Ρεπορτάζ: Η «κόκκινη γραμμή» των τραπεζιτών και η «σύγκρουση» με την τρόικα
Εδώ και λίγο καιρό τμήμα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ αρχίζει να παίρνει τις αποστάσεις της από την τρόικα, που θέλει να κόψει τους δεσμούς της με τις τράπεζες και να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν πρόκειται για γενικευμένο πόλεμο, καθώς οι άτυπες διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, κανείς όμως δεν ξέρει που θα καταλήξει η κόντρα που μόλις ξεκίνησε. Κάποιοι φοβούνται ότι στις παράπλευρες απώλειες δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί ακόμα κι ένα «πολιτικό ατύχημα» ή και η επιστροφή στη δραχμή.
Της Βασιλικής Σιούτη
Ότι πιάστηκαν στη φάκα, κυνηγώντας το τυρί και παραβλέποντας την παγίδα, από την οποία αγωνιωδώς τώρα προσπαθούν να απεγκλωβιστούν, το ήξεραν. Δεν περίμεναν όμως, ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα τους επιτιμούσε δημοσίως, χαρακτηρίζοντας τους αποτυχημένους, προκαλώντας την έντονη ενόχληση όσων στη λέξη ελίτ αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους.
Η φράση κλειδί του γερμανού υπουργού οικονομικών, ωστόσο, ήταν αυτή που ακολούθησε τα περί αποτυχημένης ελίτ: «Πλέον γνωρίζουμε κάτι που δεν ξέραμε τρία χρόνια πριν. Δηλαδή το πόσο βαθιά είναι τα προβλήματα της Ελλάδας».
Πριν από δύο χρόνια, όταν αποφάσισαν πως θα ασχοληθούν εντατικά με τη χώρα μας, το πρώτο για το οποίο ενδιαφέρθηκαν ήταν οι πληροφορίες: έπρεπε να μάθουν τα πάντα για την Ελλάδα και τον τρόπο διακυβέρνησής της. Όσοι γνωρίζουν τους Γερμανούς, ξέρουν ότι γι’ αυτούς η συλλογή πληροφοριών είναι η πρώτη προτεραιότητα. Και έμαθαν τα πάντα: για τον τραπεζικό τομέα, τους ισχυρούς επιχειρηματίες, τις σχέσεις τους με το κράτος, τα ΜΜΕ, τις αλληλεξαρτήσεις, τη διαπλοκή….Με διευθύνσεις και ονόματα. Τα υπόλοιπα ήταν αναμενόμενα.
Εδώ και λίγες μέρες παρακολουθούμε όλοι τις έντονες αντιδράσεις μέρους του ισχυρού μηντιακού κι επιχειρηματικού κατεστημένου της Ελλάδας εναντίον της τρόικας και των δανειστών, που ξεκίνησε με τη διαμαρτυρία για τον «αφελληνισμό των τραπεζών» και επεκτείνεται. Ενός κατεστημένου που μέχρι πρότινος φέρονταν να βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία μαζί τους, συμφωνώντας με όλα τα επαχθή (για την υπόλοιπη κοινωνία) μέτρα που είχαν ληφθεί.
Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, απαντώντας στον εκδότη του «Βήματος», Σταύρο Ψυχάρη, την περασμένη εβδομάδα, τον κατηγόρησε ότι «επεδίωκε και επιδιώκει παραθεσμικό ρόλο αναμιγνυόμενος στην εσωκομματική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ, όπως έκανε και κάνει και στη Ν.Δ και στις κυβερνήσεις των δύο κομμάτων». Ο κ. Κακλαμάνης του απηύθυνε επίσης το ερώτημα «για ποιο λόγο κάποιοι εκδότες και τραπεζίτες δεν θέλουν τους επιτρόπους στις τράπεζες. Υπάρχουν «ντουλάπες με σκελετούς» εκεί, που δεν πρέπει να αποκαλυφθούν;».
Ακριβώς εκεί βρίσκεται απ’ ότι φαίνεται το θέμα. Στον έλεγχο και στους σκελετούς που βρίσκονται στα ντουλάπια κάποιων τραπεζών και για τους οποίους η τρόικα και οι δανειστές είναι πλήρως ενημερωμένοι. Το θέμα δηλαδή δεν βρίσκεται απλώς στους επιτρόπους, αλλά στα όσα η τρόικα έχει αποφασίσει να κάνει στις τράπεζες: να ελέγξει τις χορηγίες στα πολιτικά κόμματα, τα δάνεια που έχουν δώσει οι τραπεζίτες στους εαυτούς τους, στους συγγενείς τους και στους φίλους τους, να ελέγξει τις διαφημίσεις και τις χορηγίες στα ΜΜΕ, καθώς και τα κριτήρια δανειοδότησης επιχειρήσεων. Να κάνουν αναδρομικό έλεγχο σε διαγραφές δανείων, κάτι που κανείς δε θέλει, ειδικά τώρα, καθώς θα έχει ως συνέπεια να βγουν στην επιφάνεια τα παλιά, που πολλοί θέλουν να ξεχάσουν.
«Τα κίνητρά της τρόικας δεν τα γνωρίζουμε» αναφέρει αμερικανός δημοσιογράφος μεγάλης εφημερίδας, που παρακολουθεί στενά το θέμα. «Μπορεί να είναι η διαφάνεια και οι καθαροί κανόνες, μπορεί να είναι και ο έλεγχος της χώρας» λέει. Επισημαίνει όμως ότι «για μερικούς έλληνες επιχειρηματίες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Όσοι πάψουν να έχουν πρόσβαση στη δανειοδότηση θα σβήσουν».
Πολλά μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από τον δανεισμό και αν δεν πάρουν σύντομα δάνεια θα κλείσουν. Τα δάνεια του ΔΟΛ, π.χ έχουν φτάσει στα 157 εκατομμύρια ευρώ και ο όμιλος λειτουργεί με ζημιές 21 εκατομμυρίων ευρώ στο 9μηνο και χρηματοδοτικό άνοιγμα, το οποίο μέχρι τώρα κάλυπταν οι ελληνικές τράπεζες. Στις 30 Νοεμβρίου 2012 έληξε ένα δάνειο 14 εκατομμυρίων ευρώ χωρίς οι τράπεζες να λάβουν χρήματα. Τον επόμενο χρόνο ο όμιλος υπολογίζεται ότι χρειάζεται ως κεφάλαια κίνησης περίπου 90 εκατομμύρια ευρώ. Η διοίκηση του ΔΟΛ υπολογίζει το νέο χρηματοδοτικό άνοιγμα σε 14 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα αναζητήσει από την αύξηση κεφαλαίου και νέο δανεισμό.
Οι προθέσεις της τρόικας σχετικά με τον έλεγχο των τραπεζών έγιναν γνωστές μετά από ρεπορτάζ της «Καθημερινής» στις 16/11/12, με το οποίο αποκάλυπτε το σχέδιο εποπτείας στις τράπεζες που υπάρχει στο μνημόνιο και προβλέπει «τον απόλυτο και ασφυκτικό έλεγχο κάθε τράπεζας που θα ανακεφαλαιοποιηθεί με κρατικά χρήματα» και που δηλώνει τη σαφή πρόθεση των δανειστών «να κοπεί ο ομφάλιος λώρος μεταξύ τραπεζών και πολιτικού συστήματος». Δύο μέρες μετά δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα το «Βήμα» ένα έντονα επικριτικό άρθρο.
Στο στόχαστρο βρέθηκε και το διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, χαρακτηρίστηκε ως «πέμπτη φάλαγγα της τρόικας», αφού με έρευνές του για τις ελληνικές τράπεζες , υποτίθεται ότι προκάλεσε τη στοχοποίησή τους από τους δανειστές. Αυτός είναι και ο λόγος που δέχθηκε τόσες επιθέσεις στην Ελλάδα από ΜΜΕ και τράπεζες. Οι έρευνες που πραγματοποίησε το προηγούμενο διάστημα αποκάλυψαν πολλές άγνωστες –στο ευρύ κοινό- λεπτομέρειες για τις σχέσεις των τραπεζών με το πολιτικό σύστημα, τα δάνεια των τραπεζιτών στους ίδιους και στους συγγενείς τους. Η έρευνα για την διαπλοκή πολιτικής εξουσίας, επιχειρηματιών και ΜΜΕ που ερευνούν τώρα, ήταν η πρόσφατη αιτία που προκάλεσε την έντονη αντίδραση και τις καταγγελίες του κ.Μπόμπολα για συμφέροντα που βρίσκονται πίσω τους.
Αντικείμενο έρευνας του Reuters έγινε και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Προβόπουλος, στον οποίο ασκείται κριτική για το θέμα του ελέγχου των τραπεζών. Φυσικά υπάρχει και το εύλογο ερώτημα γιατί δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα η έκθεση της Blackrock που διενήργησε τον έλεγχο. Υποτίθεται ότι θα δημοσιευόταν από πέρσι τα Χριστούγεννα και ότι οι έλληνες πολίτες θα είχαν τη δυνατότητα να γνωρίζουν την κατάσταση των τραπεζών για τις οποίες «μεταξύ άλλων» δανείζονται για την ανακεφαλαιοποίησή τους.
Ακόμα κι αν δημοσιευθεί, ωστόσο, η έκθεση της Blackrock, φαίνεται ότι οι «σκελετοί» έχουν κρυφτεί καλά (γεγονός για το οποίο οι δανειστές είναι ενήμεροι). Κι αυτό γιατί η ΤτΕ εξαίρεσε από τον έλεγχο τις θυγατρικές του εξωτερικού, στις οποίες είχε περάσει το 18% των δανείων, ανάμεσα στα οποία, όπως λέγεται, και πολλά «ύποπτα» δάνεια. Η εξήγηση του κ.Προβόπουλου, όταν ρωτήθηκε από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, ήταν ότι αν γινόταν πλήρης έλεγχος, αυτός θα κόστιζε πολύ ακριβά.
Βουλευτής της συγκεκριμένης επιτροπής αναφέρει ότι «κανείς δεν τολμούσε να ασχοληθεί με τους σκελετούς στην ντουλάπα των Ελλήνων τραπεζιτών, ούτε και να θέσει όρους ελέγχου και διαφάνειας. Οι τραπεζίτες συντηρούσαν την υπάρχουσα κατάσταση και πίστευαν ότι εκείνοι όχι μόνο δεν θα έχαναν, αλλά θα κέρδιζαν κιόλας από τις αλλαγές που προωθούσε η τρόικα στη χώρα».
Το δεύτερο PSI είναι γεγονός ότι ζημίωσε και εκείνους, αλλά με την ανακεφαλαιοποίηση περίμεναν ότι θα διασώζονταν, συν ότι τους χρύσωσαν το χάπι και με την παραχώρηση δημόσιων τραπεζών. Το σχέδιο εποπτείας των τραπεζών όμως, που περιλαμβάνεται στο δεύτερο μνημόνιο και που δεν φρόντισαν (ούτε αυτές) να διαβάσουν εγκαίρως, απειλεί σήμερα τα συμφέροντά τους καθώς και όσων εξαρτώνται από αυτές.
Όσο αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, πάντως, οι γνωστοί έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες συμμετέχουν στους διαγωνισμούς με αξιώσεις όπως και τα ξένα funds. Άλλοτε μόνοι και άλλοτε συμμετέχοντας σε κοινοπραξίες. Στον διαγωνισμό για τον ΟΠΑΠ, π.χ, συμμετέχουν οι Κόκαλης, Κοπελούζος, Μελισσανίδης, καθώς και Κινέζοι, Αμερικανοί κ.α.
Πριν από λίγες μέρες, επίσης, όπως αποκάλυψε σε ρεπορτάζ της η εφημερίδα «Δημοκρατία», κοινοπραξία στην οποία συμμετέχουν οι ΑΚΤΩΡ – J&P ΑΒΑΞ – ΤΕΡΝΑ, αλλά και η Siemens, κέρδισε το μεγαλύτερο διαγωνισμό της ΕΡΓΟΣΕ που έχει γίνει τελευταία, ύψους 415.000.000 ευρώ.
Η οικονομική ελίτ, η δραχμή και το πολιτικό «ατύχημα»
Η επίθεση εκδοτών προς την τρόικα προκάλεσε την ανησυχία του Μεγάρου Μαξίμου, αν και ήταν αναμενόμενη. Είχαν προηγηθεί αντίστοιχες, παρασκηνιακές όμως, πιέσεις και προς αυτούς.
«Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα εδώ που είμαστε. Ας βρουν τα κεφάλαια οι ίδιοι, αν δεν θέλουν να χάσουν τον έλεγχο» έλεγε κυβερνητικός αξιωματούχος την περασμένη εβδομάδα. «Τι θέλουν; Να δανειστούμε κι άλλα και να τους δώσουμε τις μετοχές; Το χθες ανήκει στο χθες. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει. Πρέπει να το καταλάβουν όλοι». Με λίγα λόγια η κυβέρνηση έχει σηκώσει τα χέρια, αν και κάποιοι, πρώην ισχυροί, την κατηγορούν εσχάτως ότι παίζει το ρόλο του «Πόντιου Πιλάτου».
Η τρόικα και οι δανειστές, από την άλλη, ανησυχούν ότι όλα αυτά αποτελούν το πρελούδιο του σεναρίου για επιστροφή στη δραχμή, το οποίο πιστεύουν ότι αρχίζει να κερδίζει έδαφος στην επιχειρηματική ελίτ «που είναι υπερδανεισμένη αλλά διαθέτει υψηλούς λογαριασμούς στο εξωτερικό».
«Οι εθνικοί προμηθευτές, οι κρατικοδίαιτοι κατασκευαστές κι εκδότες, προκειμένου να μην χάσουν τον έλεγχο, ενδέχεται να προτιμήσουν την επιστροφή στη δραχμή». «Κάποιοι από αυτούς το λένε ήδη ανοιχτά» αναφέρει πηγή από τον επιχειρηματικό χώρο, φωτογραφίζοντας γνωστό κατασκευαστή, που πριν από λίγες μέρες σε συγκέντρωση ελλήνων επιχειρηματιών είπε ότι «χρειαζόμαστε δικό μας νόμισμα για να πατάμε σταθερά».
Συνεργάτες της τρόικας, που γνωρίζουν πλέον τα πάντα για τις «διαπλεκόμενες σχέσεις» στην Ελλάδα, ρωτούσαν έλληνα πολιτικό για τις προσφορές εκδοτικού συγκροτήματος που χρηματοδοτούνται από τον κρατικό ΟΠΑΠ, ο οποίος μάλιστα είναι προς πώληση.
Κυβέρνηση και δανειστές πάντως, εστιάζουν την προσοχή τους πλέον, στο πως θα κρατήσουν την κυβέρνηση με τα σωληνάκια ζωντανή μέχρι το φθινόπωρο, που θα γίνουν οι γερμανικές εκλογές. Αυτό, γιατί, όπως όλοι ομολογούν, πριν από τις γερμανικές εκλογές δεν μπορεί να δοθεί οριστική λύση (βλ.κούρεμα) στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους, αφού αυτό θα στοιχίσει και στους Γερμανούς αυτή τη φορά. «Η Μέρκελ διαπιστώνει ότι όσο έχει τους Έλληνες με την απειλή του μαστιγίου, τόσο καλύτερα τα πάει στο εσωτερικό» αναφέρει διπλωματική πηγή, επισημαίνοντας τα σταλινικά ποσοστά που πήρε η Μέρκελ στις εσωκομματικές εκλογές του CDU την περασμένη εβδομάδα. «Αυτή τη φορά, η απόφαση για οριστική λύση, θα στοιχίσει και στους γερμανούς. Η Μέρκελ δεν θέλει να αναλάβει το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος προεκλογικά».
Ο γερμανός πρέσβης στη συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν έκρυψε ότι επιθυμεί πάση θυσία τη διατήρηση της κυβέρνησης Σαμαρά στην εξουσία. Θεωρείται δεδομένο ότι θα κάνουν ότι μπορούν για να μην υπάρξει «πολιτικό ατύχημα», όπως ονομάζουν ενδεχόμενη πτώση της κυβέρνησης. Ειδικά μέχρι το φθινόπωρο.
Ίσως για αυτό ήχησαν οι σειρήνες του συναγερμού με την αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου, μετά την οποία Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ έχουν μόλις 150 βουλευτές.
Κύκλοι της τρόικας δεν έκρυβαν την καχυποψία τους μήπως ο μέχρι πρότινος θερμός υποστηρικτής τους υποκινείται από κύκλους της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ, η οποία επιχειρεί να τους στείλει ενδεχομένως κάποιο μήνυμα. Φοβούνται δηλαδή ότι ίσως κάποιοι επιχειρούν να τους υπενθυμίσουν πόσο εύθραυστη είναι αυτή η κυβέρνηση και ότι με την απόσυρση λίγων βουλευτών θα μπορούσαν να προκαλέσουν το «πολιτικό ατύχημα» που απεύχονται.
Σε ερώτηση για το εάν η κυβέρνηση ανησυχεί, συνεργάτης του πρωθυπουργού, απαντάει καταφατικά, προσθέτοντας ωστόσο ότι «όσο όμως ο Α. Λοβέρδος διαμηνύει ότι στηρίζει την κυβέρνηση, εμείς μένουμε σε αυτό. Τα υπόλοιπα θα τα δείξει ο χρόνος».
