβαρότητά μας, είναι αυτός που από την πρώτη στιγμή υποστηρίζει ο Σύλλογος: Αναστολή της ΚΥΑ, που έτσι κι αλλιώς αποτελεί μνημείο ετσιθελισμού και διαλύει ΕΚΠΑ και ΕΜΠ. Δημιουργία ικανής τεχνικής επιτροπής με σύνθεση αποδεκτή από όλους, ενδεχομένως και πανεπιστημιακών από το εξωτερικό, η οποία θα εκτιμήσει τςι ανάγκες σε προσωπικό των ΑΕΙ με βάση συγκεκριμένη μελέτη της κατανομής του διοικητικού προσωπικού και των αναγκών σύμφωνα με αντικειμενικούς δείκτες και νόρμες, όπως αυτοί χρησιμοποιούνται διεθνώς σε Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Αν προκύψει περίσσευμα, να τεθεί σε διαθεσιμότητα. Αν όμως προκύψει έλλειμμα, όπως αποφαίνονται όλες οι εκθέσεις αξιολόγησης που έχουν γίνει μέχρι αυτή τη στιγμή, τότε να σταματήσει κάθε συκοφάντηση των ΑΕΙ και του προσωπικού τους και να δούμε πώς σταδειακά θα φέρουμε τα Ελληνικά ΑΕΙ στα διεθνή στάνταρς.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Σχετικά βλ. http://www.alfavita.gr/arthron/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%B7-%C2%AB%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7%C2%BB-%CE%AD%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD

[2] Η πρόεδρος, κ. Νάνσυ Μιχοπούλου αναφέρει «Οι συνάδελφοι, όμως, αποφάσισαν να συνεχίσουν την απεργία. Δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε το αποτέλεσμα» (http://www.tovima.gr/vimafm/interviews/article/?aid=543919) ενώ ο γ. γραμματέας, κ. Δ. Σακκάτος, αναφέρει «Η Γενική Συνέλευση αποφάσισε μετά από μία συνεδρία με ένταση, αναλύθηκε όλο το πλαίσιο που είχε θέσει το υπουργείο με βάση την αντιπρόταση της Συγκλήτου, αποφασίστηκε η εισήγηση για τρεις εικοσιτετράωρες απεργίες [ΣΗΜ: δηλ. η αντίθετη πρόταση, που υπερψηφίστηκε]]. Το αίτημα ήταν ότι επί της ουσίας δεν κρίθηκαν επαρκείς οι επεξηγήσεις που έδωσε ο κ. υπουργός  και το τεχνικό κλιμάκιο…» (https://www.youtube.com/watch?v=khGAxBb-La8#t=43).

[3] Τα δελτία των καναλιών, αλλά και οι γνωστές εφημερίδες αφηνίασαν. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του «σοβαρού» «Βήματος», του  οποίου το ρεπορτάζ για τις δηλώσεις της προέδρου του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού, στο οποίο παραπέμψαμε πριν, τιτλοφορείται « Νάνσυ Μιχοπούλου: “Υπάρχει πολιτική υποκίνηση στις απεργίες”», χωρίς να προκύπτει κάτι τέτοιο από κανένα σημείο των δηλώσεων.

[4] Σχετικά βλ. http://www.esos.gr/article/eidisis-tritovathmia-ekpaidefsi/misanoije_ekpa_ypallilioi_theseis. Το esos έχει κατηγορηθεί από τους διοικητικούς ότι αποτελεί δίοδο παραπληροφόρησης του ΥΠΑΙΘ, και εξ όσων προκύπτουν εδώ, η κατηγορία είναι ορθή. Για αναλυτική πληροφόρηση και τις θέσεις της απεργιακής επιτροπής, βλ. https://www.facebook.com/depthetepistuoa/posts/366870186783547.

[5] http://www.real.gr/VideoViewer.aspx?FileType=4&FileName=279487.mp3, από το 5:30 και μετά.

«Μισό λεπτό να το αποσαφηνίσω αυτό. Δεν υπάρχει καμία υπαναχώρηση της κυβέρνησης ως προς τον αριθμό των υπαλλήλων των πανεπιστημίων που θα τεθούν στη διαθεσιμότητα. Ενδεχομένως μέσα από τις αιτήσεις θεραπείας να προκύψουν διορθώσεις στους πίνακες. Δεν αλλάζει όμως ο συνολικός αριθμός, ούτε υπάρχει καμία υπαναχώρηση της κυβέρνησης ως προς τον αριθμό όσων θα τεθούν σε διαθεσιμότητα από τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων θέλω να είμαι απόλυτος και κατηγορηματικός»

Σε ερώτηση της δημοσιογράφου σχετικά με δημοσιεύματα στον τύπο, σύμφωνα με τα οποία ο αριθμός των διαθεσιμοτήτων έχει μειωθεί, ο Μητσοτάκης απάντησε πως εχει δει δηλωση του αρμοδιου υπουργου (Αρβανιτόπουλος) χθες, η οποία διαψεύδει όσαν εχουν γραφτεί στον τυπο και επιβεβαιώνει πως δεν υπαρχει κανενα απολύτως ζήτημα να αλλάξει ο αριθμός των όσων τεθούν στη διαθεσιμότητα από την κατηγορία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων.

[6] https://www.facebook.com/depthetepistuoa/posts/366186750185224

Κ.Μ.