Δημοσιεύτηκε στον «Επενδυτή» την Κυριακή στις 9/12/2012
Instituto Marxista de Economía
Stavros Mavroudeas Blog 
Παράθεμα: Πράγματι κάτι τρέχει … « ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΣ
Stern: Την Ελλάδα τη διοικεί ένα μονοπώλιο εκατομμυριούχων
Εκτενές άρθρο για τα «πανίσχυρα οικονομικά τζάκια» περιλαμβάνει το γερμανικό περιοδικό Stern στο τεύχος που κυκλοφορεί με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων» και ισχυρίζεται ότι εδώ και πολλές γενιές 2.000 οικογένειες διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα και αποκόμισαν τεράστια κέρδη.
Η επίθεση αυτή στο ελληνικό επιχειρηματικό κατεστημένο ενισχύει τα σενάρια που φέρουν τους δανειστές και την Τρόικα να βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα που οικοδομήθηκαν στη Μεταπολίτευση.
Το δημοσίευμα ξεκινάει από τον Φώτη Μπόμπολα, τον οποίο οι συντάκτες του άρθρου επισκέπτονται στο γραφείο του:
«Ο Φώτης Μπόμπολας έχει μπροστά από το γραφείο του τέσσερεις οθόνες υπολογιστών εγκατεστημένες στον απέναντι τοίχο, ο οποίος φέρει μια ξύλινη επένδυση. Έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται στα κεντρικά ενός αρχηγείου. Η γραμματέας του Λυδία του φέρνει φραπέ. Ο Μπόμπολας, ετών 52, με κοντοξυρισμένα μαλλιά, στρίβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει Ολντ Χόλμπορν. Το πουκάμισό του είναι ανοιχτό στο στήθος, στο καρπό του χεριού του δεν φέρει κανένα ρολόι. «Προτιμώ να κρατώ χαμηλό προφίλ», διατείνεται ο ίδιος. Ο Μπόμπολας είναι ένας από τους πιο πλούσιους άνδρες στην Ελλάδα. Στην οικογενειακή αυτοκρατορία ανήκουν ο εκδοτικός κολοσσός Πήγασος, η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία της χώρας, εταιρίες ανακύκλωσης, ορυχεία χρυσού, ακίνητα. Συνολική αξία: μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ο Μπόμπολας δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Ακόμη και τώρα αισθάνεται άβολα: «Δεν βλέπετε; Η χώρα εκρήγνυται».
Η οικογένεια του αισθάνεται έντονα τη λαϊκή οργή. Και αυτό γιατί η πολυεθνική εταιρία Ελλάκτωρ απαιτεί για τη διέλευση των αυτοκινητοδρόμων της υψηλά διόδια, παρότι το ελληνικό κράτος έχει επιχορηγήσει το έργο ως επί το πλείστον με χρήματα των φορολογημένων. Η Αττική Οδός κοστίζει 2.80 ευρώ, ενώ γύρω στα 250.000 αυτοκίνητα τη διασχίζουν καθημερινά. Όποιος θέλει να ταξιδέψει με αυτοκίνητο για Θεσσαλονίκη χρειάζεται ολόκληρα 25 ευρώ. Μια πρωτοβουλία πολιτών με το όνομα «Δεν πληρώνω διόδια» πριονίζει κάθε τόσο τις μπάρες των διοδίων. «Είναι αναρχικοί», βρίζει ο Μπόμπολας».
Πανίσχυρα τζάκια
«Η οικογένειά του ανήκει σε μια χούφτα από σχεδόν πανίσχυρα ελληνικά τζάκια, τα οποία εδώ και πολλές γενιές διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Τώρα όμως που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αντ’ αυτού, επιχειρηματίες όπως ο Μπόμπολας, σπεκουλάρουν με νέες κρατικές αναθέσεις έργων, ενώ άλλοι παραμονεύουν για ευκαιρίες που θα προκύψουν από τις ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας. Ήδη ο μεγαλοεπιχειρηματίας Σπύρος Λάτσης νοίκιασε για το ευτελές ποσό των 50 σεντ ανά τ.μ. και για 90 χρόνια το πιο πολυτελές Shopping-Mall στην Αθήνα».
Τι λέει για την Γιάννα Αγγελοπούλου
Άλλοι πάλι επιχειρηματίες εξαφανίζονται στο εξωτερικό, όπως, λόγου χάριν, η διαβόητη Άννα Αγγελοπούλου, η πρώην πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών αγώνων, η οποία ακούει στο όνομα Lady G, όνoμα που της έδωσε ο ελληνικός κίτρινος τύπος» γράφει το περιοδικό για την πρώην ισχυρή κυρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αναφέρει μάλιστα ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου «ίδρυσε το Ίδρυμα Αγγελόπουλος, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να διασφαλίσει τη περιουσία της. Έτσι, εξ αποστάσεως μπορούσε πλέον να παρακολουθεί γαλήνια, πως η ελληνική Βουλή ψήφισε ένα από τα σκληρότερα πακέτα λιτότητας ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μετά από την επιβολή των νέων μέτρων ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε λιγότερο από 1000 ευρώ το μήνα, ενώ σε οικογένειες με εισόδημα άνω των 18.000 ευρώ ετησίως κόπηκαν τα επιδόματα παιδιών.
Τι λέει για τον Μπόμπολα
Και το άρθρο συνεχίζει για τον Φώτη Μπόμπολα:
«Στο ερώτημα αν έχει έλθει η ώρα για τους ζάμπλουτους Έλληνες να δείξουν αλληλεγγύη, ο Μπόμπολας αντιδρά εκνευρισμένος: «Μα τι θέλετε; Οι μετοχές μας είναι στο πάτο. Οι επιχειρήσεις μας πάσχουν ακριβώς το ίδιο όπως και η υπόλοιπη χώρα». Τι θα λέγατε με την φορολόγηση των πλουσίων; «Τι αφελής σκέψη. Το μεγάλο κεφάλαιο βρίσκει πάντα τρόπους να αποφύγει τους φόρους. Αυτό είναι το τίμημα της παγκοσμιοποίησης».
Ο Μπόμπολας διευθύνει επισήμως την οικογενειακή του πολυεθνική εταιρεία μαζί με τον αδελφό του. Όμως ο πραγματικός πατριάρχης είναι ο πατέρας Γεώργιος, η φωτογραφία του οποίου φιγουράρει σε ασημένιο πλαίσιο πάνω στο κομοδίνο. Λέγεται ότι ο Γεώργιος Μπόμπολας κατάφερε να πάρει τη πρώτη κρατική ανάθεση έργου όταν η κατασκευαστική του εταιρεία δεν κατείχε ακόμη ούτε καν μπουλντόζα. Η μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία γι’ αυτόν ήταν η Ολυμπιάδα του 2004. Τότε η Ελλάκτωρ κατασκεύασε το μεγαλύτερο μέρος του αθηναϊκού μετρό, χωρίς να υπάρξει καμία δημόσια προκήρυξη επί του έργου. Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε την κατασκευή τεσσάρων αυτοκινητοδρόμων, ο Μπόμπολας ήταν και πάλι μέσα στο παιχνίδι. Ένα από τα μεγαλύτερα «χτυπήματα» της οικογένειας είναι η αγορά των κρατικών ορυχείων χρυσού στη Χαλκιδική για 11 εκατομμύρια ευρώ. Η αξία των κοιτασμάτων χρυσού ανέρχεται στα 12 δισεκατομμύρια ευρώ».
Τι λέει για τη λίστα Λαγκάρντ και τον Αντώνη Σαμαρά
«Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα, απλώς η κατανομή του πλούτου είναι άνιση. Τα 80 τις εκατό του ιδιωτικού κεφαλαίου βρίσκεται στα χέρια μόνον 2.000 οικογενειών. Γύρω στα 200 δισεκατομμύρια ευρώ αυτού του κεφαλαίου βρίσκεται σε ξένες τράπεζες. Επισήμως μόνον εννέα πρόσωπα δηλώνουν στην Ελλάδα εισόδημα άνω των 700.000 ευρώ το έτος.
Η επονομαζόμενη Λίστα-Λαγκάρντ, με τα ονόματα 2059 Ελλήνων που κατέχουν λογαριασμούς στην Ελβετία, κρατήθηκε για πάνω από δύο χρόνια μυστική. Στη λίστα αυτή υπάρχουν ονόματα που θεωρούνται έμπιστα πρόσωπα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Μεταξύ αυτών βρίσκεται ο δικηγόρος Σταύρος Παπασταύρου, ένα από τα δέκα κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.
Η εν λόγω λίστα δεν είχε καμία συνέπεια για τους πλουσίους, εκτός ενός δημοσιογράφου που αντιμετώπισε δυσκολίες. Επειδή δημοσίευσε όλα τα ονόματα της λίστας στο περιοδικό Hot Doc, συνελήφθη από μια ομάδα άμεσης δράσης 50 αστυνομικών και απειλείται με διετή φυλάκιση λόγω παραβίασης δικαιωμάτων της ιδιωτικής σφαίρας».
Τι λέει για τον Λαυρεντιάδη
«Είναι αναμενόμενο ότι με τη πίεση που ασκείται από τη πλευρά της Ευρώπης βαθμιαία κάτι αρχίζει να αλλάζει: τη τελευταία βδομάδα ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έδωσε εντολή για τη σύλληψη του επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, ο οποίος διατηρούσε 31 τις εκατό της Pronton-Bank και η οποία διασώθηκε από το ελληνικό κράτος με τη βοήθεια 900 εκατομμυρίων ευρώ. Λέγεται ότι ο ίδιος μεταβίβασε εν τω μεταξύ στο εξωτερικό 700 εκατομμύρια ευρώ.
Ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών Σεραφείμ Σεφεριάδης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συγκρίνει την αθηναϊκή ολιγαρχία με την ιταλική μαφία: «έχει παντού τους ανθρώπους της: έναν αδελφό στην Αριστερά, έναν στη Δεξιά, έναν στο δημαρχείο και έναν εντός της εκκλησίας. Οι ζάμπλουτοι Έλληνες εξαγοράζουν τους πολιτικούς μέσω της χρηματοδότησης των εκλογικών τους αγώνων. Η εξουσία που ασκούν μέσω των μίντια τούς καθιστά απρόσβλητους». Στο τηλεοπτικό κανάλι Mega, που έχει τεράστια επιρροή, συμμετέχουν δύο τζάκια: Ο Μπόμπολας και η εκδοτική δυναστεία του Λαμπράκη. Ο γιος του μεγαλύτερου μετόχου της τελευταίας έγινε ο προσωπικός σύμβουλος του Σαμαρά.
Αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks
Tο άρθρο κάνει αναφορά και στις αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks που έκανε επίσης αναφορά σε ομάδα Ελλήνων μεγιστάνων:
«Μια τηλεγραφική είδηση που έφτασε σε μας από την Αμερική μέσω του Wikileaks, αναφέρει ότι «μια μικρή ομάδα επιχειρηματικών μεγιστάνων έχει συνδεθεί με την πολιτική μέσω βαθμών συγγενείας, γάμων ή και διαζυγίων. Οι σχέσεις αυτές είναι πολυπλοκότερες από τις αντίστοιχες σχέσεις μεταξύ των θεών στην ελληνική μυθολογία». Ακόμη πιο δραστικά το εξέφρασε ο Κώστας Καραμανλής, ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας, όταν εξαπέλυσε ύβρεις κατά της διαφθοράς ενώπιον φίλων του κόμματος του: «Το πρόβλημα αυτής της χώρας είναι αυτοί οι νταβατζήδες και οι πολυεθνικές τους που ελέγχουν το σύνολο του πολιτικού βίου».
Τι λέει για τον Σπύρο Λάτση
«Ο Σπύρος Λάτσης είναι ο αυτός που κατέχει αδιαφιλονίκητα τη πρώτη θέση μεταξύ των εν λόγω μεγιστάνων. Ο ελληνικός τύπος τον αποκαλεί «σιωπηλό Κροίσο». Στην αυτοκρατορία του Λάτση ανήκουν τράπεζες, συμπλοιοκτησίες και διυλιστήρια. Ιδρύθηκε από τον πατέρα του Γιάννη, έναν σύντροφο του περιώνυμου Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Γιάννης Λάτσης, γνωστός με το παρατσούκλι «Καπετάν Γιάννης», εμφανίστηκε κατά την υποδοχή της Βασίλισσας της Αγγλίας με λευκό ναυτικό καπέλο. Όταν ο γιος του Σπύρος μετέβη στο Λονδίνο για να σπουδάσει φιλοσοφία, ο Καπετάνιος τον περιγελούσε. Όμως το βλαστάρι του πολλαπλασίασε πριν από τη οικονομική κρίση την αξία της οικογενειακής επιχείρησης κατά 8 δισεκατομμύρια ευρώ. Ζει ως επί το πλείστον στην Ελβετία. Η θαλαμηγός του «Αλέξανδρος» είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Πάνω σε αυτή χαλάρωσαν ήδη ο Τζωρτζ Μπους, ο πρίγκιπας Κάρολος και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο. Επειδή ο τελευταίος έκανε διακοπές με την οικογένεια του στην εν λόγω θαλαμηγό, η Ευρωβουλή τον τιμώρησε τότε με ψήφο δυσπιστίας.
Η τράπεζα Eurobank του Λάτση κατείχε μέχρι πρότινος τα μεγαλύτερα μερίδια των ελληνικών κρατικών ομολόγων: δώδεκα δισεκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα ο Λάτσης προσπάθησε να κομίσει κέρδη από την ήδη λεηλατημένη χώρα του με το να τοποθετήσει τους ανθρώπους του στις σωστές θέσεις. Η εταιρία καταπιστεύσεων, η οποία αποφασίζει για τις ιδιωτικοποιήσεις της ελληνικής κρατικής περιουσίας, επανδρώθηκε με πρώην μάνατζερ της αυτοκρατορίας του. Εκτός από το «χτύπημα» που αφορά το πολυτελές ακίνητο Shopping-Mall στο Μαρούσι, είναι πολύ πιθανό ότι ο Λάτσης να αγοράσει και την κρατική επιχείρηση Hellenic Petrolium σε ποσοστό εκατό τις εκατό. Για το «Helliniko Project», μια περιοχή περίπου 600 στρεμμάτων στο παλαιό αεροδρόμιο της Αθήνας, ο Λάτσης είναι επίσης φαβορί. Το ακίνητο, το οποίο βρίσκεται κοντά στη παραλία του Αγίου Κοσμά, θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα της Ευρώπης. Εκεί μέλλεται να κτιστούν κυρίως γραφεία, κατοικίες και να διαμορφωθεί ένα γιγάντιο πάρκο αναψυχής. Μια «Ντίσνευλαντ της Μεσογείου», υπόσχεται το διαφημιστικό».
Τι λέει για τον Σωκράτη Κόκκαλη
«Η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι μια από τις βασικές αξιώσεις των χρηματοδοτών της Ελλάδας. «Έτσι όμως όπως αυτή λαμβάνει χώρα, είναι παράλογη», διατείνεται ο Αλέξανδρος Μωραιτάκης, πρόεδρος Συνδέσμου Μελών Χρηματιστηρίου Αθηνών (ΣΜΕΧΑ). «Μερικοί επιλεγμένοι επενδυτές αγοράζουν κρατική περιουσία και εμφανίζονται ως εθνοσωτήρες». Για την πλέον επικερδή κρατική επιχείρηση του ΟΠΑΠ, μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες τυχερών παιχνιδιών στην Ευρώπη, ενδιαφέρεται ο Σωκράτης Κόκκαλης. Η Intralot είναι μια από τις ηγετικές εταιρίες στην ανάπτυξη των συστημάτων λόττο.
Ο Κόκκαλης, μια από τις πλέον αμφισβητούμενες ολιγαρχικές προσωπικότητες στην Ελλάδα, υπήρξε συνεργάτης της ανατολικογερμανικής Στάζι με τα ψευδώνυμα κρόκους και κασκάντε. Μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία όπου η οικογένειά του προσέφυγε το 1949 μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Ελλάδα. Η περιουσία του έχει υπολογιστεί στα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι φήμες γύρω από το πρόσωπό του θα μπορούσαν να προέρχονται από κάποιο μυθιστόρημα με σπιούνους. Όταν έγινε δημοσίως γνωστό ότι η Siemens λάδωσε, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, με 100 εκατομμύρια ευρώ Έλληνες πολιτικούς και αξιωματούχους, η γερμανική εισαγγελική αρχή, ερευνώντας τα αρχεία της εταιρίας, προσέκρουσε σε ένα αμφίβολο όνομα με το κωδικό «Κύριο Κ.». Υποθέτει ότι πρόκειται για τον Σωκράτη Κόκκαλη».
Τι λέει για τους εφοπλιστές
«Όπως όμως ισχυρίζεται ο Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής οικονομικών κοινωνικής πολιτικής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο «είναι σχεδόν αδύνατον να αποδειχτούν οι παράνομες ραδιουργίες των ολιγαρχικών δυνάμεων […] Δεν είναι μόνον που έχουν παντού τους ανθρώπους τους. Οι νόμοι έχουν γραφτεί εδώ και πολλές γενιές γι’ αυτούς. Δεν χρειάζεται καν να εξαπατήσουν την εφορία αφού απαλλάσσονται ούτως ή άλλως από τους φόρους». Κάθε χρόνο η Βουλή ανακοινώνει -όπως άλλωστε και το 2012- φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεφοπλιστές. Διότι αυτοί απειλούν με απόσυρση του στόλου τους και τη διακίνησή του κάτω από άλλη σημαία. Βέβαια, επισήμως δεν υπάρχουν κανενός είδους συνδέσεις μεταξύ των ολιγαρχικών και των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ούτε συναντήσεις και αποδεικτικές φωτογραφίες. Στη μαρίνα του Φλοίσβου όμως, τη μεγαλύτερη της Αθήνας, όπου αγκυροβολούν ακόμη και θαλαμηγοί 100 μέτρων «μπορεί κανείς να δει όλους τους πολιτικού μας», όπως αφηγείται ο πρώην φύλακας του λιμανιού Μάκης Νάστατος, ιδίως «όταν κατά τα Σαββατοκύριακα τα μεγάλα πάρτυ ανάβουν για τα καλά».
Για το πόσο μακριά φτάνει εν τέλει η επιρροή αυτής της ελληνικής ολιγαρχίας, γνωρίζει καλά ο Γιάννης Δερμιτζάκης ο οποίος κατέχει Διυλιστηρίο ανακύκλωσης παλαιού ορυκτελαίου στη Θεσσαλονίκη. Ο Δερμιτζάκης είναι ένας ηλικιωμένος κύριος χαμηλών τόνων που φέρει το κινητό σε μια δερμάτινη θήκη πάνω στη ζώνη του παντελονιού του. Έως το 2004 οι δουλειές του πήγαιναν καλά. Μετά ψηφίστηκε ένας νέος νόμος που απαιτούσε άδεια για τη συλλογή χρησιμοποιημένων ορυκτέλαιων. Ο Δερμιτζάκης έκανε αμέσως αίτηση, όμως ματαίως περίμενε: «Πρώτα μου είπαν ότι τα χαρτιά μου ξεχάστηκαν στη γραμματεία του υπουργού προστασίας του περιβάλλοντος. Μετά μου είπαν ότι το διυλιστήριο θα έπρεπε να επανεξεταστεί. Βέβαια αυτό ήταν τελείως καινούργιο. Τελικά απευθύνθηκα σε έναν φίλο του υπουργού, ο οποίος μου διαμήνυσε: πρόκειται για σκοτεινή υπόθεση και θα κάνω καλά να την ξεχάσω». Εν τω μεταξύ η αγορά απόβλητων ορυκτέλαιων –μιλάμε για 35.000 τόνους ετησίως- καλύπτεται σχεδόν αποκλειστικά από το ολιγαρχικό τζάκι του Βαρδινογιάννη. Ο Δερμιτζάκης στέκεται στο κατώφλι της πτώχευσης.
Ακόμη και η παγκόσμια πολυεθνική εταιρία Shell γονάτισε μπροστά στον Βαρδινογιάννη. Από το 2015, στην Ελλάδα δεν θα υπάρχουν πρατήρια βενζίνης της Shell. Η οικογενειακή πολυεθνική την αγόρασε για 219 εκατομμύρια ευρώ. Συνεχώς νέοι, εν μέρει συζητήσιμοι νόμοι, κατέστησαν τη δουλειά μη αποδοτική για τη Shell.
Στην αρχή απαγόρευσαν στην Shell να εισάγει δική της βενζίνη. Όταν αυτή η ρύθμιση άλλαξε κατόπιν πίεσης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήλθε ένας νέος νόμος που εξανάγκαζε την Shell να διατηρεί σε ντεπό μεγάλες ποσότητες βενζίνης ως «εθνικό απόθεμα ασφαλείας». Η Shell παραιτήθηκε.
Τι λέει για την οικογένεια Βαρδινογιάννη
«Ο αρχηγός της οικογένειας Βαρδινογιάννη, Βαρδής, κατοικεί σε μια μεσογειακή βίλα στο αθηναϊκό αριστοκρατικό προάστιο Εκάλη. Μπροστά στη πύλη στέκεται ένας φύλακας. Στην ερώτηση αν ο Κύριος είναι διαθέσιμος για μια συνέντευξη, τραβάει το πιστόλι του και το απασφαλίζει. Ο Βαρδινογιάννης διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Αιγύπτιο πρώην δικτάτορα Μουμπάρακ. Η οικογενειακή επιχείρηση «Avin Oil» πλήρωσε στον δικτάτορα Σαντάμ Χουσείν υψηλά ποσά για να έχει πρόσβαση σε καλές τιμές ακατέργαστου πετρελαίου που το Ιράκ μπορούσε να πουλήσει κατά τη διάρκεια του εμπάργκο μόνον στα πλαίσια του προγράμματος «Oil for food». Το θέμα αποκαλύφτηκε όταν ελεγκτές των Ηνωμένων Εθνών βρήκαν να μεταφέρονται δέσμες δολαρίων με τις ταξιδιωτικές βαλίτσες διπλωματών. Το γεγονός δεν είχε καμία επίπτωση στον Βαρδινογιάννη, ούτε στις δουλειές του ούτε στη φήμη του. Τον Ιανουάριο επαινέθηκε δημόσια για τη χρηματική του δωρεά στην αστυνομία.
Τι λέει για την ελληνική «ολιγαρχία»
«Όλες οι προσπάθειες που έγιναν για να φέρουν την ελληνική ολιγαρχία στο τραπέζι της συζήτησης για τη σωτηρία της χώρας, απέτυχαν. «Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν χρήμα, εξουσία ή τα μίντια με το μέρος τους, αμύνονται κατά των μεταρρυθμίσεων», παραπονιόταν ο πρώην πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου.
Κάποτε επισκέφθηκε μια αποστολή μεγάλων εφοπλιστών το γραφείο της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα. «Σκεφτήκαμε ότι θέλουν να βοηθήσουν», αφηγούνταν ένας δημόσιος υπάλληλος. Όμως αυτοί έκαναν μόνον παράπονα για την υψηλή φορολόγηση και την υπερβολική νομική ρύθμιση. Αισθάνονταν ότι καταδιώκονται από το κράτος. Συμπεριφερόντουσαν σαν δωρητές που ζητούσαν πίσω ότι είχαν χαρίσει λόγω πτωχισμού».
Πηγή: Stern: Την Ελλάδα τη διοικεί ένα μονοπώλιο εκατομμυριούχων | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/83283#ixzz2GFJeT8Xg
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καραμπό(μπο)λα στη δημοσιογραφία
http://www.thepressproject.gr/article/35022/karampompola
Τον τελευταίο καιρό το Έθνος και το Πρώτο Θέμα έχουν ξεκινήσει μια οργανωμένη επίθεση κατά του διεθνούς πρακτορείου Reuters υποστηρίζοντας ότι τα ρεπορτάζ του για την Ελλάδα εξυπηρετούν ξένα υποχθόνια συμφέροντα. Επειδή αφενός δεν συμφωνούν όλοι ότι τα συμφέροντα ορισμένων ιδιωτικών επιχειρήσεων ταυτίζονται με τα εθνικά αλλά κυρίως επειδή η λειτουργική δημοσιογραφία είναι το πρώτο προαπαιτούμενο για τη λειτουργική δημοκρατία αξίζει να μελετήσουμε αυτά τα δημοσιεύματα.
Του Κώστα Eφήμερου
Το έθνος και το Έθνος
Πριν από περίπου ένα μήνα το Reuters αποστέλλει ερωτηματολόγιο στον Πήγασο, τον δημοσιογραφικό οργανισμό του Γιώργου Μπόμπολα που εκδίδει το Έθνος, από το οποίο προκύπτει ότι το επόμενο ρεπορτάζ του πρακτορείου θα ασχοληθεί με τα ελληνικά ΜΜΕ και την διαπλοκή. Λίγες ημέρες αργότερα η εφημερίδα δημοσιεύει ένα απίστευτο άρθρο με τίτλο «Η πέμπτη φάλαγγα της Τρόικας στην Αθήνα».
Στο άρθρο που υπογράφει ο Κώστας Νικολαϊδης διαβάζουμε ότι «στρατιές ξένων» κατά την «αγγλοσαξονική πρακτική» και «ξένοι δημοσιογράφοι που λειτουργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία» έχουν έρθει στην Αθήνα με στόχο να επιτεθούν στις «τράπεζες, την τουριστική βιομηχανία, την ενέργεια, τις υποδομές τις, τα καλά ακίνητα και τις κατασκευές της» με στόχο να «επηρεάσουν δραστικά τις αποφάσεις στην Ελλάδα και να χειραγωγήσουν την Ελληνική κυβέρνηση». Μια πρώτη παρατήρηση εδώ είναι ότι ο δημοσιογράφος ουσιαστικά επιβεβαιώνει την διαπλοκή δεχόμενος πως η πίεση σε τράπεζες και κατασκευαστικές μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός χειραγώγησης της ελληνικής κυβέρνησης.
Το άρθρο όμως γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον παρακάτω, όταν οι δημοσιογράφοι αποκαλούνται «οικονομικοί δολοφόνοι», «κοράκια» , «παρατρεχάμενοι» και «γκεμπελιστές». Σε άλλο σημείο διαβάζουμε ότι για να γίνει η δουλειά χρειάστηκε να βρεθούν «λαντζέρηδες» της δημοσιογραφίας που συνεργάζονται με «εκλεκτούς» αγγλοσάξονες δημοσιογράφους «οι οποίοι όλως τυχαίως πριν ανακαλύψουν την Ελλάδα ειδικεύονταν σε θέματα γύρω από τη διεθνή τρομοκρατία και το παγκόσμιο εμπόριο όπλων, θέματα «αγαπημένα» των μυστικών υπηρεσιών». Για να μην μπερδεύεστε δηλαδή, ο Στέφεν Γκρέυ του Reuters είναι είτε τρομοκράτης, είτε έμπορος όπλων, είτε πράκτορας μυστικών υπηρεσιών. Ο κύριος Νικολαϊδης που με τόση περιφρόνηση γράφει για τον «αγγλοσάξονα» δημοσιογράφο αναφέρεται με υποτιμητικό τρόπο (ίσως ακόμα και τρόπο που επισύρει αγωγή) στο δημοσιογραφικό παρελθόν του Γκρέυ προσπαθώντας να αφήσει ερωτηματικά στον αναγνώστη που δεν γνωρίζει ότι μετά από χρόνια πολεμικών ανταποκρίσεων σε Ιράκ και Αφγανιστάν ο Στέφεν αποκάλυψε πώς η CIA απήγαγε ύποπτους που μετέφερε στο Γκουαντάναμο εν αγνοία των κυβερνήσεων, παίζοντας παιχνίδια κατασκοπίας ακόμα και στις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Η έρευνά του προκάλεσε διπλωματικά επεισόδια και εκδόθηκε σε βιλβίο που έγινε παγκοσμίως μπεστ σέλερ (κυκλοφορεί και στην Ελλάδα με τον τίτλο «Αεροπλάνο φάντασμα, εκδόσεις Το Ποντίκι).
Ας γυρίσουμε στο Έθνος: Το σκεπτικό του δημοσιεύματος είναι ότι τα «κοράκια» με την «αλαζονεία κάποιας διεθνούς σφραγίδας ενός διεθνούς ειδησεογραφικού μέσου» έρχονται στην Αθήνα και συνεργάζονται με το «παρα-δημοσιογραφικό κύκλωμα» που ειδικεύεται σε εκβιασμούς, σκανδαλοθηρία και «ειδικές αποστολές». Ο στόχος τους είναι οι «τεμπέληδες Έλληνες» και οι «διεφθαρμένοι επιχειρηματίες» (τα εισαγωγικά είναι του Έθνους, δηλαδή: οι φερόμενοι ως τεμπέληδες Έλληνες και φυσικά οι φερόμενοι ως διεφθαρμένοι επιχειρηματίες).
Συνεχίζουμε ευχάριστα την ανάγνωση: Στόχος τους είναι κυρίως «οι τράπεζες και οι τραπεζίτες, οι λαϊκής κυκλοφορίας μεγάλες εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια». Ο κύριος Νικολαϊδης ισχυρίζεται ότι «εάν πέσουν αυτά τα δύο κάστρα η Ελλάδα εάλω…».
Θα σας αφήσω να διαβάσετε το κλείσιμο του κειμένου αυτούσιο: «Ο πρώτος στόχος της οργανωμένης εκστρατείας τους ήταν οι τράπεζες, οι τραπεζίτες και η εποπτεία των ελληνικών τραπεζών. Τώρα σειρά θα πάρουν τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης και οι ιδιοκτήτες τους. Θέλουν να καταστρέψουν τα ονόματά τους, την επιρροή τους, πρέπει να τους ενοχοποιήσουν στην κοινή γνώμη. Η επίθεση ετοιμάζεται, η συνωμοσία είναι σε πλήρη εξέλιξη.
Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς έγιναν αντιληπτοί και ο ρόλος τους παρακολουθείται από την ελληνική κοινή γνώμη. Και από τα υποψήφια «θύματά τους».
Η ελληνική κυβέρνηση έχει γνώση.
Τα ελληνικά ΜΜΕ (όχι τα «φιλελληνικά») τους γνωρίζουν. Πολύ σύντομα πλησιάζει η Στιγμή της Αποκάλυψης. Και τότε, για να θυμηθούμε την προσφιλή φράση του Τσόρτσιλ, θα είναι η ώρα για Ιδρώτα, για Αίμα, για Δάκρυα…»
Θέλω μόνο να υπογραμμίσω τη φράση «Η ελληνική κυβέρνηση έχει γνώση». Όπως και στην αρχή του δημοσιεύματος, ο δημοσιογράφος παρασύρεται και ταυτίζει ξανά τα ελληνικά ΜΜΕ με την ελληνική κυβέρνηση.
Το Έθνος επανέρχεται λίγες ημέρες αργότερα δημοσιεύοντας «απάντηση στο Reuters» στο οποίο καταγγέλλει το …αδημοσίευτο δημοσίευμα ως κατευθυνόμενο. Σε αυτή γράφει ότι μια απλή ανάγνωση των ισολογισμών των εταιριών του κυρίου Μπόμπολα είναι αρκετή για να φανεί αν υπάρχει διαπλοκή κράτους και εκδοτών. Με τέτοιου τύπου ανακοινώσεις θα χάσει στο τέλος τη δουλειά της η Ελληνοφρένεια.
Το Πρώτο Θέμα έρχεται δεύτερο
Τη σκυτάλη παίρνει η εφημερίδα Πρώτο Θέμα, η εφημερίδα που ιδρύθηκε από τους Θέμο Αναστασιάδη, Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και Τάσο Καραμήτσο και η οποία είχε περιέλθει στα χέρια του Μπόμπολα όταν αποχώρησε ο Τριανταφυλλόπουλος για να επιστραφεί στον Αναστασιάδη ένα χρόνο αργότερα (τότε φερόταν ως στρατηγικός επενδυτής και ο σταρ των ημερών, Λαυρέντης Λαυρεντιάδης).
Στο πρωτοσέλιδο της 9ης Δεκεμβρίου βρίσκουμε το θέμα «Η ελίτ, η Τρόικα και το πρακτορείο». Το δισέλιδο δημοσίευμα που υπογράφει ο Γιώργος Πετρίδης είναι τύπου «κάποιοι λένε». Σύμφωνα με αυτό αναμένεται εμφύλιος επιχειρηματικός πόλεμος που «λέγεται ότι ενθαρρύνει, αν όχι υποκινεί η Τρόικα. Κεντρικό ρόλο στον πόλεμο έχει το πρακτορείο Reuters που απέστειλε ερωτηματολόγια σε επιφανή μέλη της εγχώριας επιχερηματικής-μιντιακής κοινωνίας». Αφού εκεί στο Reuters βλέπουν ότι όλοι ενοχλούνται με τα ερωτηματολόγια ίσως θα πρέπει να σταματήσουν να τα στέλνουν. Ας πάρουν μαθήματα από την ελληνική δημοσιογραφία. Είδε ο Γκρέυ ή ο Λεοντόπουλος κανένα ερωτηματολόγιο για τις θέσεις του πρακτορείου πριν δημοσιευτούν αυτά τα άρθρα εναντίον τους; Νισάφι πια με τη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Ίσως βέβαια ο Έλληνας δημοσιογράφος να μη θέλησε να μάθει την άποψη του Reuters γιατί «όπως λέγεται» οι δημοσιογράφοι «γερμανοτσολιάδες» αυτοί είναι οι ίδιοι που επιτέθηκαν στην Τράπεζα Πειραιώς, την Marfin και το τραπεζικό σύστημα γενικότερα (αναφορά σε προηγούμενα ρεπορτάζ του Reuters. Για τη διαμάχη Πειραιώς-Reuters μπορείτε να βρείτε στοιχεία παρακάτω).
Συνεχίζουμε: «Για να πετύχει η «βρόμικη επιχείρηση» χρειάζονται Έλληνες συνεργάτες, οι οποίοι, κατά την εκτίμηση τους αυτή, εκτός από το μεροκάματο του «γερμανοτσολιά», εκμεταλλεύονται τη συγκυρία ώστε μέσα στον θόρυβο να λύσουν τις διαφορές τους με ανταγωνιστές ή ανθρώπους τους οποίους θεωρούν επαγγελματικά εμπόδια». Θα μιλάνε εκ πείρας, δεν μπορεί.
» Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο τις τελευταίες ημέρες από ένα άρθρο στο Bloomberg […], το Spiegel εμπνεύστηκε ένα άρθρο για το πως ζει το 1% των πλουσίων Ελλήνων […]. Τη σκυτάλη πήρε αμέσως μετά ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος δήλωσε ότι αυτό που έχει αποτύχει πλήρως στην Ελλάδα είναι η ελίτ της χώρας. Την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου οι New York Times σε άρθρο τους με τίτλο «Εμπόδιο για την ανάκαμψη οι ολιγάρχες για την Ελλάδα» αποκαλύπτουν στο αθώο από business αμερικανικό κοινό ότι δεκάδες πανίσχυρες οικογένειες ελέγχουν κρίσιμους τομείς της οικονομίας, όπως το τραπεζικό σύστημα, τη ναυτιλία και τις κατασκευές». Αδιανόητο!
Έπειτα ακολουθεί μια παράγραφος σύμφωνα με την οποία υπάρχουν ερωτηματικά για ποιό λόγο ο «μπαρουτοκαπνσιμένος» Στέφεν Γκρέυ «άφησε τα πεδία των μαχών για να επιτεθεί στους Έλληνες επιχειρηματίες» και μετά διαβάζουμε για τον Νικόλα Λεοντόπουλο, συνεργάτη του Reuters, ο οποίος αναφέρεται ως «ελεύθερος ρεπόρτερ με ειδίκευση στα νοθευμένα φοινικέλαια για τις αλυσίδες της γρήγορης εστίασης». Στην Ελλάδα καθώς φαίνεται οι δημοσιογράφοι αποκτούν μονοθεματική ειδίκευση. Ο Νικόλας πρέπει να αισθάνεται πολύ τυχερός που ο αρχισυντάκτης του δεν του ανέθεσε πριν κάποιο ρεπορτάζ για το trafficking γιατί θα είχε αποκτήσει ειδίκευση στους νταβατζήδες.
Και μετά αρχίζει το ζουμί του δημοσιεύματος. Σύμφωνα με αυτό, το Reuters δεν τα παίρνει μόνο από την Τρόικα που θέλει να καταστρέψει τους Έλληνες ολιγάρχες (για αυτό άλλωστε απαιτεί την φορολόγηση των χαμηλόμισθων και συνταξιούχων) αλλά έχει και ιδιαίτερες σχέσεις με τον Τάσο Τέλλογλου και τον Γιάννη Αλαφούζο που είναι υποστηρικτές του μνημονίου και βρίσκεται σε ανοιχτό επιχειρηματικό πόλεμο με τον Γιώργο Μπόμπολα που ως γνωστόν είναι μεγάλος πολέμιος της Τρόικας και των πολιτικών της.
Ο Γιώργος Πετρίδης όμως θέλει να έχει ολοκληρωμένο ρεπορτάζ και γι’ αυτό αποφασίζει να μας θυμίσει πότε ξεκίνησε αυτή η κόντρα: «Ο κ. Γιάννης Αλαφούζος, που είχε κάποτε το κραταιό ραδιόφωνο ΣΚΑΪ (μάλλον ήθελε να γράψει «το κάποτε κραταιό», γιατί το ραδιόφωνο το έχει ακόμα) θεωρεί ότι μόλις άνοιξε τον ομώνυμο σταθμό δέχτηκε εξοντωτικό πόλεμο από τους παραδοσιακούς εκδότες, όπως ο κ. Γιώργος Μπόμπολας και ο εν ζωή τότε Χρήστος Λαμπράκης. Δεν λησμονεί ότι τον κυνήγησαν άγρια μέσω της κυβέρνησης Μητσοτάκη (άλλη μια παραδοχή δημοσιογράφου περί διαπλοκής εκδοτών και κυβερνήσεων, αλλά μη δίνετε σημασία) κατηγορώντας τον για λαθρεμπόριο πετρελαίου με το «Ασπρονήσι», τις μυστήριες μπίζνες με την αγορά του ρουμανικού στόλου μετά την πτώση του κουμουνιστικού καθεστώτος κ.λπ. Θεωρεί το παλιό κατεστημένο των media υπεύθυνο για το ότι αναγκάστηκε να φύγει νύχτα από την Ελλάδα, να μείνει για χρόνια εξόριστος στο Λονδίνο για χρέη προς το δημόσιο και να ζητά ειδική ρύθμιση προς τα ασφαλιστικά ταμεία που έφταναν τα 5 δις. περίπου εκείνη την εποχή. Και η ευνοϊκή ρύθμιση όντως έγινε, όπως λένε οι τότε και οι σημερινοί του αντίπαλοι, οι οποίοι ρωτούν πώς γίνεται τιμητής των πάντων όταν, κατά την άποψή τους (βεβαίως-βεβαίως) χρησιμοποιεί ανάλογες μεθόδους με αυτές που καταγγέλλει. Για παράδειγμα, επισημαίνουν ότι ο δανεισμός του ΣΚΑΪ από τις τράπεζες είναι εξίσου υψηλός ή και μεγαλύτερος από τα άλλα ΜΜΕ, τα οποία συνεχίζει να εγκαλεί ότι ζουν με δανεικά. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, λένε (όχι εγώ) αν έστελνε και σε αυτόν ο Γκρέυ και η ομάδα του Τέλλογλου ερωτηματολόγιο (μήπως έστειλε ρε παιδιά;) για το πώς πήρε την άδεια του τηλεοπτικού σταθμού επί Καραμανλή (όχι σαν την τίμια άδεια του MEGA), πόσα εισέπραξε από τον κρατικό ΟΠΑΠ ο ΣΚΑΪ όταν «αφεντικά» ήταν εκεί ο «πρώην» (σε εισαγωγικά χωρίς εμφανή λόγο) κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Θόδωρος Ρουσόπουλος και ο τότε διευθυντής της ΕΡΤ Χρήστος Παναγόπουλος (χωρίς κύριος αυτός), που αμέσως μετά μεταγράφηκε στον ΣΚΑΪ, παρά τις πολύ σοβαρές εκκρεμότητες που έχει ακόμα με τη Δικαιοσύνη για θέματα διαχείρισης της κρατικής τηλεόρασης. Θα συμπληρώναμε το δικό μας ερωτηματολόγιο, μας είπαν (αφού μας το είπαν, να μη το γράψουμε;) δημοσιογραφικοί κύκλοι των «παραδοσιακών» με την πρόσφατη αποκάλυψη (ώπα) ότι ο ΣΚΑΪ (ώπα-ώπα) δεν έχει πληρώσει το Τέλος Ακινήτων (ώπα-ώπα-ώπα). Ο σταθμός τότε απάντησε ότι το κτίριο δεν είναι δικό του αλλά το νοικιάζει, όμως διατυπώνεται η κατηγορία (κάπου θα το διαβάσατε αυτό) ότι ουσιαστικός ιδιοκτήτης είναι και πάλι ο εφοπλιστής μιντιάρχης κ. Αλαφούζος -αν την αποκάλυψη την είχε κάνει κάποιος «παραδοσιακός δημοσιογραφικός οργανισμός» θα είχε αναφερθεί και το όνομα του αλλά την έκανε το ThePressProject. Τέλος επισημαίνουν ότι στη μετοχική σύνθεση του ΣΚΑΪ αντιπροσωπεύονται και συμφέροντα του κ. Λαυρέντη Λαυρεντιάδη (που εμείς ούτε που τον ξέρουμε). Συνδέουν επίσης τη δουλικότητα που, όπως λένε (αυτοί, όχι εμείς) δείχνει προς τους τροϊκανούς και την κατασυκοφάντηση κάθε ελληνικού ΜΜΕ με την πρόσφατη πολεμική που εξαπέλυσε ο ΣΚΑΪ ακόμα και εναντίον της Ιστορίας (με κεφαλαίο γιατί είμαστε πατριώτες) της Ελλάδας, μέσω του προδοτικού -όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς (άλλους, φυσικά)- ντοκιμαντέρ για το 1821.
Ο κύριος Πετρίδης φυσικά θα ήθελε να έχει ισορροπημένο ρεπορτάζ και να αναφέρει και όσα αποδίδονται στον κύριο Μπόμπολα αλλά του τελείωσε ο χώρος και δεν κατάφερε να αναφερθεί σε τίποτα. Καμία αναφορά για απευθείας αναθέσεις κρατικών προμηθειών αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ. Καμία αναφορά για το εμπόριο οπλικών συστημάτων (42 ελικόπτερα ύψους 651 εκατομμυρίων ευρώ αγόρασε η Ελλάδα με απευθείας ανάθεση από την εταιρία του Μπόμπολα, 20 παρέλαβε, 657 εκατομμύρια τα πλήρωσε), Καμία αναφορά για την σκανδαλώδη παραχώρηση έναντι πινακίου φακής του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής στην Ελληνικός Χρυσός η οποία πούλησε τα εξορυκτικά δικαιώματα έναντι εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ σε καναδική εταιρία. Καμία αναφορά για την προνομιακή μεταχείριση των εταιριών του κυρίου Μπόμπολα από το ελληνικό κράτος που του έχει αναθέσει σχεδόν όλα τα μεγάλα έργα υποδομής της χώρας (στην περίπτωση της Ψυτάλλειας έγιναν καταγγελίες για την περίεργη αδυναμία όλων των υπολοίπων εταιριών που πήραν μέρος στον διαγωνισμό να καταθέσουν έγκυρους φακέλους). Καμία αναφορά στις ένορκες καταγγελίες κατηγορούμενων για την υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου για την σχέση του με τον Γιώργο Μπόμπολα κ.ο.κ.
Πώς ενόχλησε το Reuters
Η ιστορία ξεκινάει λίγους μήνες πριν ο Νίκος Δένδιας καταγγείλει τον Guardian ως φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι Απρίλιος του 2012 όταν το Reuters δημοσιεύει ρεπορτάζ που υπογράφουν ο Στέφεν Γκρέυ και ο Νικόλας Λεοντόπουλος, αποκαλύπτοντας τον τρόπο διαχείρισης της τράπεζας Πειραιώς από τον πρόεδρό της, Μιχάλη Σάλλα. Σύμφωνα με αυτό, η Τράπεζα Πειραιώς φαίνεται να δανειοδοτεί εταιρίες συμφερόντων της οικογένειας του τραπεζίτη και άλλων υψηλόβαθμων στελεχών για αγορά ακινήτων που στη συνέχεια νοικιάζει ή αγοράζει η τράπεζα σε υψηλότατες τιμές. Το δημοσίευμα θάβεται από σχεδόν όλα τα ελληνικά ΜΜΕ ενώ η διάψευση της τράπεζας περιέργως δημοσιεύεται παντού. Είναι προφανές ότι ο εκπρόσωπος Τύπου της τράπεζας, Ιωάννης Κοτόφωλος, που ταυτόχρονα εκτελεί χρέη οικονομικού συντάκτη στην Καθημερινή (προφανές ασυμβίβαστο) γνωρίζει πώς να χειριστεί τα ελληνικά ΜΜΕ (υπάρχει και το ενδεχόμενο τα ελληνικά ΜΜΕ να έχουν συμφέροντα από την στήριξη της τράπεζας, αλλά ας μην είμαστε κακεντρεχείς).
Η τράπεζα Πειραιώς όμως δεν σταματά στην διάψευση. Καταθέτει αγωγή εναντίον του Reuters και ζητάει αποζημίωση πενήντα εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία ισχυρίζεται ότι έχασε εξαιτίας του δημοσιεύματος. Οι άνθρωποι του πρακτορείου θα πρέπει να ανακουφίστηκαν που το άρθρο δεν δημοσιεύτηκε πρακτικά πουθενά. Φανταστείτε πόσο άσχημα θα ένιωθαν αν το ρεπορτάζ τους είχε καταστρέψει την Πειραιώς, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, την ευρωζώνη και ίσως την παγκόσμια οικονομία σε περίπτωση που κάποιος απερίσκεπτος εκδότης αποφάσιζε να το δημοσιεύσει. Ευτυχώς ο Γιώργος Μπόμπολας δεν πέφτει στην παγίδα και τα μέσα που διαθέτει προστατεύουν τα εθνικά (και γιατί όχι παγκόσμια) συμφέροντα.
Στην ακροαματική διαδικασία οι δικηγόροι της τράπεζας Πειραιώς επικεντρώνονται σε ένα τμήμα του άρθρου που αναφέρεται στην υπόθεση Αγούλου (κατηγορεί στελέχη της Πειραιώς για ιδιοποίηση μεγάλων χρηματικών ποσών και η τράπεζα έχει κινηθεί εναντίον της κατηγορώντας την για υπεξαίρεση) και δεν διαψεύδουν το δημοσίευμα, ισχυριζόμενοι ότι όλα αυτά που αποκαλύπτει το ρεπορτάζ έγιναν νόμιμα (ηθικά;).
Κατά την απολαυστική ακροαματική διαδικασία επισημαίνονται δύο ακόμα γεγονότα που πρέπει να αξιολογήσουμε. Το πρώτο είναι ότι, όπως φαίνεται από τις καταθέσεις των Γκρέυ και Λεοντόπουλου, η τράπεζα αρνείται να πάρει θέση στο ρεπορτάζ και να απαντήσει στις ερωτήσεις που απέστειλε το πρακτορείο είτε γραπτώς είτε ζητώντας επίμονα ραντεβού με τον εκπρόσωπό της. Αντ’ αυτού η τράπεζα προσλαμβάνει εταιρία δημοσίων σχέσεων του εξωτερικού για να χειριστεί το επερχόμενο ρεπορτάζ. Το δεύτερο αφορά ένα περίεργο δημοσίευμα της εφημερίδας Πρώτο Θέμα, σύμφωνα με το οποίο ψευτοδημοσιογράφοι του Reuters (και πιθανόν πράκτορες) κάνουν ερωτήσεις σχετικά με τη λειτουργία των τραπεζών στην Ελλάδα. Οι δικηγόροι του πρακτορείου πιστεύουν ότι το δημοσίευμα αυτό έχει στόχο να υποσκάψει το επερχόμενο ρεπορτάζ αμφισβητώντας την αξιοπιστία του εκ των προτέρων. Το ευφάνταστο αυτό σενάριο του τότε είναι η θλιβερή πραγματικότητα του σήμερα…
Καραμπόμπολα
Το δημοσίευμα του Έθνους είναι κλασικό δείγμα του επιπέδου της ελληνικής δημοσιογραφίας. Λάσπη, υπονοούμενα και προάσπιση των συμφερόντων του αφεντικού. Το δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος είναι κλασικό δείγμα της συνολικότερης παρακμής της κοινωνίας. Απευθύνεται σε λοβοτομημένους αναγνώστες ή αναγνώστες της Χρυσής Αυγής (τους οποίους αγαπάει πολύ και το αφεντικό).
Το βασικό επιχείρημα είναι ότι το Reuters, το Bloomberg, οι New York Times, το Spiegel, ο Guardian κ.λπ. επιτίθενται στον Πήγασο του Γιώργου Μπόμπολα, όχι μόνο επειδή ζηλεύουν την τεράστια επιτυχία του ως εκδοτικού συγκροτήματος αλλά κυρίως επειδή εκπροσωπούν οικονομικά συμφέροντα που θέλουν το πάνω χέρι στην Ελλάδα. Το υποχθόνιο σχέδιο αυτών των κέντρων είναι να ελέγχουν την ελληνική κυβέρνηση έχοντας στα χέρια τους τράπεζες και κατασκευαστικές. Είναι να απορεί κανείς με την νοσηρή τους φαντασία.
Τα παραπάνω δημοσιεύματα δείχνουν την κατάσταση πανικού που έχει κυριεύσει την ελληνική ελίτ. Τα πύρινα κείμενα των τελευταίων ημερών του έτερου Καπαδόκη, Σταύρου Ψυχάρη, περί απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας (βλέπε εποπτεία τραπεζών), η καταγγελία ενός ρεπορτάζ που ακόμα δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας και η συκοφαντική ονομαστική επίθεση σε δημοσιογράφους που κάνουν ακόμα την δουλειά τους τηρώντας τις στοιχειώδεις αρχές δεοντολογίας φανερώνουν ότι τα κραταιά ΜΜΕ φοβούνται για τους όρους της επόμενης χρηματοδότησης. Φοβούνται δηλαδή ότι η επόμενη ιστορική συγκυρία μπορεί να μην τους βρει με την ίδια δύναμη ή ακόμα χειρότερα μπορεί να τους αποβάλει ως καρκινώματα του παρελθόντος.
Μέχρι τη δημοσίευση του περιβόητου ρεπορτάζ του Reuters λοιπόν, σας εύχομαι καλή και προσεκτική ανάγνωση.
Κώστας Εφήμερος
16 Δεκεμβρίου 2012
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτό είναι το καλύτερο. Οι έλληνες καπιταλιστές ετοιμάζονται να βγούνε στο βουνό. Προσοχή μη φύγει κανένας πόντος από το καλσόν εκεί στα κορφοβούνια:
—————————————
ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Η πέμπτη φάλαγγα της τρόικας στην Αθήνα
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63746894
Στρατιές ξένων που ειδικεύονται στο λόμπινγκ προς τα κέντρα των πολιτικών αποφάσεων, εκπρόσωποι εταιρειών που αναλαμβάνουν εργολαβικά την αποδόμηση δημοσίων προσώπων κατά την αγγλοσαξονική πρακτική, ξένοι δημοσιογράφοι που λειτουργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία μεγάλων πολυεθνικών και αντιπρόσωποι διεθνών οίκων που πιέζουν τις τράπεζες να αγοράσουν κοψοχρονιά δάνεια για να βγάλουν στο σφυρί επιχειρήσεις που βρέθηκαν σε δυσχερή θέση εξαιτίας της ύφεσης κατακλύζουν τους τελευταίους μήνες την Αθήνα.
Η πέμπτη φάλαγγα της τρόικας στην Αθήνα
Στόχος της συγκεκριμένης εκστρατείας, που οργανώνουν ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι να επηρεάσουν δραστικά τις αποφάσεις στην Ελλάδα, να χειραγωγήσουν την ελληνική κυβέρνηση αλλά και το πολιτικό σύστημα συνολικά, να συκοφαντήσουν την εγχώρια επιχειρηματική τάξη και σταδιακά να περάσουν τις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις και τα φιλέτα της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας σε ξένα χέρια, έναντι εξευτελιστικού τιμήματος.
Αυτός ο άγριος οικονομικός πόλεμος, που μεθοδεύεται με ανθελληνικό μένος και απίστευτο αγγλοσαξονικό θράσος προς τις ελληνικές Αρχές και την κοινή γνώμη της χώρας, δεν είναι τυχαίο ότι αρχίζει να εκδηλώνεται αυτήν την ώρα, στην πιο κρίσιμη καμπή για το μέλλον του τόπου, την ώρα δηλαδή που η κυβέρνηση είναι στριμωγμένη στη γωνία από τον διεθνή παράγοντα, ενώ η εγχώρια επιχειρηματική κοινότητα παραπαίει μέσα στην κρίση και η ελληνική κοινωνία είναι τσακισμένη από τα άμεσα προβλήματα επιβίωσης.
Θέλουν να αγοράσουν «μπιρ παρά»… την Ελλάδα
Η στρατηγική της επίθεσης είναι εμφανής: Σε μια χώρα που θα βρίσκεται χειροπόδαρα δεμένη με τη βιωσιμότητα του χρέους της, οι επιχειρήσεις της και η περιουσία της θα απαξιωθούν σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Το ανθρώπινο δυναμικό της, με τις συνεχείς περικοπές μισθών και το φάσμα της ανεργίας μπροστά, θα δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί.
Η Ελλάδα παρέχει έτσι μια καταπληκτική ευκαιρία για το ξένο επιθετικό κεφάλαιο να αγοράσει «μπιρ παρά» τα πιο θεμελιώδη κομμάτια της ελληνικής οικονομίας. Τις τράπεζες, την τουριστική βιομηχανία της, την ενέργεια, τις υποδομές της, τα καλά ακίνητα και τις κατασκευές της.
Σε λίγα χρόνια, όταν η κρίση θα ξεπεραστεί σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο και θα αρχίσει ο νέος κύκλος της οικονομικής προόδου, ο παραγόμενος εθνικός πλούτος θα ανήκει σε ξένα χέρια και θα αβγατίζει τις τσέπες ξένων μεγαλομετόχων, άλλων οικονομιών.
Το παραγόμενο οικονομικό προϊόν θα επανεπενδύεται σε ξένες οικονομίες, η Ελλάδα θα παραμένει μια φτωχή χώρα, μια απόλυτα εξαρτώμενη περιφερειακή αγορά, μικρό γρανάζι ενός πολυεθνικού συστήματος, με ασήμαντη φωνή στα πολιτικά πράγματα της περιοχής της.
Οποιος δεν έχει στα χέρια του την οικονομία, δεν μπορεί να ασκήσει και οποιαδήποτε πολιτική, πανάρχαιο ιστορικό δίδαγμα…
Τα «κοράκια» εφορμούν από το Λονδίνο
Το έργο των «οικονομικών δολοφόνων», όπως είναι γνωστοί αυτοί οι γιάπηδες καταστροφικής αποστολής, οι οποίοι κινούνται και συνωμοτούν όλο το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα, είναι αριστοτεχνικά σχεδιασμένο βήμα προς βήμα.
Για να συμβούν όλα αυτά χρειάζεται πρώτα να δηλητηριαστεί η κοινή γνώμη κατά τις γκεμπελικές διδαχές, να αποπροσανατολιστεί και να υποταχθεί, για να αποδεχθεί μοιρολατρικά τα πάντα.
Τα «κοράκια» με το περισπούδαστο ύφος και την αλαζονεία κάποιας διεθνούς σφραγίδας, μιας εταιρείας συμβούλων ή ενός διεθνούς ειδησεογραφικού μέσου, εφορμούν από το Λονδίνο. Φθάνουν στην Αθήνα, συνήθως διαθέτουν συνεργάτες τους κυρίως από ένα γνωστό «παρα-δημοσιογραφικό κύκλωμα», γνωστό στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» που ειδικεύεται για χρόνια σε εκβιασμούς, σκανδαλοθηρία και «ειδικές αποστολές», οι οποίοι τους κάνουν τη λάντζα και τη βρώμικη παρακρατική δουλειά, με το αζημίωτο! Εικονογραφούν «στόχους» και κατασκευάζουν «θύματα», για να υποδείξουν στην τρόικα πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τους «τεμπέληδες Ελληνες» και τους «διεφθαρμένους επιχειρηματίες».
Επιχειρούν να περιπλέξουν σε μια ατελέσφορη διαδικασία τις δικαστικές αρχές για να εξασφαλίσουν άλλοθι και πρόκριμα για το επόμενο χτύπημα. Επιδιώκουν να αποδεκατίσουν τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης και να θρυμματίσουν τη συνοχή και τις τελευταίες αντοχές της κοινής γνώμης.
Τα κλειδιά της εκστρατείας κατασυκοφάντησης σε πρώτη φάση και απαλλοτρίωσης των ελληνικών επιχειρήσεων σε δεύτερη είναι κυρίως οι τράπεζες και οι τραπεζίτες, οι λαϊκής κυκλοφορίας μεγάλες εφημερίδες, τα τηλεοπτικά κανάλια. Εάν ρίξεις αυτά τα δύο ισχυρά κάστρα, κομβικά σημεία για τη στήριξη των επιχειρήσεων και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, ο δρόμος ανοίγει διάπλατα, για να κατακτήσεις έναντι πινακίου φακής τα πάντα. Η Ελλάδα εάλω…
Την «κερκόπορτα» βέβαια την άνοιξαν από μέσα, Ελληνες!! Πρόθυμοι συνεργάτες των «οικονομικών δολοφόνων», που αναλαμβάνουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους έναντι αμοιβής, κυρίως άνεργοι περιθωριακοί δημοσιογράφοι και ορισμένοι άλλοι, για άλλους λόγους, που εκτελούν την αποστολή τους και βρίσκουν τρόπο να χύσουν το δηλητήριο που τρέφουν μέσα τους για όλους τους ανταγωνιστές τους και την ελληνική κοινωνία.
Γιατί; Γιατί η ελληνική κοινωνία δεν είναι ούτε αμερικανόφωνη ούτε γερμανόφωνη.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι από την αρχική εμφάνιση της τρόικας στην Αθήνα επιχειρηματικά, οικονομικά, δημοσιογραφικά και πολιτικά λόμπι άρχισαν να τους υποδεικνύουν «ατζέντα».
Δεκάδες από τις επιδιώξεις των τροϊκανών τούς υπεβλήθησαν γραπτώς από αυτά τα λόμπι.
Εμμονές που ήταν δύσκολο να γίνουν αντιληπτές γιατί αποτέλεσαν τόσο κομβικά και αδιαπραγμάτευτα αιτήματα των τροϊκανών σε πολλές φάσεις διαπραγματεύσεων με τις ελληνικές κυβερνήσεις ήταν στην ουσία «ρουσφέτια» προς
τα συγκεκριμένα λόμπι των «εθνικών υποβολέων». Δυστυχώς γι’ αυτούς τους «εθνικούς υποβολείς» scripta manent. Και κάποτε θα τους αποκαλύψουν…
Για να στηθεί η «δουλειά» έπρεπε να βρεθούν οι συνεργάτες. Και βρέθηκαν από στελέχη εγχώριων δημοσιογραφικών συγκροτημάτων έως «λαντζέρηδες» της δημοσιογραφίας.
Πρόσωπα αμφιλεγόμενα, με περίεργες διασυνδέσεις και ιδιαίτερους ρόλους.
Οι επαφές των κυρίων αυτών με την τρόικα και τους από «κάτω μηχανισμούς» είναι σήμερα γνωστές σε όλη την Αθήνα. Διότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν κ.λπ.
Αυτή «η μηχανή» έχει τον ρόλο της Πέμπτης Φάλαγγας. Στη συνέχεια έπρεπε να βρεθεί και η «έξωθεν βοήθεια».
Για παράδειγμα, ένα αξιόπιστο διεθνές ΜΜΕ που να αναλάβει τον ρόλο της εμπροσθοφυλακής και το βαρύ πυροβολικό στη δουλειά της «φυλετικής κάθαρσης» των μεγάλων επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στην ελληνική οικονομία.
Και βρέθηκε. Μεγάλη δουλειά, ασύλληπτα συμφέροντα.
Συνεργάζονται με την εγχώρια «μηχανή»
Η συνέχεια, λοιπόν, επί της οθόνης… Ξένα πρακτορεία (λίγα βέβαια και δοκιμασμένα διαχρονικά στην ανθελληνική προπαγάνδα…), «εκλεκτοί» Αγγλοσάξονες δημοσιογράφοι (οι οποίοι όλως τυχαίως πριν ανακαλύψουν την Ελλάδα ειδικεύονταν σε θέματα γύρω από τη διεθνή τρομοκρατία και το παγκόσμιο εμπόριο όπλων, θέματα «αγαπημένα» των μυστικών υπηρεσιών) επισκέπτονται σχεδόν ανά εβδομάδα την Αθήνα και συντονίζονται με την εγχώρια «μηχανή» και τους παρατρεχάμενούς τους.
Συντονίζονται με τους «οικονομικούς δολοφόνους» για την εξέλιξη των εργασιών, την πρόοδο του πλάνου. Συναντιούνται στα πολυτελή ξενοδοχεία του Κέντρου και στην Κηφισιά. Επισκέπτονται τους εκπροσώπους της τρόικας, τη μόνιμη αντιπροσωπεία του ΔΝΤ, τους παραδίδουν χαρτιά, σημειώσεις, ονόματα, τους μεταφέρουν φήμες, ασκούν πιέσεις εκμεταλλευόμενοι το όνομα του διεθνούς πρακτορείου.
Ο πρώτος στόχος της οργανωμένης εκστρατείας τους ήταν οι τράπεζες, οι τραπεζίτες και η εποπτεία των ελληνικών τραπεζών. Τώρα σειρά θα πάρουν τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης και οι ιδιοκτήτες τους. Θέλουν να καταστρέψουν τα ονόματά τους, την επιρροή τους, πρέπει να τους ενοχοποιήσουν στην κοινή γνώμη. Η επίθεση ετοιμάζεται, η συνωμοσία είναι σε πλήρη εξέλιξη.
Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς έγιναν αντιληπτοί και ο ρόλος τους παρακολουθείται από την ελληνική κοινή γνώμη. Και από τα υποψήφια «θύματά τους».
Η ελληνική κυβέρνηση έχει γνώση.
Τα ελληνικά ΜΜΕ (όχι τα «φιλελληνικά») τους γνωρίζουν. Πολύ σύντομα πλησιάζει η Στιγμή της Αποκάλυψης. Και τότε, για να θυμηθούμε την προσφιλή φράση του Τσόρτσιλ, θα είναι η ώρα για Ιδρώτα, για Αίμα, για Δάκρυα…
Κώστας Νικολαίδης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
For Greece, Oligarchs Are Obstacle to Recovery
By RACHEL DONADIO and LIZ ALDERMAN
Published: December 5, 2012
ATHENS — A dynamic entrepreneur, Lavrentis Lavrentiadis seemed to represent a promising new era for Greece. He dazzled the country’s traditionally insular business world by spinning together a multibillion-dollar empire just a few years after inheriting a small family firm at 18. Seeking acceptance in elite circles, he gave lavishly to charities and cultivated ties to the leading political parties.
Icon/Reuters
Lavrentis Lavrentiadis embezzled money from a bank he controlled, prosecutors say.
Multimedia
Interactive Feature
Tracking Europe’s Debt Crisis
Related
Times Topic: Greece
Greece and Italy Are Listed Among Corrupt in Europe (December 6, 2012)
Larissa Journal: In Land of Bailouts, Greek Madam Rescues Local Soccer Team (December 4, 2012)
World Twitter Logo.
Connect With Us on Twitter
Follow @nytimesworld for international breaking news and headlines.
Twitter List: Reporters and Editors
Enlarge This Image
Petros Giannakouris/Associated Press
Lavrentis Lavrentiadis, who took control of Proton Bank in 2009, paid $65 million to avoid prosecution. Nonetheless, he and 26 others were charged with fraud and other counts in March.
But as Greece’s economy soured in recent years, his fortunes sagged and he began embezzling money from a bank he controlled, prosecutors say. With charges looming, it looked as if his rapid rise would be followed by an equally precipitous fall. Thanks to a law passed quietly by the Greek Parliament, however, he avoided prosecution, at least for a time, simply by paying the money back.
Now 40, Mr. Lavrentiadis is back in the spotlight as one of the names on the so-called Lagarde list of more than 2,000 Greeks said to have accounts in a Geneva branch of the bank HSBC and who are suspected of tax evasion. Given to Greek officials two years ago by Christine Lagarde, then the French finance minister and now head of the International Monetary Fund, the list was expected to cast a damning light on the shady practices of the rich.
Instead, it was swept under the rug, and now two former finance ministers and Greece’s top tax officials are under investigation for having failed to act.
Greece’s economic troubles are often attributed to a public sector packed full of redundant workers, a lavish pension system and uncompetitive industries hampered by overpaid workers with lifetime employment guarantees. Often overlooked, however, is the role played by a handful of wealthy families, politicians and the news media — often owned by the magnates — that make up the Greek power structure.
In a country crushed by years of austerity and 25 percent unemployment, average Greeks are growing increasingly resentful of an oligarchy that, critics say, presides over an opaque, closed economy that is at the root of many of the country’s problems and operates with virtual impunity. Several dozen powerful families control critical sectors, including banking, shipping and construction, and can usually count on the political class to look out for their interests, sometimes by passing legislation tailored to their specific needs.
The result, analysts say, is a lack of competition that undermines the economy by allowing the magnates to run cartels and enrich themselves through crony capitalism. “That makes it rational for them to form a close, incestuous relationship with politicians and the media, which is then highly vulnerable to corruption,” said Kevin Featherstone, a professor of European Politics at the London School of Economics.
This week the anticorruption watchdog Transparency International ranked Greece as the most corrupt nation in Europe, behind former Eastern Bloc states like Bulgaria, Romania and Slovakia. Under the pressure of the financial crisis, Greece is being pressed by Germany and its international lenders to make fundamental changes to its economic system in exchange for the money it needs to avoid bankruptcy.
But it remains an open question whether Greece’s leaders will be able to engineer such a transformation. In the past year, despite numerous promises to increase transparency, the country actually dropped 14 places from the previous corruption survey.
Mr. Lavrentiadis is still facing a host of accusations stemming from hundreds of millions of dollars in loans made by his Proton bank to dormant companies — sometimes, investigators say, ordering an employee to withdraw the money in bags of cash. But with Greece scrambling to complete a critical bank recapitalization and restructuring, his case is emblematic of a larger battle between Greece’s famously weak institutions and fledgling regulatory structures against these entrenched interests.
Many say that the system has to change in order for Greece to emerge from the crisis. “Keeping the status quo will simply prolong the disaster in Greece,” Mr. Featherstone said. While the case of Mr. Lavrentiadis suggests that the status quo is at least under scrutiny, he added, “It’s not under sufficient attack.”
In a nearly two-hour interview, Mr. Lavrentiadis denied accusations of wrongdoing and said that he held “a few accounts” at HSBC in Geneva that totaled only about $65,000, all of it legitimate, taxed income. He also sidestepped questions about his political ties and declined to comment on any details of the continuing investigation into Proton Bank.
Sitting in the office of his criminal lawyer last month, relaxed, smiling and dressed in a crisp blue suit and red-and-blue tie, Mr. Lavrentiadis said he found it puzzling that he had been singled out in reports about the Lagarde list when other powerful figures appeared to evade scrutiny.
“My question is, ‘Why me?’ ” he said. “I’m the scapegoat for everything.”
In the interview, Mr. Lavrentiadis depicted himself as an outsider and upstart, an entrepreneur in a small country dominated by old families who frown on newcomers. “I am not from a third-generation aristocratic family,” he said repeatedly.
Indeed, by some lights, Mr. Lavrentiadis fell in part because he rose too quickly and then failed to secure enough of the right friends to protect him, a perception he did not dispute.
“Why me, something that is clean, and why not something that has bigger problems?” he said. Pressed on who might be responsible for his troubles, he smiled enigmatically. “I could tell you thousands of names,” he said, “but it’s not my style.”
Mr. Lavrentiadis’s mettle was forged early, when he took the reins of his family’s chemical supply firm, Neochimiki, in 1990, after the death of his father. Bright and charming, and stricken with rheumatoid arthritis, he quickly enlarged the company and stormed into the Greek business world in 2003, when he listed the company on the Athens Stock Exchange. In 2008, the Carlyle Group, one of Wall Street’s largest asset management firms, paid more than $970 million for a stake in Neochimiki.
Over the next four years, Mr. Lavrentiadis built an empire that included holdings in pharmaceuticals, banks, a soccer team and works of art. He also took stakes in print and electronic news media outlets, following a pattern in which magnates own virtually every nongovernmental news media outlet in the country. But the veneer began to crack soon after the financial crisis hit. Carlyle lost more than $65 million on Neochimiki and accused Mr. Lavrentiadis of overstating its financial health. Cash was bleeding from a range of other business holdings.
In December 2009, four months before Greece sought a foreign bailout, Mr. Lavrentiadis bought a controlling stake in Proton Bank, which had expanded rapidly after acquiring a small bank called Omega in 2005. Omega’s board members had included Mr. Lavrentiadis; a cousin-in-law at the time of Evangelos Venizelos, now the Socialist Party leader; and a brother of George Papandreou, a former prime minister.
Regulators now charge that from the moment Mr. Lavrentiadis took over Proton, he began looting it to prop up his failing businesses and those of a network of what appear to be shell companies. In 2010 alone, a total of $925 million in Proton’s commercial loans — more than 40 percent — were granted with virtually no credit checks to his firms or to shell companies he had sold to associates, according to an audit by Greece’s central bank, first reported by Reuters.
His problems burst into the public realm in mid-2011, when Greek financial prosecutors charged him with embezzling the $65 million, following investigations into suspected money laundering.
Several months earlier, however, lawmakers had quietly passed a law that allowed people suspected of wrongdoing to avoid prosecution if they repaid the money they were accused of stealing in certain crimes. The idea, legislators said, was to speed resolution of cases in Greece’s notoriously slow courts. Mr. Lavrentiadis quickly paid back the $65 million to Proton and claimed immunity.
Then in March, a financial prosecutor charged him and 26 others with fraud, embezzlement, forming a criminal gang, money laundering and breach of faith stemming from loans believed to have been issued by Proton Bank. The $65 million repaid by Mr. Lavrentiadis in a bid to secure immunity is regarded by prosecutors as only a part of the more than $915 million in bad loans that prosecutors say Proton floated to dormant companies.
In the interview, Mr. Lavrentiadis confirmed that he had returned the $65 million but declined to say under what circumstances. He dismissed the Bank of Greece report as not “objective,” and said prosecutors had not yet called him for questioning or detailed the charges against him personally, beyond those against the 27 as a group. “I trust Greek justice,” he said.
Despite the fraud accusations against him, Mr. Lavrentiadis was still the beneficiary of questionable government actions. In July 2011, Mr. Venizelos, then the finance minister, authorized a $130 million deposit of government money to Proton for a single day, he says to avoid a calamitous collapse. The action was approved by the Greek central bank but was in defiance of a ruling by Greece’s General Accounting Office that it was illegal. The $130 million, plus interest, was returned to the government, Mr. Venizelos said in written answers to a list of questions.
“It was absolutely necessary to preserve Proton — not Lavrentiadis — in order to save huge amounts of public money,” added Mr. Venizelos, who resigned as finance minister in March. A month after the $130 million transfer, Mr. Venizelos was co-writer of a law that retroactively granted the finance minister full power to bail out banks with public money, regardless of the recommendations of other state institutions.
Mr. Venizelos said the law was necessary because “Greece had not had a clear legislative framework that could allow it to handle public deposits in crisis situations.” But legal experts said it was part of a broader pattern in Greece where actions by influential figures are later smoothed over with new legislation that eliminates any questions of illegality.
Mr. Lavrentiadis declined to comment on his ties with Mr. Venizelos, beyond saying, “I never asked a favor.”
In October 2011, Proton was nationalized. “I was shocked,” Mr. Lavrentiadis said, adding that he did not believe the bank’s finances merited the move. In March, he challenged the decision in the Supreme Court and is awaiting a ruling.
Asked if the Proton case was evidence of a regulatory system that was working or one that had failed, Mr. Lavrentiadis smiled. “It’s a regulated market without rules,” he said of Greece. “You can interpret it however it’s to your benefit.”
This article has been revised to reflect the following correction:
Correction: December 19, 2012
An article on Dec. 6 about the role in Greece’s economic troubles played by a handful of the country’s wealthy magnates, their families, politicians and the news media — often owned by the magnates — misidentified the relationship between a board member of Omega Bank, whose successor was later bought by one magnate, Lavrentis Lavrentiadis, to Evangelos Venizelos, a former Greek finance minister and the current leader of the country’s Socialist Party. The board member was a cousin of Mr. Venizelos through marriage, not his father-in-law. The article also referred incorrectly to three countries that are ranked along with Greece as the most corrupt in Europe. Bulgaria, Romania and Slovakia were members of the Eastern Bloc, and what is now Slovakia was part of Czechoslovakia. They are not former Soviet states.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Greek Oil Refiners Draw IMF Rebuke
http://online.wsj.com/article/SB10000872396390444620104578010360773875202.html
By ALKMAN GRANITSAS
ATHENS—Lack of competition in Greece’s oil-refining industry is costing consumers here more than $1 billion a year, according to a draft internal report by the International Monetary Fund, in an indication of the deep structural problems that many economists believe are hobbling Greece’s chances of recovering its footing.
Despite five years of recession, soaring unemployment and repeated efforts to open up its highly regulated economy, prices in Greece remain stubbornly high—a major obstacle to restoring its lost competitiveness and growth. One reason, according to the IMF and other analysts, is a combination of dominant companies and excessive regulation that stifles competitors. Efforts to liberalize dozens of sectors, including legal services and cruise shipping, have made only modest headway.
IMF officials are part of a troika of international inspectors monitoring Athens’s overhauls as part of the country’s latest €173 billion ($225 billion) bailout deal. The internal report, prepared by the IMF’s on-the-ground team in Athens, details a thicket of bureaucratic red tape and lapses in law enforcement that it says allow big players to dominate the markets for gas, diesel and heating oil, damaging the economy.
Greece’s new conservative-led coalition government, voted into office in June, says it wants to fix that and is moving to combat anticompetitive practices in the marketplace.
«A better-functioning fuels market is something we desire and we will examine every proposal on how to bring that about,» said government spokesman Simos Kedikoglou. «We are already doing that by stepping up our checks because we are well aware that due to high taxes»—Greece has the highest fuel taxes in Europe—»Greeks, on account of the crisis, pay very high prices for gasoline overall.»
Mr. Kedikoglou wouldn’t comment on the specifics of the report, however, saying its contents hadn’t been divulged to the government.
The report, reviewed by The Wall Street Journal, also levels criticism at the country’s two biggest oil refiners, which it says use their market muscle to exert effective control over the heavily regulated market.
As an example, the report outlined a chain of obstacles it says effectively prevent independent gas stations from buying fuel abroad. All importers must have facilities to hold 60 days of inventory, something beyond the capability of many smaller businesses. And fuel can only be transported in large tractor-trailer tankers, though gas stations aren’t permitted to own vehicles that large. «This makes it impossible for independent gas stations to transport fuel into Greece,» the report says.
The IMF declined to comment on the draft, but confirmed its authenticity.
Although a draft report, and still subject to revision, many of the allegations it makes aren’t new. Greece’s de facto restrictions on imports—such as the rules relating to storage facilities and the impediments facing independents—have been the subject of more than two decades of complaints by European Union regulators against Greece.
Greece’s own antitrust watchdog, the Hellenic Competition Commission, investigated the fuel market in late 2006 and issued four reports and two decisions ordering the government to open up the market, with little effect. The drafting of the IMF report suggests the Fund has now also taken an interest in Greece’s fuel market and may press the government to open up the sector as part of the long-term overhauls Greece must make in order to receive continued aid.
Many economists and business people complain of similar problems in dozens of sectors, but the fuel market has perhaps the biggest impact on the economy.
«Uncompetitive markets cause high costs for Greek consumers,» the report says. «Given how important energy is for the overall economy, competitiveness of Greece would be improved by better functioning fuel markets. This market needs reform.»
«The Greek market is highly concentrated and basically controlled by the two domestic refiners,» the IMF report says, adding that lower fuel prices could help push down Greece’s consumer inflation rate by more than 1%. It says profit margins for fuel products in Greece are among the highest in Europe, and in the case of home heating oil, more than twice the European Union average.
The report also alleges that the two big refiners, controlled by two of the country’s best known and richest tycoons, engage in manipulative and anticompetitive practices. Referring to the Hellenic Competition Commission investigation in 2006 and two European Court of Justice rulings, it contends that Motor Oil Hellas Corinth Refineries SA and Hellenic Petroleum SA—which together own all of the country’s refining capacity, control 70% of its wholesale market and 60% of all gas stations—have hit retailers with surcharges, failed to disclose pricing information and manipulated international benchmark indexes.
Motor Oil Hellas, controlled by Greek oil magnate Vardis Vardinoyannis, declined to comment on the report.
Officials at Hellenic Petroleum, which is partly owned by the Greek government, said the problems in the market lie elsewhere.
«Hellenic Petroleum believes that the greatest problem of the Greek fuels market is fuel smuggling, adulteration and cheating, which lead to distortions in the market that burden the end consumers as well as the legitimate companies,» said a spokesman for the company. «Hellenic Petroleum has submitted to the authorities a written 10-point proposal with their positions on how to eliminate those distortions.»
Hellenic Petroleum, the larger of the two firms, is controlled by shipping and oil tycoon Spiros Latsis, who owns 41.9%. The Greek government owns a 35.5% stake.
Messrs. Vardinoyannis and Latsis have high profiles in Greece. Mr. Latsis, whose family also controls Greece’s second-biggest bank and a leading property developer, is ranked as Greece’s second-richest man by Forbes. His net worth of $2.6 billion puts him just a bit below American television celebrity Oprah Winfrey in the global billionaires’ league table.
The report says that «consumers and producers, taxpayers, independent and franchised gas stations» would all benefit from liberalization. But it warned that «owners and employees of the two refineries and their wholesalers» as well as «customs officials» would likely resist change.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
No EU austerity for Greek super-rich
27.06.12 http://euobserver.com/justice/116777
By Andrew Rettman
BRUSSELS – Greece’s left-wing Syriza party will not get any help from EU institutions in its bid to make ship owners pay more tax.
George Stathakis, a recently elected Syriza MP and an economics professor at the University of Crete, told EUobserver the opposition party will try to curtail tax breaks for Greek-based ship management firms and intermediary companies and to increase tonnage tax on individual vessels.
He said the measures would bring in €700 million to €1 billion extra a year and help clean up the sector.
«Much of the tax evasion in Greece works through these intermediaries … We need a new framework which will improve the tax receipts of the state,» he said.
The 50-or-so Greek families in the shipping business own one in five of all the large cargo vessels in the European fleet.
Their wealth is hard to count because they have diversified into other sectors and many live in tax havens such as Switzerland or the UK. But in 2010 alone they repatriated €15 billion of untaxed income to Greece.
For the European Commission, which in March put forward a new plan «to make sure the tax system is fairer for all Greeks,» the status quo on shipping is fine.
The March blueprint, drawn up under the EU’s bailout-related budgetary oversight powers, does not mention ship owners on any of its 195 pages.
Commission spokesman Amadeu Tardio said ship owners have not come up in any talks on Greece by EU finance ministers or by the troika, the international lenders behind the bailout.
George Xiradakis, a former banker whose consulting company, XRTC, advises Greek shipping firms, said the reason why is simple.
«If someone wants to impose taxes on ship owners it is very easy for them to move out [of Greece]. If and when we agree to have one central bank in the world and one single currency, then we can tax shipping,» he told this website.
He noted the shipping families employ 230,000 people in the country.
He said they give back to Greek society by voluntary donations – one family gave €500 million for a new library. Another one rebuilt an earthquake-struck village.
«They also contribute to the European economy, whether by buying yachts or planes or by paying for the services of British and Swiss banks,» he added.
Syriza’s Stathakis said the EU is pushing for more taxes on ordinary Greeks instead because «they never believed» the Greek establishment would take on the shipping clans.
For Michel Koutouzis, a Greek-origin expert on money laundering who carries out investigations for EU institutions, the situation is unjust.
«The ship owners have more money in their Swiss bank accounts, which they control through front companies, than the Greek bailout several times over. It’s fraud. It’s organised crime,» he told this website.
«You can’t say: ‘Well, we can’t tax rich people or they’ll leave.’ This is immoral. If they don’t want to pay taxes, we should create new laws to make them pay anyway.»
He noted the ship magnates have ties to top politicians at EU-level as well as in Greece.
The richest of them all, the Geneva-based Spiros Latsis, caused a fuss in 2005 when commission chief Jose Manuel Barroso holidayed on his yacht at the same time as overseeing an EU decision on ship cartels.
The commission at the time said the two men are just «friends,» but Barroso stepped down from the competition panel to avoid conflict of interest.
«How stupid do they think we are? The reason that people have friends is so that they can help them when a problem comes up,» Koutouzis said.
When EUobserver asked Barroso’s spokesman, Mark Gray, when the two men last met, he said: «Frankly, no idea. I am struggling to see what relevance a seven-year-old story has to do with Greek ship owners today.»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
EU Snoops Into Greek Shipping Tax System
According to Greek press as German shippers are loosing market share, a driven request of the European Commission is meddling with the Greek shipping tax system. The European Commission asked Greece to clarify the workings of the tax system for its key shipping industry which is run by some of the wealthiest people in the bailed-out country. ”The commission is currently looking at the tonnage tax and has asked for details from Greece,” the office of European Competition Commissioner Joaquin Almunia said. Greece has until October 30 to reply.
The tax is levied on the tonnage a ship carries in place of a tax on the shippers’ profits, reportedly to the great advantage of Greece’s shippers and undercutting state income from one of the country’s prize economic assets. The system was set up in 1953 when the Greek shipping industry, one of the largest in the world, was rebuilding after World War II.
The Commission of course denied that the request was driven by specific German shippers’ “interests”, saying it was part of an investigation to ensure that competition rules on the shipping industry were being respected across Europe. As written above the shipping tax system is set since 1953, so better late than never for the EU, particularly now that Greece is totally unable to practice sufficient foreign policy due to the economic crisis.
This request of the EU at this point, taking into consideration the ongoing economic crisis at international level, will deliver the final blow on the country’s economy since shipping is the last “safe haven” in Greece. If shipping tax system is to change, most probably the management of the Greek shipping companies will just change their vessel’s flag registries and may even relocate to countries with lower shipping taxes leaving another big money black hole in Greek economy. Not to mention the thousands of people working in Greek shipping industry that will have either to relocate as well or to become unemployed.
Greek firms control 16.2 percent of the world’s “deadweight tonnage” shipping capacity, followed by Japan with 15.8 percent, with the industry accounting for around 6.0 percent of the country’s economic output.
Source: Hellenic Shipping News
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
11/01/2012
Debt Crisis Wealthy Greeks Still Don’t Pay Taxes
http://www.spiegel.de/international/europe/wealthy-greeks-still-dodging-taxes-despite-crisis-a-864703.html
By Georgios Christidis
The joys of wealth in Greece — that and not paying taxes.
Average Greeks are reeling under the strict austerity measures passed in order to balance the country’s budget. Top earners, on the other hand, continue to evade the tax man. Most of the self-employed in Greece significantly underreport their earnings, whereas shipping magnates enjoy generous exemptions.
Info
The principle of tax justice may be enshrined into the Greek constitution, but it has become increasingly obvious that not all Greek taxpayers are created equal. Currently, the government in Athens is preparing yet another round of harsh austerity measures, severely testing the cohesion of both the coalition and society. Already, such measures in combination with tax hikes have slashed average household income in Greece by half since the beginning of the crisis. Measures now planned will see pensions sink by 25 percent.
ANZEIGE
At the same time, though, a small elite of wealthy Greek ship owners is fighting to defend its tax-free status — also, ironically enough, enshrined in the constitution. Meanwhile, other moneyed Greeks, including doctors, lawyers and engineers, continue to systematically avoid taxes. According to a recent study, seven out of 10 self employed Greeks significantly underreport their earnings. Indeed, though the crisis has been raging for five years now, many wealthy Greeks are under no more pressure to pay taxes than they were before.
The study’s authors use data from a large Greek bank which uses several factors in addition to income reports to measure a client’s creditworthiness. The result: Undeclared income from self-employed Greeks amounted to €28 billion in 2009, more than 10 percent of the country’s gross domestic product that year. The state lost €11.2 billion euros in tax revenues as a result.
Doctors lead the way: Their real income is almost 2.5 times higher than the amount they declare. Lawyers are not far behind, with economists, journalists, and those in the entertainment business rounding out the top slots on the list. «Tax evasion is not limited to the wealthy,» the study finds. «But tax evasion does increase in wealth, substantially.»
How, though, given Greece’s attempts in recent years to shore up tax revenue, is this still possible? A lawyer in Thessaloniki who wished to remain anonymous says it is really quite simple to cheat on taxes. «Until recently, there was a minimum fee of €300 for presenting a case in court. Big-shot lawyers would charge their clients thousands of euros, yet would only give a receipt for €300. I know of wealthy lawyers who have been in the business for 30 years who do not pay a single euro in taxes. Some of them even boast of getting tax returns.»
Largely Symbolic
As such, it is perhaps not surprising that the number of Greeks declaring incomes of over €500,000 is a mere 200 people. Even if the government moves ahead with the application of a 50 percent tax rate on those incomes, the move would be largely symbolic.
Meanwhile, following five years of recession, many average earners in the country are angry. Iordanis Iordanidis, a 37-year-old father of two who has been unemployed since losing his job at a multi-national pharmaceutical company in October 2011, says he despairs when trying to figure out a way to cope with new taxes. «It seems their inventiveness in imposing new burdens to the same people is unlimited,» he says bitterly.
Manthos Neofitidis, a 35-year-old who once worked in a retail chain, is likewise furious. «This mess we are in was caused by the few who pull the strings, leaving us to eat stale bread and not giving a damn,» he says. «They don’t care if people die, so long as they fill their own pockets.»
Few would agree more than Yiannis Stournaras. Currently, Stournaras is the country’s economy minister, but prior to moving into government, he was head of the influential Institute for Economic and Industrial Studies (IOVE). Eight months before taking on his current portfolio, Stournaras said in an interview that Greece «is a poor country with rich people» who do not pay taxes.
Stournaras is now discovering that taxing the rich is easier said than done. And there is no better example than that of ship owners, who claim to operate the largest merchant fleet in the world. Ship owners benefit from dozens of tax exemptions meant to guarantee their competitiveness. Successive Greek governments have left their special status untouched, neither has it been a prominent item on the public agenda or in Greece’s ongoing negotiations with its international creditors.
Treading Carefully
According to people familiar with the matter, the government of Prime Minister Antonis Samaras recently asked shippers to do more. But, they add, the key word here is «asked» — the government has to tread carefully as any hint of extra fiscal burden might lead this mobile class to relocate. Nevertheless, Samaras is said to have recently reached an agreement with shipping magnates on the introduction of a new cargo tax. It won’t, though make a huge difference. Given a sovereign debt load of some €350 billion, the €200 million such a tax will bring in by 2016 is but a drop in the Mediterranean.
Shipping industry representatives argue that a substantial increase in their tax burden would drive away companies and cost jobs in Greece, already suffering from high unemployment. «If Greece taxed shippers, it would be just for show and it would be like shooting itself in the foot,» says one industry expert who asked not to be identified. «The shipping industry is extremely internationalized … and is favorably treated by tax regimes all over the world – perhaps nowhere more so than in Germany itself.»
Indeed, German shipping companies are liable only for the so-called «tonnage tax,» which taxes cargos by weight and not by profit. It should be noted, however, that Germany and other European Union countries introduced the tax in the 1990s — modelled on the Greek regime which has existed since the 1950s.
Still, even just a moderate tax on shipping magnates could lead normal Greeks to have more faith in the fairness of the system — and improve the willingness to pay taxes. The country is currently stuck in a vicious circle in which Greeks don’t want to pay taxes because they have the feeling that nobody does. Friedrich Schneider, a professor of economics at the University of Linz in Austria and an international expert on the Greek shadow economy, says that «in Greece, there is a breach of the social contract, which sinks tax morale. People are angry and rightfully so.»
The current government is not completely ignoring the issue. Athens is currently considering the establishment of a 100-strong unit to go after wealthy tax evaders. That they will find success seems doubtful. Out of 5,000 cases of suspected of tax evasion gleaned from Greek bank records, only 334 have been conclusively settled. And with Greece’s notoriously slow bureaucracy and judiciary, it could be years before the state actually receives any extra cash from wealthy tax-dodgers.
In the meantime, normal people like Iordanis Iordanidis will have to keep playing the role of what Greeks colloquially call the «beasts of burden.»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
10/16/2012
‘We Are Greedy and Asocial’ Corruption Continues Virtually Unchecked in Greece
By Julia Amalia Heyer
http://www.spiegel.de/international/europe/corruption-continues-virtually-unchecked-in-greece-a-861327.html
While Athens waits for more aid from the European Union, the country continues to be administered in the same old careless manner. Corrupt politicians and the rich continue to help themselves to Greece’s funds, and little is being done about it.
How can someone who has declared an annual income of €25,000 ($32,400) transfer €52 million abroad? What kind of supplementary income must an individual have who, according to his tax returns, earned €5,588 in 2010, yet still managed to move €19.8 million abroad? And how can it be that a Greek citizen sequesters €9.7 million abroad although he supposedly earned exactly zero euros?
These are the questions that tax fraud investigators will have to ask of a number of individuals whose identity has so far only been made public in the form of initials. For instance, a «G. D.» stands at the top of a list with the names of 54,000 Greek citizens who relocated major assets abroad between 2009 and 2011. The list stems from the Greek central bank and is now in the hands of the Finance Ministry.
It is the longest of four lists that are currently circulating in Athens. Each contains the names of people whose financial circumstances — bank balances and real estate holdings — do not correspond at all with what they claimed on their tax returns. But hardly anything is being done about it. The Greek reality is sometimes paradoxical: While the governing coalition was busy squabbling with international creditors over how many hundreds of euros can still be trimmed from teachers’ and nurses’ paychecks, and Athens continued slashing employee pensions, wealthy Greeks moved billions abroad with relative impunity.
The odyssey of the «Lagarde list,» as it’s known, exemplifies the typically lax attitude toward tax criminals. For many months, it was thought to be lost, but then it resurfaced in early October. Now, the public prosecutor for financial crimes has a copy. It lists 1,991 Greek owners of Swiss bank accounts, and reportedly includes many prominent individuals from the realms of politics, business and culture.
List Goes Missing
The story of this list primarily illustrates the unwillingness of politicians to do anything to improve the situation. In the autumn of 2010, Christine Lagarde, who was still the French finance minister at the time, gave her Greek counterpart Giorgos Papakonstantinou a digitalized list of bank accounts with information on Greek customers at the HSBC Bank in Switzerland. The accounts contained a total of some €1.5 billion. While the French state was using this list to help collect half a billion euros from its own tax offenders, the Greeks showed little interest in attempting a similar initiative.
It wasn’t until many months later, in June 2011, that Papakonstantinou finally relinquished only 10 names from the list to the head of Greece’s Financial and Economic Crime Unit (SDOE). The former minister said a few days ago that he didn’t pass on all of the information because he had «no confidence in the agency.»
He was succeeded by Evangelos Venizelos, who is the leader of the Panhellenic Socialist Movement, better known as PASOK, and thus part of the governing coalition. Venizelos served as finance minister for nine months. He negotiated the debt haircut and the second bailout package — and vowed time and again to tackle the big problem of tax evasion.
Meanwhile, tucked away in a drawer of his secretary’s desk, there was a USB stick with information that had already been gathered on Greek tax offenders — the Lagarde list. The authorities merely needed to launch investigations. But Venizelos didn’t instruct the SDOE to conduct inquiries, nor did he inform anyone of the existence of this information. Everyone else in the government thought that the list had disappeared. It was only when the current Finance Minister Yannis Stournaras heard about the lost information, and wanted to ask Paris for a copy, that Venizelos supposedly remembered the USB stick in the drawer. He sent it by express courier to Greek Prime Minister Antonis Samaras. Venizelos maintains that he didn’t know «that no one aside from me had a copy.»
Both Venizelos and Papakonstantinou have had to justify their actions before an investigative parliamentary committee — and both men have attempted to shift the blame on each other.
Allegations Ignored
There is yet another, shorter list, which despite its diminutive size is even more politically charged. Greek tax authorities are currently investigating the assets of some 60 politicians, and the probe apparently extends beyond suspicions of tax evasion alone. The speaker of the Greek Parliament, Evangelos Meimarakis — a member of the governing conservative Nea Dimokratia, or New Democracy party — recently stepped down due to corruption allegations, and he is not the only one implicated. A number of high-ranking former ministers are also suspected of involvement in sham transactions and money-laundering schemes.
Corruption allegations still don’t necessarily interfere with a political career in Greece, as exemplified by the case of the former prefect of Thessaloniki, Panagiotis Psomiadis. He allegedly personally received nearly €1 million for public works projects that were never built. Psomiadis is also suspected of being connected with a mafia ring of loan sharks. None of this has apparently damaged him. In May, Prime Minister Samaras made him his election campaign organizer for northern Greece.
«We are very bad now as a society. We have become bad. We are greedy and asocial,» says Costas Bakouris, 75, chairman of Transparency International Greece. Bakouris sounds very different than many European politicians who suddenly find that things are taking a turn for the better in Greece. Now that it’s clear that the creditors will continue to pay, he says people are turning a blind eye to the inevitable.
In reality, says Bakouris, an incompetent political class continues to govern the country — the same people, the same story. For decades, they have created a sick system that permeates all segments of society.
Indeed, it’s not just former ministers and parliamentarians who have squirreled away millions of euros of dubious origin in their bank accounts. Investigators even discovered €2.8 million — none of which had been declared — in an account belonging to the deputy mayor of a town of only 14,000 inhabitants in the Thessaly region. The man receives a monthly salary of approximately €1,500.
Conditions Ripe for Corruption
Greece’s largest social security organization, IKA, has been used by many in the country as their personal piggy bank. The fact that IKA coffers are actually empty hasn’t stopped department heads or low-level employees from continuing to transfer money to friends and relatives who are not entitled to receive any payments whatsoever. But even everyday citizens take advantage of the system: Of the supposedly 700 blind people on the island of Zakynthos, for instance, in reality there are only 60 who truly cannot see.
Thanks to such commonplace tricks, an estimated 40 percent of Greece’s annual gross domestic product (GDP) still generates no revenues for state coffers, says Athens-based corruption investigator Leandros Rakintzis.
According to Transparency International’s Costa Bakouris, Greece has all the right conditions for corruption: plenty of bureaucracy, no functioning justice system, laws with numerous loopholes — and economic pressure. Bakouris was himself an entrepreneur and lived for 20 years in Switzerland. He says Greeks like him, who have lived abroad for many years, have the clearest perception of the problems in their homeland. Bakouris also briefly worked for the state as the managing director of preparations for the 2004 Olympic Games in Athens. After two years, he «more or less fired» himself. He says that he refused to accept that all bids — whether they were for major infrastructure projects or for the carpeting in the Olympic village — should be roughly three times as high as they were in Sydney, which hosted the games in 2000.
Bakouris doesn’t believe that all the information on the lists will actually be investigated. Only one top politician has been sitting in jail awaiting trial for the past six months: former Defense Minister Akis Tsochatzopoulos. He allegedly accepted many millions of euros in kickbacks for defense projects. Tsochatzopoulos, who denies all of the allegations, was a political protégé of socialist Andreas Papandreou, the founder of PASOK and the father of former Prime Minister Georgios Papandreou.
The legacy of corruption goes back generations. In the days when Papandreou the elder governed the country, after the story broke that the head of the state electricity provider had lined his own pockets with some 1.5 million drachmas, the prime minister reacted with the following quip: «We all agree, of course, that we are allowed to give ourselves a little present from time to time. But please don’t make it too large.»
Translated from the German by Paul Cohen
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
11/15/2012
‘Horrible Citizens’ The Life of Greece’s One Percent
By Julia Amalia Heyer
http://www.spiegel.de/international/europe/the-crisis-has-yet-to-hit-the-wealthiest-greeks-a-866693.html
The Greek economy has been tanking for years now as the country struggles to balance its budget by imposing deep austerity measures. But the country’s richest residents haven’t noticed. Many aren’t taxed at all, and some of those that are prefer to dodge their obligation to the state instead.
He’d be happy to discuss art, says the spokeswoman of Greece’s biggest shipping magnate. He’d be willing to talk about his collection and the market, or about his fondness for German painters, such as Neo Rauch or Otto Dix, from whom he owns several works. Perhaps he might even muse on the Botero painting he recently purchased for €330,000 ($420,000).
George Economou, though, would prefer not to discuss his country. «He is happy to answer questions on art,» his handler repeats. She is standing in gold-colored sandals at the entrance to his villa in Maroussi, a northern suburb of Athens. Her billionaire boss behind her, wearing a pink shirt, khakis and boat shoes, is snatching an hors d’oeuvre off a serving tray.
Only a chosen few have received a fuchsia-colored invitation to attend the «Talking Heads» exhibition. Economou will be showing a large part of his collection for the first time this evening. The guests are milling about as a bartender in a large tent mixes mint, ice and the resin-flavored liquor mastika together for a Greek take on the mojito. Between bites, Economou explains that he views art as more than just an investment. His collection, he insists, means a lot to him and he expects it to keep growing.
Economou’s little slice of heaven is well-protected. There are a number of guards, and those entering his art gallery must first pass through a security gate complete with a fingerprint scanner.
Sitting in a Mercedes luxury sedan with the air conditioning on high after the private viewing, Economou’s daughter Alexandra says that her country is not as safe as it used to be and that she now only takes a taxi in a pinch out of fear of being abducted. Yes, even the rich in Greece have worries.
Last week, Greece’s parliamentagreed to a new package of austerity measures that are supposed to reduce expenditures by €13.5 billion between now and 2015, primarily through salary and pension cuts. The measures will lower the average monthly salary in the country to some €950. Families making more than €18,000 a year will no longer receive child allowances. And, this month, Greece is once again trembling in fear over whether it will receive the next €31.5 billion tranche of loans from the European Union. If it doesn’t arrive by the end of November, the country will become insolvent.
Stored away in Switzerland
At the same time, there are a number of lists circulating in Athens including names attached to unfathomable sums of money. These belong to politicians, actors and businesspeople, all of whom supposedly have accounts at the Geneva branch of the British bank HSBC. Experts estimate that Greeks have up to €170 billion in assets safely stored away in Switzerland.
«Greece is a poor country with very rich people,» Finance Minister Yannis Stournaras recently said. And philanthropy, though a Greek word, is not widespread in practice. Members of the country’s upper crust continue to exploit all the loopholes the government offers them. Indeed, the state makes it remarkably easy for them to do so: For a full year now, the government has been announcing that a treaty with Switzerland aiming to put an end to tax evasion is «just about to be concluded.» But it has yet to be signed.
The privileged don’t even bother to hide their wealth in public. In the rich neighborhoods — whether Kifissia in northern Athens or Glyfada to the south — people still speed about in their Porsche Cayennes and Hermès handbags can still be seen beneath café tables. Gucci, Balenciaga and Dior all maintain stores in the Greek capital. It’s the florists around the corner that go out of business.
The Greek government can no longer pay its bills and owes private-sector companies some €9 billion. But even now, three years into the crisis, it continues to exempt commercial shipping companies, which make up its most successful industrial sector, from all taxes. This relief for the rich just puts more of a burden on the poor.
The EU’s Directorate-General for Competition recently identified 57 different tax amnesties for Greece shipowners alone and, puzzled, sent a letter to the government in Athens.
Leon Patitsas, the 36-year-old heir to a shipping company, numbers among those who have benefitted from these exemptions. Hanging in his office are portraits of his forefathers next to framed pictures of tanker ships. Patitsas is the head of Atlas Maritime, which currently owns six active oil tankers with a seventh under construction in Shanghai. The Greek merchant marine fleet, Patitsas says, is the largest in the world and he believes the tax exemption enjoyed by his industry is a necessity rather than a privilege. «Shipping ensures 400,000 jobs in Greek shipyards that could go elsewhere at any time,» he says.
‘I Love My Country’
But shouldn’t the shipping industry be showing solidarity with the state instead of threatening to leave at the first sign of taxation?
The state doesn’t offer any security, Patitsas says, not to investors, businesspeople or him. He says that people in Greece think that capital is to blame for everything, and not the powerful unions that actually destroy jobs with their unrealistic demands rather than preserving them.
Greece-owned ships transport 20 percent of the world’s seaborne cargo, though the ships usually sail under the flags of other countries. As such, the world’s largest merchant fleet hardly contributes anything to Greece’s economic performance, and shipping revenues aren’t taxed. In fact, shipping companies don’t even have to pay taxes for divisions that have nothing to do with transporting cargo on the seas.
Patitsas and his wife, a well-known fashion model and television presenter, recently gave birth to a son. Just a year ago, the two would occasionally allow themselves to be photographed at home for glossy magazines. But they don’t anymore. «We have to be careful,» Patitsas says. «A lot of people are envious.» When asked what keeps him in Greece, he says: «I love my country.»
While Greece has public debt of roughly €301 billion, its citizens have private assets worth almost twice as much. According to the independent Hellenic Statistical Authority (ELSTAT), the top 20 percent of Greeks earn six times as much as the bottom 20 percent.
Patitsas’ family comes from Oinousses, a small archipelago in the North Aegean sandwiched between the island of Chios and the Turkish coast. A number of major ship-owning families have roots on the island, including that of Elli Patera. She also numbers among those Greeks who have it all — and always have.
A decade ago, Patera started her own business as a real estate agent because she was tired of merely being an heiress. She focused on her direct surroundings: properties in the high-class areas of northern Athens, villas hidden behind huge hedges and bungalows sporting five-car garages.
Horrible Citizens, Enthusiastic Patriots
At the moment, the 47-year-old is spending some time on Mykonos. The country’s crisis has never reached this island, a favorite resort for the jet set and party locale for the well-heeled. One can buy rosaries designed by Chanel at the local jeweler, and one can enjoy a magnum bottle of Armand de Brignac champagne at the Nammos beach club, on Greece’s most exclusive beach, for a cool €120,000.
Patera says her country is afflicted by the same maladies as her profession: Things have gotten out of proportion. Before 2009, she says that only one thing mattered: growth, growth, growth. Every house with a garden suddenly cost €5 million, she says. «Everyone wanted to buy — the more expensive, the better.»
But now, Patera says, the real estate market has dried up. Most owners continue to demand as much as they did before the crisis, €30 million for a house that isn’t worth even half as much. No one can or wants to pay that much anymore. «We refuse to recognize the causes,» she says. «Most people think that the crisis is only an evil, stupid idea of the Europeans.»
Patera’s background no doubt helps her keep a level head. People with enough money have no need for conspiracy theories. But what are rich people doing for their country?
Greek President Karolos Papoulias once said: «Everyone acts in accordance with their patriotism.» Peter Nomikos says that Greeks are horrible citizens but enthusiastic patriots. The 33-year-old investor from a ship-owning family is actually trying to do something for his country. He has founded an initiative called «Greece Debt Free,» which aims to help Greeks buy back their debts. This is an impossible undertaking not only because it involves the astronomical figure of roughly €300 billion, but also because three quarters of this debt is held by public creditors rather than being traded on the open market.
By August, donations to Nomikos’ initiative had surpassed €2.5 million. The figure is constantly updated on the «Greece Debt Free» homepage. As of Monday morning, the sum lay at €2,510,072 — or almost exactly where it was three months earlier.
Six Months for a Refrigerator
The Stavros Niarchos Foundation, named after a Greek shipping magnate of the same name, has also allocated €100 million to immediate crisis relief efforts. It also invests money in things that the rich value: in a park in Athens, an opera and a library. The Alexander S. Onassis Foundation, which honors a deceased son of the former shipping magnate and husband of Jacqueline Kennedy, has launched an architecture competition aimed at beautifying downtown Athens. It also finances several cultural projects — though a guest performance of Berlin’s Schaubühne theater company probably isn’t all that high on the list of priorities for people who can no longer afford to visit a doctor because they don’t have insurance.
By way of welcome, Petros Kokkalis, a scion of what is perhaps Greece’s most influential family, is handing out a green brochure showing vegetable patches. He has set up an enormous garden in one of the poorer parts of Athens. Kokkalis used to be a vice president of the Olympiacos Piraeus football club, which his father once owned. He used to drive flashy sports cars, but now he prefers a Volkswagen Golf. Kokkalis says the crisis has opened his eyes and made him more political. He also says he is keenly aware of his county’s problems. For example, he says he had to wait six months for a permit just to install a bamboo bar with a refrigerator in his garden.
When asked whether it wasn’t exactly this kind of governmental inaction that allowed his family to become wealthy, Kokkalis shrugs his shoulders and nods. The state still has to become more just and more effective he says.
Has he moved much money abroad? «Certainly not all of it,» he replies. It’s meant as a joke. He says he can’t help it that he’s rich and that he never did anything to make it that way. But the vegetable park is his project. Here, he shows school classes mint and oregano growing in beds and cockroaches in a terrarium. There are also horses on the property.
The entrance fee is €4, more than many schoolchildren can now afford. So Kokkalis is thinking about lowering the fee to €2. When asked why there is any admission fee at all, he replies: «We want the project to be self-sustaining.»
His family is one of the richest in the country. His father, Socrates, is the founder of Intracom, a multinational technology group. He bankrolled an entire library at Harvard University, and he finances a program on Southeastern and East-Central Europe at its Kennedy School of Government. His son Petros says that the family now has to be careful to make sure that the 10,500 people working for the Kokkalis empire in Greece don’t lose their jobs. It’s important, he stresses.
George Economou, the billionaire shipowner and art collector, doesn’t even want to answer the question of what he does for his country. His spokeswoman will only say: «No information will be disclosed on this matter.»
Translated from the German by Josh Ward
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Special Report: Greece’s triangle of power
http://uk.reuters.com/article/2012/12/17/us-greece-media-idUKBRE8BG0CF20121217
Mon Dec 17, 2012 10:23am GMT
A nexus of media, business and politics lies behind the country’s crisis, say critics.
By Stephen Grey and Dina Kyriakidou
(Reuters) – In late 2011 the Greek finance minister made an impassioned plea for help to rescue his country from financial ruin.
FREE GUIDES AND REPORTS FROM DIANOMI
ADVERTISEMENT
Top 10 Retirement Tips
Top 10 Retirement Tips – Special 16 page guide
Download Free Guide
«We need a national collective effort: all of us have to carry the burden together,» announced Evangelos Venizelos, who has since become leader of the socialist party PASOK. «We need something that will be fair and socially acceptable.»
It was meant to be a call to arms; it ended up highlighting a key weakness in Greece’s attempts to reform.
Venizelos’ idea was a new tax on property, levied via electricity bills to make it hard to dodge. The public were furious and the press echoed the outrage, labeling the tax ‘haratsi’ after a hated levy the Ottomans once imposed on Greeks. The name stuck and George Papandreou, then prime minister, felt compelled to plead with voters: «Let’s all lose something so that we don’t lose everything.»
But not everyone would lose under the tax. Two months ago an electricity industry insider revealed that some of the biggest businesses in the land, including media groups, were paying less than half the full rate, or not paying the tax at all. Nikos Fotopoulos, a union leader at power company PPC, claimed they had been given exemptions.
«It was a gift to the real bosses, the real owners of the country,» he said. «The rich don’t pay, even at this time.»
This time the media made little fuss. «The news was not covered by the media … because media owners were among those favored,» Fotopoulos said later. Leading daily newspapers in Athens either did not mention or downplayed his claims, a review by Reuters found.
To many observers the episode illustrates the interplay between politics, big business and powerful media owners. The interwoven interests of these sectors, though not necessarily illegal or improper, are seen as an obstacle to Greece’s attempts to rescue its economy. They are, say critics, partly to blame for the current crisis and for hindering reform.
Leading media owners contacted by Reuters denied exerting any improper influence or seeking favors, or did not respond to questions.
But given the international impact of Greece’s crisis, concerns now extend beyond the country. A source in the troika of lenders keeping Greece afloat – the European Union, International Money Fund and European Central Bank – said: «The system is extremely incestuous. The vested interests are resisting reforms needed to make the economy competitive.»
Opposite sides of the Greek political spectrum speak about the subject in colorful terms. «In Greece the real power is with the owners of banks, the members of the corrupt political system and the corrupt mass media. This is the triangle of sin,» said Alexis Tsipras, leader of Syriza, the main opposition.
Panos Kamenos, leader of the right-wing Independent Greeks party, said: «The Greek media is under the control of people who depend on the state. The media control the state and the state controls the media. It’s a picture of mutual blackmail.»
Others are more measured. Asked about the haratsi tax, Venizelos acknowledged there were some «blatant cases of paying less tax or none at all», but blamed this on poor records held by the state-run electricity company. «In no way was there any discrimination in favor of specific property owners,» he said.
Simos Kedikoglou, a government spokesman, said officials were monitoring the property tax and any errors would be rectified.
Previous efforts to curb potential conflicts of interest – in particular relating to the media – have had little effect, according to a European Commission report on media freedom and independence, published in December 2011. It said Greek media policy «has remained highly centralized in the hands of the government of the day,» and that it «has been thoroughly influenced, albeit in opaque and informal ways, by powerful economic and business interests who have sought to gain power, profit, or both.»
RISE OF PRIVATE MEDIA
Interplay between politicians and the media is common in many European countries, notably in Italy where Silvio Berlusconi was both prime minister and head of a media group, and in the UK, where media owners such as Rupert Murdoch, chairman of News Corp, have had contacts with successive prime ministers.
But critics say such connections are particularly significant in Greece because the state plays a large role in the economy, and because of the way media has developed there.
Private radio stations and TV channels emerged only in the 1980s, after decades of state media control. As businessmen hurried into the fray, regulation was haphazard. Successive governments let broadcasters operate without proper licenses, according to the 2011 EU report on Greek media. This semi-regulated approach led to Greece having a large number of media outlets for its population of 11 million.
In 2009 the country had 39 national daily newspapers, 23 national Sunday papers and 14 national weekly papers, according to an earlier EU study of media. Per capita, Greece has far more national newspaper titles than, say, Germany or the UK. The country also has nine national TV stations, six of them privately owned, and numerous private radio stations.
A 2006 cable from the U.S. Embassy in Athens, obtained by Wikileaks, noted: «How can all these media outlets operate profitably? They don’t. They are subsidized by their owners who, while they would welcome any income from media sales, use the media primarily to exercise political and economic influence.»
At the same time, much of the economy outside the shipping industry depends on state contracts or licenses.
«Most companies in Greece are essentially waiting to get money from the state,» said Theodoros Roussopoulos, a former government press minister. «Greece is officially capitalist, but in effect socialist.»
Media owner Ioannis Alafouzos told Reuters that some of the media «are in effect press offices for business groups.» Alafouzos, whose family owns SKAI TV, Greece’s fifth largest station, and Kathimerini, a leading newspaper, added: «It’s developed into a completely unhealthy situation. The purpose of media has been largely to execute specific tasks for their owners.»
Alafouzos, whose wealth comes from shipping, said his family had been careful not to depend on government dealings. His critics say that SKAI was among the companies found to be paying no haratsi tax – an omission SKAI says was caused by local bureaucracy – and that his media interests benefit from state advertising. Alafouzos described the latter as a minimal proportion of his media interests’ revenue.
FAMILY CONNECTIONS
One nexus of interwoven interests is MEGA Channel, Greece’s biggest TV station, which is co-owned by businessmen who are leaders in, or have strong connections to, other sectors of the economy.
The biggest collective stake in the TV station is owned by members of the family of George Bobolas. One of his sons, Fotios, is a director of Teletypos, the channel’s holding company. Another son, Leonidas, is chief executive and a major shareholder of Ellaktor, a construction giant founded by his father that has participated in multi-billion euro contracts with the state. Leonidas has no stake in Teletypos.
The Bobolas family also controls Ethnos, a popular daily and Sunday newspaper, other print media and websites. From the large, grey headquarters of their publishing company in Halandri, a northern suburb of Athens, the extent of the family interests is evident. Nearby is the Athens ring-road, built by an international consortium that included Ellaktor. Alongside the road is a new railway line to the airport, also built with Bobolas involvement.
George Bobolas did not initially respond to questions about his family’s various interests. Instead, his newspaper Ethnos published several articles in the days after Reuters submitted questions to him. One alleged that Reuters «continues, it seems, to target our country, the Greek economy and entrepreneurship.» Another described Reuters as a «fifth column» for the troika and alleged that Athens was being flooded by foreigners out to «undertake the demolition of public figures according to Anglo-Saxon practices.»
After a further request from Reuters, Bobolas said in a letter: «I have never used the media owned by companies in which I participate, for the promotion of interests of the holding company Ellaktor S.A. … Newspaper Ethnos has never used influence or asked any favors from rulers, for the benefit of Ellaktor.»
Bobolas said former prime ministers could verify he had never asked for any favors and added: «One could say that Ethnos’ severe judgment on governmental actions and politicians in general, could be considered as obstacle and not help to Ellaktor’s corporate interests».
In a written statement, construction firm Ellaktor said its subsidiaries engage in both private and public contracts, and that it pursues public contracts «by participating exclusively in open international tenders, in accordance with Greek and European legislation.»
Other figures involved in MEGA Channel include the family of Vardis Vardinoyannis, who is prominent in oil and shipping, and Stavros Psycharis, who controls the DOL media company.
George Vardinoyannis, son of Vardis, serves on MEGA Channel’s board, and the family also owns a smaller station called Star Channel. The family is also the major shareholder in Motor Oil Hellas, one of two Greek refinery operators.
In an email, a spokeswoman for the family said: «Most of our companies are based abroad or have an international exposure. The production and sales of Motor Oil Hellas refinery, our biggest investment in Greece, are consistently 70 percent export oriented … None of our companies rely in any way on government contracts or business.»
Psycharis, whose company DOL publishes leading newspapers and has won state contracts in education, culture, travel, and printing, is MEGA Channel’s chairman.
In 2006, he sued two investigative journalists who alleged on a radio program that he lobbied for the sale of Eurofighters to Greece and had used his newspapers to promote the merits of a deal. Psycharis denied the allegations. Three years later, after a court hearing, his case was dismissed.
The court rejected one claim by the journalists, but accepted that Psycharis’ newspaper had campaigned for the Eurofighter deal. An appeal is pending. Psycharis did not respond to questions about the case.
In late November one of his newspapers chastised Apostolos Kaklamanis, a former speaker of the Greek parliament, who had told PASOK lawmakers that the era when oligarchs «appointed the party leader» had passed. Days after Kaklamanis spoke out, To Vima, a leading newspaper controlled by Psycharis, ran an article referring to his comments and promising to make allegedly embarrassing revelations about Kaklamanis.
Psycharis did not respond to questions about his media holdings or his wider interests.
Critics of links between media and business also cite the case of a gold mine project in Halkidiki, northern Greece. The mines were sold by the Greek government in 2003 to a newly-formed Greek mining company. Soon afterwards the construction firm in which the Bobolas family has an interest acquired a stake in it.
Local opponents campaigned vigorously against a license for the mining project being granted, claiming it would harm the environment. Tolis Papageorgiou, a leading figure in the protest group Hellenic Mining Watch, alleged that newspapers controlled by the Bobolas family failed to report large demonstrations opposing the mine and vilified an environment minister, Tina Birbili, who blocked a license for it.
«Just days into her new job in 2009 she became the target of media controlled by Bobolas because she refused to issue a license to the mining company,» Papageorgiou alleged.
Soon after Birbili’s appointment in 2009, newspapers owned by the Bobolas family christened her «Green Tina» and criticized her performance. Reports said she was blocking many kinds of development. The articles did not mention that the newspapers’ owners had a family interest in the mine or the construction trade.
In his letter to Reuters, Bobolas said that Ethnos strongly supports large-scale projects that create employment and help the country recover from its economic crisis.
Birbili, who declined to comment for this article, was sacked in June 2011; a license to operate the mine was subsequently granted. After it was issued, construction firm Ellaktor, according to its annual accounts, booked a profit of 261 million euros from partly selling off and partly revaluing its stake in a Canadian company that had by that time bought 95 percent of the mine.
A former aide to the Greek prime minister of the time said Birbili’s sacking was not related to the mine. The former environment minister who authorized the license, George Papaconstantinou, said «the decision was made solely on the basis the environmental impact study», which had been positive about the mine.
In his letter to Reuters, Bobolas said the only remaining connection his family has with the mine is his son’s indirect stake of less than one percent.
TWO HATS
In the media, potential conflicts of interest can arise even at low levels. Tucked away inside the headquarters of the Athens union of journalists, ESHEA, is a list of its members who work for the government, for example in press offices; dozens wear a second hat as newspaper journalists at the same time.
The union’s rules ban its members from working for bodies they cover as journalists. In an effort to unmask those breaching that rule, the union obtained a list of government-employed journalists in 2005. But it was never published.
Some of those named on the list complained; Greek officials judged that publishing the list would violate personal privacy. It was a decision that Dimitris Trimis, the union president, calls a serious defeat.
«There is a triangle of political powers, economic powers and media owners, and nobody can tell who has the upper hand,» he told Reuters, sitting under the dusty portraits of his predecessors. «It starts from the top, between the minister and the publisher, and it trickles down to the press office and the journalist. It’s a pyramid.»
One example, he said, was a TV studio set up in 2007 by the Agriculture Ministry to promote its activities. Although about 50 people, including political journalists, were hired, only a few had anything much to do, he said. «Many more than would be needed were hired and it was clear it was a perk,» Trimis said.
A spokesman for the ministry said the studio never employed full-time staff and that it closed in 2009.
Reuters has identified at least nine press officers for financial institutions who also write in the media, which has largely failed to report the need for the nation’s financial system to be reformed. The «double hatters» include Alexandros Kasimatis, a financial journalist at a Sunday newspaper, who also works as head of public relations for the Capital Markets Commission (CMC), a key financial regulator of listed companies. Reuters could find no articles by Kasimatis, who writes about companies but not the CMC, in which he declared his CMC role.
Kasimatis said: «It is not a conflict of interest. The Athens Journalists’ Union allows members to work at press offices provided they don’t cover who they work for. And I never write about the CMC.»
In an email to Reuters, Costas Botopoulos, chairman of the CMC, said Kasimatis’ two jobs were compatible.
Another journalist, who did not face direct conflicts of interest, was still nicknamed Ms Light-Water-Telephone by fellow journalists because she was said to work both for To Vima newspaper and three public utility companies. Ioanna Mandrou, who now works for Kathimerini and SKAI TV, confirmed she had worked in the press office of OTE, a state telecoms company, and briefly as a consultant to a state water company. She said she had not worked for an electricity company.
«In To Vima I was a reporter covering judicial affairs and that had nothing to do with my work in OTE. And when I say I ‘worked’ for OTE, I literally mean I worked,» she said. «I can tell you that around 95 percent of the people employed in similar jobs do nothing.»
She said it was common for politicians to arrange such jobs as favors.
Kedikoglou, the government spokesman, said members of the journalists’ union «have the right to work in state companies and as press officers under certain conditions and providing that they do not have conflicting interests.»
PROSPECTS FOR CHANGE
Over wine and kebabs on a cool October evening in 2004, then prime minister Costas Karamanlis declared war on powerful forces in Greek society.
«We will not let five pimps and five vested interests manipulate our political life,» he told conservative lawmakers invited for dinner at Bairaktaris taverna in Athens, according to people present at the meeting. He did not specify who he was referring to.
Karamanlis’ subsequent efforts to restrict access to state contracts by media owners were met with full-frontal attacks from the press. But in the end, defeat came from the European Commission: in 2005, it said Karamanlis’ plans violated EU competition rules, forcing him to scrap them.
Since then, no significant attempt has been made to tackle the interweaving of interests. Politicians who clash with media owners risk a bad press, according to one senior Greek politician who spoke to Reuters about his experiences when he was a minister in a former government. In one instance, he said, a media owner asked him to help stop a judicial investigation into the media owner’s affairs. And, in another, a newspaper publisher who owed a million euros to a state-owned company contacted him seeking a deal to escape the debt.
«He said ‘I will put an advert for the state-owned company every day in the paper to settle it.’ He expected me to call the company and make a deal. I refused to intervene,» said the ex-minister, who spoke on condition of anonymity. He said he was subsequently the subject of negative reports in the publisher’s paper.
The persistence of potential conflicts of interest is reflected in the latest Corruption Perceptions Index compiled by the campaign group Transparency International (TI). It ranked Greece 94th – 14 places lower than in 2011 and the lowest ranking of any euro zone country – and the group’s Greek branch concluded «there are significant structural issues with the executive, the media and the business sector.»
Kedikoglou, the government spokesman, said ministers now want to «normalize» broadcasting. The government intends to reform the regime of «provisional licenses» and bring in «legislation that will permanently set the rules applying to the television market,» he said.
Even without legislation, the landscape is changing. By 2013 Greece’s economy will have dwindled by a quarter in five years. Financial pressures have intensified. Advertising has shrunk and a Reuters study of recently-published accounts shows the top 18 Athens-based media companies have declared debts totaling more than 2 billion euros.
At the same time the international lenders keeping Greece afloat want real reform in exchange for their billions. They are, for example, demanding that trustees appointed by the troika sit on bank boards and have the final say in approving major loans, including those to media organizations.
The newspapers Ethnos and To Vima reacted to that proposal with scathing editorials. «Greece is not a colony,» wrote Psycharis in a front page article in To Vima. «I address those who think that what the Third Reich failed to do will now be achieved by Europe’s money peddlers.»
(Additional reporting by Nikolas Leontopoulos and Costas Pitas; Editing by Richard Woods and Simon Robinson)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!